ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 19/10/2025

 

ΚΥΡΙΑΚΗ: Γ’ ΛΟΥΚΑ

 «Νεανίσκε σοι λέγω εγέρθητι» (Λουκά Ζ’ 11-16) – Κυριακή Γ’ Λουκά 19/10/2025

 

Η διήγηση του Ευαγγελίου που ακούσαμε σήμερα αγαπητοί αδελφοί, οδηγεί τη σκέψη μας, στο πιο δυσάρεστο αλλά και το πιο σίγουρο γεγονός της ζωής του ανθρώπου, που είναι ο θάνατος. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς μάς μεταφέρει στην πόλη Ναΐν και μας καλεί να παρακολουθήσουμε την χαροκαμένη εκείνη μάνα που οδηγούσε το μονάκριβο παιδί της στην τελευταία του κατοικία. Πολύς κόσμος είχε μαζευτεί στην κηδεία, μα κανένας δεν μπορούσε να την παρηγορήσει μιας και κανένας δεν ήταν δυνατόν να επαναφέρει στην ζωή το νεκρό παιδί της. Και όμως, μέσα σ’ αυτήν την τόσο βαριά και πένθιμη ατμόσφαιρα ακούγεται η γεμάτη παρηγοριά φωνή του Χριστού. Εκείνος και η συνοδεία Του έρχονταν από την αντίθετη κατεύθυνση. Έμπαιναν στην πόλη την ώρα που έβγαινε η κηδεία. Σταματάει αυτούς που σήκωναν το νεκρό και απευθύνεται στη μαυροφορεμένη μητέρα του. «Μη κλαις» της λέει. Στη συνέχεια απευθύνεται το νεκρό παλικάρι και του λέει. «Νεανίσκε σοι λέγω εγέρθητι». Ο νεκρός ανασηκώνεται. Ο Χριστός τον πιάνει από το χέρι  και τον δίνει στη μητέρα του ζωντανό. Η ζωή νίκησε το θάνατο!

Η ανάσταση του υιού της χήρας στην πόλη Ναΐν  αγαπητοί αδελφοί, καθώς και οι δύο άλλες αναστάσεις νεκρών της θυγατρός του Ιαείρου και του τετραημέρου Λαζάρου που μας περιγράφουν τα Ευαγγέλια, μας βοηθούν στο να διατυπώσουμε μερικές παρατηρήσεις πάνω στο μεγάλο θέμα του θανάτου και να δούμε τι διδάσκει η Εκκλησία μας γι’ αυτό. Φαίνεται καθαρά και στις τρεις περιπτώσεις ότι ο άνθρωπος αποτελείται από δύο στοιχεία. Από το σώμα που είναι φθαρτό και κάποια στιγμή πεθαίνει και από την ψυχή που είναι άφθαρτη και γι’ αυτό αθάνατη. Το σώμα αρχίζει να υπάρχει από τη στιγμή της σύλληψης του ανθρώπου από τους γονείς του, αλλά ταυτόχρονα την ίδια στιγμή ζωοποιείται με την ένωσή του με την αθάνατη ψυχή που του χαρίζει ο Θεός. Το σώμα ζει εφ’ όσον μέσα του υπάρχει η ψυχή. Όταν αποχωρήσει η ψυχή το σώμα νεκρώνεται χωρίς  να χάνεται. Αποσυντίθεται « εις τα εξ’ ών συντέθη» αλλά δεν χάνεται. Και νεκρό που είναι, υπάρχει και περιμένει να ενωθεί ξανά με την ψυχή του, για να συνεχίσουν να ζουν μαζί. Και στις 3 αναστάσεις που περιγράφονται στα Ευαγγέλια, ακούμε τον Χριστό να καλεί την ψυχή του νεκρού να επανέλθει στο σώμα της. «Η παίς εγείρου» Κορίτσι μου σήκω επάνω, λέει στο νεκρό κοριτσάκι του Ιαείρου. «Νεανίσκε σοι λέγω εγέρθητι» Τον ακούσαμε να λέει στο νεκρό παλικάρι. «Λάζαρε δεύρο έξω» προσκαλεί το φίλο Του να  βγει από το μνήμα.

Σε ποιους απευθύνεται; Φυσικά όχι στα νεκρά σώματα που δεν ακούνε. Απευθύνεται στις ζωντανές – αθάνατες – ψυχές τους που περιμένουν πως και πώς να ενωθούν με τα δικά τους, καταδικά τους  σώματα, που έζησαν μαζί σ’ αυτή τη ζωή. Ο πιο δυνατός έρωτας, διδάσκουν οι άγιοι Πατέρες, είναι ο έρωτας που αναπτύσσεται μεταξύ της ψυχής και του σώματος του κάθε ανθρώπου που έρχεται σ’ αυτήν τη ζωή. Γι’ αυτό μόλις άκουσαν την φωνή του Χριστού έσπευσαν να ενωθούν με τα αγαπημένα τους σώματα.

Άρα σωστά λένε ότι θάνατος είναι ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα και ότι η ψυχή είναι εκείνη που ζωοποιεί το σώμα!

