ΚΥΡΙΑΚΗ 28/04/2024 ΤΩΝ ΒΑ'Ι'ΩΝ

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ                                 28-04-2024

Από το «Ωσαννά»  στο «Σταυρωθήτω»

Δυο γεγονότα της επί της ζωής Του Χριστού, μας διηγήθηκε σήμερα ο Ευαγγελιστής  Ιωάννης. Την επίσκεψή του στη Βηθανία στο σπίτι του Λαζάρου και την θριαμβευτική τελευταία είσοδο του στα Ιεροσόλυμα. Και τα δύο περιστατικά δείχνουν πόσο αγαπούσε ο λαός τον Χριστό.

Έξι μέρες λοιπόν, πριν από την εορτή του Εβραϊκού Πάσχα, ο Χριστός επισκέφτηκε τη Βηθανία και φιλοξενήθηκε, με τους μαθητές του, στο σπίτι του Λαζάρου τον οποίο είχε αναστήσει 4 μέρες μετά από το θάνατό του .

Εκεί παρετέθη δείπνο, καθόταν μαζί του και ο Λάζαρος. Η Μαρία, η αδελφή του Λαζάρου, για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της προς τον Χριστό για την μεγάλη ευεργεσία  που έκανε στην οικογένειά  της, αγόρασε ακριβό μύρο και όπως επικρατούσε τότε η συνήθεια, το έριξε πάνω στα πόδια του ευεργέτη της και στη συνέχεια σκούπισε τα πόδια του Ιησού με τα μαλλιά της. Ένας μαθητής, ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, σκανδαλίστηκε από την πράξη αυτή της Μαρίας και είπε: δεν θα ήταν καλύτερα να δοθούν αυτά τα χρήματα στους φτωχούς; Ο Χριστός βλέποντας μερικές μέρες μπροστά τον σταυρικό θάνατό Του, είπε: Αφήστε ήσυχη αυτή την γυναίκα, μην την κατηγορείτε. Χωρίς να το ξέρει, άλειψε το σώμα μου με μύρο, γιατί σύντομα πρόκειται να ενταφιαστεί. Όσο για τους φτωχούς, κάθε μέρα τους έχετε ανάμεσά σας και μπορείτε να τους βοηθήσετε, εμένα όμως δεν θα με έχετε για πολύ κοντά σας.

Εν τω μεταξύ, ήλθε πολύς κόσμος στη Βηθανία, στο σπίτι του Λαζάρου, όχι μόνο για να συναντήσουν τον Χριστό, αλλά για να δουν και τον Λάζαρο, γιατί έμαθαν ότι τον ανέστησε ο Χριστός, ενώ ήταν πεθαμένος πριν από 4 ημέρες. Αυτό εξόργισε τους αρχιερείς. Το ότι ο κόσμος έδειχνε εκτίμηση και αγάπη στο πρόσωπο του Χριστού, ξυπνούσε μέσα τους τη ζήλια και τον φθόνο και ήθελαν να τον θανατώσουν. Στην περίπτωση όμως αυτή, έβλεπαν ότι και ο Λάζαρος  γινόταν αφορμή να εκδηλώνει ο κόσμος την πίστη  του στο Χριστό, γι’ αυτό  ήθελαν να θανατώσουν και τον Λάζαρο. Αυτό είναι το ένα γεγονός που περιγράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης.

Το δεύτερο είναι το εξής:

Μετά τη φιλοξενία αυτή στο σπίτι του Λαζάρου, ο Χριστός ανέβηκε σε ένα γαϊδουράκι και όπως λένε οι Προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, μπήκε στην Αγία Πόλη. «Ιδού ο Βασιλεύς  σου, έρχεται  καθήμενος επί πώλον όνον». Εν τω μεταξύ το πλήθος των προσκυνητών που είχαν φθάσει στα Ιεροσόλυμα για τον εορτασμό του Πάσχα, χωρίς να το γνωρίζουν, εφήρμοσαν και αυτοί τις προφητείες. Πήραν κλάδους από φοίνικες και βγήκαν να τον προϋπαντήσουν, κραύγαζαν και έλεγαν: «Ωσαννά. Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου». Να, έρχεται ο Βασιλιάς του Ισραήλ. Η θερμή υποδοχή  οφειλόταν και στο ότι, αυτοί που ήταν στην Βηθανία και είδαν αναστημένο τον Λάζαρο, έτρεχαν μπροστά και πληροφορούσαν το πλήθος για το θαύμα.

Εδώ τελειώνει η διήγηση του σημερινού Ευαγγελίου αγαπητοί αδελφοί. Αν διαβάσουμε όμως παρακάτω τη συνέχεια, θα λυπηθούμε. Θα λυπηθούμε γιατί θα δούμε ότι, αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που εδώ φώναζαν «Ωσαννά» σε λίγες μέρες  θα φωνάζουν «Σταυρωθήτω». Αυτοί που φώναζαν «Ωσαννά», είναι εκείνοι που είδαν τον Λάζαρο αναστημένο. Είναι εκείνοι που είδαν το κοριτσάκι του Ιαείρου αναστημένο. Είναι οι ίδιοι που άκουσαν τον Χριστό να λέει στο νεκρό παλληκάρι της χήρας στην πόλη Ναΐν: «Νεανίσκε σοι λέγω ανάστηθι». Είναι  οι παράλυτοι που θεραπεύτηκαν. Οι τυφλοί που ανέβλεψαν. Οι λεπροί που  καθαρίστηκαν. Είναι αυτοί που χόρτασαν στην έρημο από τους άρτους και τα ψάρια, που ευλόγησε ο Χριστός. Είναι οι ίδιοι που ευχαριστήθηκαν στον γάμο της Κανά, με το ευλογημένο νερό που έγινε γλυκύτατο κρασί. Αυτοί οι ίδιοι  όμως  αργότερα ούρλιαζαν «Σταυρωθήτω».

Αναρωτιόμαστε… πως έγινε αυτή η αλλαγή; Σήμερα να ευλογούν και αύριο να καταριούνται; Σήμερα να κουνάνε τα κλαδιά των Βαΐων και μετά να έχουν σηκωμένα τα χέρια και να φωνάζουν στον Πιλάτο «Άρον-Άρον  σταύρωσον αυτόν;»

Δεν μπορείς βέβαια να βρεις μια πειστική απάντηση στα ερωτήματα αυτά. Έρχονται όμως στο μυαλό 3 πιθανές εξηγήσεις: Η μια λέει ότι , φαίνεται πως οι αρχιερείς και οι άρχοντες του λαού, είχαν τόση επιρροή πάνω στον όχλο , που μπορούσαν το άσπρο να τους το παρουσιάζουν σαν μαύρο. Τις ευεργεσίες του Χριστού, να τους τις παρουσιάζουν σαν φυσικά γεγονότα και όχι σαν θαύματα του Χριστού. Μπόρεσαν έτσι να εκμηδενίσουν στα μάτια του κόσμου την Θεότητα του Χριστού. Μήπως όμως το ίδιο δεν γίνεται επί δυο χιλιάδες χρόνια αγαπητοί; Πόσα ειδωλολατρικά καθεστώτα, πόσα άθεα καθεστώτα, πόσοι αντίχριστοι  άρχοντες δεν πολέμησαν λυσσαλέα την Θεότητα του Χριστού;
Όλες οι κοσμικές και άπιστες εξουσίες, επί δυο χιλιάδες χρόνια, χτυπάνε τη Θεότητα του Ιησού Χριστού, γιατί τους ενοχλεί και τους ελέγχει, το ότι ο Χριστός είναι Θεός. Εάν ο Χριστός είναι Θεός, η δική τους εξουσία είναι μηδαμινή. Εξουσιάζουν μόνο τα σώματα των ανθρώπων. Την ψυχή δεν μπορούν να την ελέγξουν γιατί είναι δοσμένη στον Χριστό. «Όλα ας σας τα πάρουν, μόνον την ψυχή σας να μην πάρουν. Και δεν μπορεί κανείς να σας την πάρει αν δεν την δώσετε εσείς», διδάσκει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Ο Χριστός βασιλεύει στις ψυχές των ανθρώπων και «της Βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος».

Η δεύτερη πιθανή εξήγηση για την αλλαγή της στάσεως του κόσμου απέναντι  στον Χριστό είναι, ότι η πίστη των ανθρώπων ίσως ήταν επιφανειακή. Πίστευαν, αλλά στην Θεότητα του Χριστού πίστευαν λίγο. Ακόμη και οι Απόστολοι ζητούσαν από τον Χριστό να τους δώσει πίστη. Και αυτοί οι δώδεκα σκορπίστηκαν μετά την σύλληψή του. Ο Πρωτοκορυφαίος Πέτρος τον αρνήθηκε και έλεγε πως δεν τον γνώριζε εκείνο το βράδυ που τον συνέλαβαν. Κι αυτό  γιατί είχαν παχυλή ιδέα για τον Χριστό. Τον θεωρούσαν σαν ένα κοσμικό  άρχοντα και έχασαν πάσα ιδέα γι’ αυτόν, όταν τον είδαν να είναι ανίσχυρος μπροστά στην ρωμαϊκή εξουσία.  Αυτοί νόμιζαν πως ο Χριστός θα ήταν εκείνος που θα τους ελευθέρωνε από τους κατακτητές ρωμαίους και ότι θα γινόταν παγκόσμιος Βασιλιάς. Για αυτό και είδαμε ότι δυο μαθητές Του ζητούσαν εκ των προτέρων να τους υποσχεθεί μεγάλες θέσεις εξουσίας.

