Κυριακή, ΣΤ' Ματθαίου (20 Ιουλίου 2025) ΄΄ Τέκνον αφέονται σοι αι αμαρτίαι σου ΄΄
Οι αμαρτίες και η άφεσή τους, είναι ένα θέμα που λίγο ως πολύ απασχολεί όλους τους ανθρώπους αγαπητοί αδελφοί. Παίρνοντας αφορμή από το περιεχόμενο του σημερινού Ευαγγελίου, ας διατυπώσουμε μερικές σκέψεις πάνω στο θέμα αυτό κι ας δούμε ποια είναι η θέση της Εκκλησίας σχετικά με την αμαρτία και την συγχώρησή της αμαρτίας. Ο Κύριος μας, διδάσκει σε ένα σπίτι της Καπερναούμ και έχει μαζευτεί τόσος κόσμος που δεν χωράνε άλλοι ούτε και μπροστά στην πόρτα. Τέσσερις φιλάνθρωποι και ευγενικοί άνθρωποι φέρνουν έναν παράλυτο για να ζητήσουν από τον Ιησούν να τον θεραπεύσει. Επειδή δεν μπορούν να τον πλησιάσουν λόγω του πλήθους των ακροατών, ανοίγουν μια τρύπα στην στέγη και τον κατεβάζουν μπροστά στο Χριστό. Εκείνος απευθύνεται στον άρρωστο και του λέει: «παιδί μου σου συγχωρούνται οι αμαρτίες οι αμαρτίες σου» και στη συνέχεια θεραπεύει και το σώμα του «άρρον τον κράβατόν σου και ύπαγε εις τον οίκον σου» του είπε. Μας προκαλεί λοιπόν το σημερινό Ευαγγέλιο να μιλήσουμε λίγο για την αμαρτία. Η λέξη προέρχεται από το ρήμα αμαρτάνω. Το ρήμα αυτό μας παραπέμπει στην αρχαία Ελλάδα. Τότε που οι στρατιώτες γυμνάζονταν και μάθαιναν πώς να πετούν το φονικό όπλο τους πετυχαίνοντας οπωσδήποτε το στόχο τους. Όταν δεν εύρισκαν τον στόχο, τότε έλεγαν πως αμάρταναν. Κάθε άστοχη ρίψη του τόξου ή του ακοντίου ήταν και μια αμαρτία, δηλαδή μια αστοχία. Αμαρτία λοιπόν σημαίνει αστοχία. Ο κάθε χριστιανός έχει έναν στόχο. Να φτάσει κοντά στον Θεό. Να επιτύχει, το κατ’ εικόνα να το μετατρέψει σε καθ’ ομοίωση. Αυτό θα το επιτύχει αν στη ζωή του εφαρμόζει κάθε στιγμή το Ευαγγέλιο. Όποτε παραβαίνει την διδασκαλία του Ευαγγελίου, χάνει τον στόχο του, παρεκκλίνει από τον σκοπό του, διαπράττει αστοχία-αμαρτία. Είναι προφανές ότι δύσκολα μπορεί να βρεθεί άνθρωπος που να καυχηθεί ότι δεν παρεξέκλινε ποτέ από τον στόχο του, που δεν έκανε δηλαδή ποτέ καμία αμαρτία. «Ουδείς αναμάρτητος ει μη εις ο Θεός». Μόνον ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός μπορούσε να λέει: «ποιός μπορεί να με κατηγορήσει ότι έκανα κάποιο λάθος, κάποια αμαρτία;» «Τις ελέγχει με περί αμαρτίας;» Όλοι αμαρτάνουμε λοιπόν. Οι σχέσεις μας με τον Θεόν. Οι σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας. Ακόμα και οι σχέσεις μας με τον εαυτό μας, δεν είναι πάντοτε καθαρές. Κηλίδες αμαυρώνουν συνήθως την όλη μας συμπεριφορά. Κι αν δεν αμαρτάνουμε εξωτερικά. Κι αν τις αμαρτίες μας δεν τις γνωρίζουν οι άλλοι άνθρωποι, όμως τις γνωρίζουμε εμείς και ο Θεός! Ορισμένοι άνθρωποι νομίζουν πως μπορούν να σπρώχνουν συνέχεια τις αμαρτίες τους στο υποσυνείδητό τους προσπαθώντας να τις ξεχνούν. Όσο κι αν προσπαθούν όμως δεν τα καταφέρνουν πάντοτε, γιατί αυτές συνέχεια επανέρχονται και γίνονται ενοχλητικές. Και