Ένα δεύτερο που διδασκόμαστε σήμερα από το Ευαγγελικό ανάγνωσμα που ακούσαμε, είναι ότι Εκείνος που ελέγχει αυτή τη ζωοποιό σχέση μεταξύ σώματος και ψυχής είναι εκείνος «δι’ ού τα πάντα εγένετο», δηλαδή ο Χριστός.   Εκείνος που δημιούργησε και το σώμα και την ψυχή, Εκείνος ελέγχει και τη συνάφειά τους. Εκείνος όρισε να ενωθούν  κατά τη σύλληψή τους. Εκείνος ελέγχει και ορίζει τη σχέση τους και το χωρισμό τους. Εκείνος θα αποφασίσει και την αιώνια επανένωσή τους.

Όλα έγιναν, γίνονται και θα γίνουν όπως τα θέλει ο Χριστός. Η επί γης παρουσία Του καταγράφει αυτήν την πραγματικότητα. Γεννιέται μέσα στα σπλάχνα της Παναγίας ως άνθρωπος, με ψυχή και σώμα. Με το θάνατό Του επί του Σταυρού, -η ψυχή Του πηγαίνει στον Άδη για να κηρύξει στους νεκρούς, το σώμα Του παραμένει στον τάφο. Με την Ανάστασή Του γίνεται η επανένωσή τους. Με την Ανάληψη φθάνει και ως άνθρωπος στο τέλος της διαδρομής, στη Βασιλεία του Θεού. Η διαδρομή της επί γης παρουσίας του Χριστού, προδιαγράφει τη διαδρομή του καθενός  ανθρώπου. Γέννηση – Θάνατος – Ανάσταση – Βασιλεία του Θεού!

Ακόμα, από τις 3 αναστάσεις νεκρών που μας διηγούνται τα Ευαγγέλια μαθαίνουμε ότι η συμβίωση της ψυχής μετά του σώματος, δεν έχει για όλους τους ανθρώπους την ίδια χρονική διάρκεια. Το κοριτσάκι ήταν μόλις 12 ετών. Ο γιος της χήρας ήταν μεγαλύτερος· νεαρός, ενώ ο Λάζαρος ακόμη μεγαλύτερος. Η χρονική διάρκεια της επί γης ζωής του ανθρώπου δεν είναι για όλους η ίδια. Μπορεί κάποιος να ζήσει λίγο χρονικό διάστημα, άλλος περισσότερο και ο τρίτος ακόμη περισσότερο.

Επίσης, μαθαίνουμε, διαβάζοντας το Ευαγγέλιο, ότι τον Χριστό δεν Τον εμποδίζει, αν θέλει να αναστήσει κάποιον, ο χρόνος που θα επέλθει ο χωρισμός του σώματος από την ψυχή. Μόλις λίγη ώρα είχε περάσει από το θάνατο του κοριτσιού. Περισσότερος χρόνος είχε μεσολαβήσει από το θάνατο του παλικαριού. Τέσσερις μέρες από το θάνατο του Λαζάρου και πολλά χρόνια από το θάνατο των ευσεβών ανθρώπων της Παλαιάς Διαθήκης, που αναστήθηκαν με την κάθοδο του Χριστού στον Άδη.

Αγαπητοί αδελφοί, από την ανάστασή του υιού της χήρας της Ναΐν, από τις άλλες αναστάσεις που έκανε ο Χριστός, από το περιεχόμενο της Αγίας Γραφής και από τη διδασκαλία των Πατέρων μας, βγαίνει ότι η Ορθόδοξη διδασκαλία της Εκκλησίας μας σχετικά με τον θάνατο είναι ότι ο άνθρωπος αποτελείται από σώμα και ψυχή. Όταν χωρίζεται η ψυχή από το σώμα, επέρχεται ο θάνατος του σώματος. Το σώμα δε χάνεται, νεκρώνεται. Η ψυχή δεν πεθαίνει ποτέ. Περιμένει εναγωνίως την ανάσταση των σωμάτων για να ενωθεί και πάλι με το αγαπημένο της σώμα. Όπως μαζί έζησαν σ’ αυτή την ζωή και εργάστηκαν μαζί και τις αρετές και τις αμαρτίες, έτσι μαζί ενωμένα θα παρουσιαστούν μπροστά στον Κριτή Ιησού Χριστό κατά τη Β’ Παρουσία για να καταταγούν ανάλογα με τα έργα τους ή στα αριστερά Του, στερούμενοι τη θέα και τη χαρά της Βασιλείας του Θεού, ή στα δεξιά Του, απολαμβάνοντας αιώνια τις χαρές του Παραδείσου, μαζί με την Παναγία, τους Αγγέλους και τους φίλους του Χριστού, τους Αγίους.

Η επιθυμία μας να κερδίσουμε τη Βασιλεία του Θεού, η λαχτάρα μας να ζούμε αιώνια μαζί με τον αγαπημένο μας Χριστό και η ελπίδα μας ότι η αγάπη Του θα μας συγχωρήσει τα αμαρτήματά μας, μας κάνει να αγωνιζόμαστε φιλότιμα σ’ όλη μας τη ζωή να ζούμε σύμφωνα με το θέλημά του Θεού, για να απολαύσουμε το ποθούμενο.

Αμήν.