Η επιρροή λοιπόν που ασκούσαν πάνω στο λαό οι αρχιερείς και οι άρχοντες ή η λανθασμένη ιδέα που είχαν για το πρόσωπο του Χριστού, συνετέλεσαν πιθανώς στο να φωνάζουν την Κυριακή «Ωσαννά» και την Παρασκευή «Σταυρωθήτω».

Όμως υπάρχει και μια άλλη πιθανή εξήγηση. Αυτήν την παίρνουμε από τα λόγια που είπε ο Χριστός επί του Σταυρού. Είπε: «Πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι    τι ποιούσιν». Μήπως είναι αυτή η απάντηση που ψάχνουμε; Μήπως δεν γνώριζαν ακριβώς τι έκαναν; Μακάρι η άγνοιά τους αυτή να γίνει αφορμή να μην τους βασανίζει η συνείδησή τους αιώνια στην κόλαση.

Μετά όμως από αυτά που είπαμε αγαπητοί αδελφοί, γεννιέται ένα άλλο ερώτημα. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν περάσει δυο χιλιάδες χρόνια. Ο Χριστός αναστήθηκε. Έγινε η Πεντηκοστή. Εκατομμύρια Μάρτυρες υπέφεραν απερίγραπτα βασανιστήρια για την πίστη του Χριστού.

Δικαιολογείται λοιπόν κανείς τώρα να μην πιστεύει στη Θεότητα του Χριστού; Άπειρα θαύματα γίνονται μόνο με την επίκληση του ονόματος του Χριστού. Παντού έχει φθάσει το μήνυμα της Αναστάσεως. Όσοι τόλμησαν να τον καταπολεμήσουν, χάθηκαν και σβήστηκε το όνομά τους από την Ιστορία. Μετά από όλα αυτά δικαιολογείται κανείς να λέει ότι δεν γνωρίζει; Τα πάντα  διαλαλούν την Θεότητα του Ιησού Χριστού. Και η λογική και η καρδιά κάθε καλόπιστου ανθρώπου, μαρτυρεί ότι ο Χριστός είναι Θεός.

Ποιος μπορεί να ισχυριστεί σήμερα ότι δεν πιστεύω στο Χριστό, επειδή με καταπιέζει η ανθρώπινη εξουσία; Ποιος μπορεί σήμερα να πει ότι κάποια πράγματα με εμποδίζουν και δεν μπορώ να δω και να ζήσω την Θεότητα του Χριστού; Μόνο ένα εμπόδιο ορθώνεται μπροστά μας και μας εμποδίζει να απολαύσουμε τη Θέα και την Θεότητα του Χριστού και αυτό είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, ο εγωισμός μας. Το πείσμα μας. Αυτά δεν επιτρέπουν να φωλιάσει μέσα μας η πίστη και η αγάπη προς τον Θεάνθρωπο Χριστό.

Παρόλα αυτά αν και στην εποχή μας βρίσκονται κάποιοι άπιστοι που βρίζουν και βλασφημούν και ξανασταυρώνουν τον Χριστό,  Εκείνος, ο Σωτήρας μας  και  Σωτήρας όλου του κόσμου, είναι βέβαιο πως τους αγαπάει , τους συγχωρεί, τους δικαιολογεί και λέει και για αυτούς. «Πάτερ άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι». Και περιμένει την μετάνοιά τους, την επιστροφή τους,  όπως ο καλός εκείνος πατέρας της Παραβολής που περίμενε το παραστρατημένο παιδί. Κι όταν  επέστρεψε, το αγκάλιασε, το έσφιξε στην αγκαλιά του  και το καταφίλησε.  Γιατί ο καλός Θεός δεν μετράει τις αμαρτίες μας, αλλά περιμένει την μετάνοιά μας.  

Αμήν.