μάλιστα αν είναι βαριές και μεγάλες, γίνονται ανυπόφορες. Η συνείδηση ταλαιπωρείται. Οι αμαρτίες την χτυπούν αλύπητα. Οι τύψεις είναι απανωτές. Ταράζουν τον ύπνο. Διώχνουν την ηρεμία της ζωής. Προκαλούν ψυχολογικά προβλήματα. Οι τύψεις της συνειδήσεως δεν αστειεύονται. Δεν λογαριάζουν πλούσιους και πτωχούς. Τα αξιώματα και οι δόξες καμιά φορά, γίνονται αφορμή να βγαίνουν στην επιφάνεια τα βρομερά πάθη των ανθρώπων, και τα αδικαιολόγητα λάθη του παρελθόντος. Οι αμαρτίες τραυματίζουν και το σώμα και την ψυχή του ανθρώπου. «Από των πολλών μου αμαρτιών ασθενεί το σώμα, ασθενεί μου και η ψυχή» . «Δια τούτο αμαρτίας νεότητος ημών μη μνησθής Κύριε» παρακαλούμε στο Ευχέλαιο. Ζητείται σωτήρας! Ποιος μπορεί να απαλλάξει τον άνθρωπο από το βάρος των αμαρτιών του; Μήπως κάποιος άλλος άνθρωπος; Μήπως κάποιος άγγελος; Όχι, κανείς δε μπορεί να σβήσει τα λάθη μας, τις αστοχίες μας, τις αμαρτίες μας, μόνον ο Σωτήρας Χριστός! «Ούτε γαρ άγγελος, ούτε άνθρωπος αλλά αυτός ο Κύριος έσωσας ημάς δόξα σοι». Οι αμαρτίες άπτονται της πνευματικής μας υποστάσεως. Αγγίζουν τα άδυτα της υπάρξεώς μας. Μόνον ο Θεός μπορεί να μπει στα εσώτερα της υπάρξεως μας. Επομένως μόνον Εκείνος είναι που μπορεί να μας συγχωρήσει, γιατί σ’ Εκείνον απευθύνονται οι προσβολές της καταπάτησης και της παράβασης των εντολών του Ευαγγελίου Του. «Σοι μόνω ήμαρτον και το πονηρόν ενώπιων σου εποίησα…» Εσένα μόνο πρόσβαλα και πλήγωσα με τις αμαρτίες μου και με τις πονηρές μου πράξεις, λέει ο ψαλμωδός Δαβίδ. Είπαμε πως αμαρτία σημαίνει αστοχία στον πνευματικό μας αγώνα. Πολλές φορές όμως διαπράττουμε την αμαρτία όχι αστοχώντας αλλά με τη θέλησή μας. Τότε οι αμαρτίες είναι ποιο βαριές. Οι πληγές που προκαλούν οι θεληματικές αμαρτίες είναι ακόμη πιο βαθιές και επώδυνες. Ο Θεός όμως έχει τόση αγάπη, που συγχωρεί και αυτές τις αμαρτίες που γίνονται με την απόλυτη ελευθερία μας και με όλη τη θέλησή μας. Αρκεί να του το ζητήσουμε. Να τον παρακαλέσουμε να συγχωρήσει τα παραπτώματά μας. Ο Χριστός μας αγαπητοί αδελφοί, γνώριζε πως ο παραλυτικός της Καπερναούμ ήταν περισσότερο άρρωστος πνευματικά παρά σωματικά. Γι’ αυτό πρώτα θεράπευσε την ψυχή του και μετά το σώμα του. Πρώτα συγχώρησε τις αμαρτίες του και μετά θεράπευσε την παραλυσία. Και εμείς επειδή γνωρίζουμε ότι το δηλητήριο της αμαρτίας οδηγεί στον πνευματικό θάνατό, καταφεύγουμε στον ιατρό των ψυχών και των σωμάτων ημών και του λέμε: «Σου δεόμεθα και σε ικετεύομεν· εν τη αγαθότητι σου, αυτός άνες, άφες, συγχώρησον ο Θεός τας ανομίας και τας αμαρτίας ημών τα πλημμελήματα ημών τα εκούσια και τα ακούσια, τα εν γνώσει και εν αγνοία, τα εν παραβάσει και εν παρακοή, τα εν νυκτή και εν ημέρα… και ει τι ημάρτομεν, ως αγαθός και αμνησίκακος Θεός και φιλάνθρωπος, συγχώρησον…».
ΑΜΗΝ (Ματθ. θ' 1-8)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου