ΚΥΡΙΑΚΗ 01/12/2024

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ’ ΛΟΥΚΑ       1/12/2024

«Και παραχρήμα ανέβλεψε και ηκολούθει αυτώ δοξάζων τον Θεόν»

 Λογικό και  φυσιολογικό είναι το να ευχαριστεί κανείς, αυτόν που του κάνει μια ευεργεσία, αγαπητοί αδελφοί. Αφύσικο, εγωιστικό και μεγάλη αχαριστία είναι, το να μην λες ένα ευχαριστώ σ’ αυτόν που σε ευεργέτησε.

Ένας κάτοικος της πόλεως Ιεριχώ έχασε το φως του, μας διηγήθηκε σήμερα ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Ήταν τυφλός. Και μη μπορώντας να εξασφαλίσει τα προς το ζην, αναγκαζόταν να κάθεται στην άκρη του δρόμου με απλωμένο το χέρι ζητώντας βοήθεια από τους περαστικούς. Φαίνεται ότι όταν είχε το φως του, διάβαζε την Αγία Γραφή και σύχναζε στις Συναγωγές, γι’ αυτό περίμενε κι αυτός με αγωνία, όπως όλοι οι Εβραίοι, τον ερχομό του Μεσσία. Γνώριζε πως ο Σωτήρας του κόσμου θα είναι απόγονος του Δαυίδ και ότι θα εφαρμόζονταν πάνω του  οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτόν τον τελευταίο καιρό, του λέγανε πως κάποιος μεγάλος προφήτης περιερχόταν τις πόλεις και τα χωριά και κήρυττε με ένα διαφορετικό τρόπο απ’ αυτόν που δίδασκαν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι και ότι έκανε και πολλά θαύματα. Θεράπευε τους αρρώστους και ανάσταινε ακόμη και νεκρούς. Όσο άκουγε αυτές τις πληροφορίες ο τυφλός, φούντωνε μέσα του η πίστη ότι αυτός είναι που περίμενε, ο Μεσσίας.

Σήμερα λοιπόν που άκουγε γύρω του πολύ θόρυβο και μια παράξενη φασαρία, ρώτησε: Τί συμβαίνει; «Τι είη ταύτα;» Τον πληροφόρησαν, ότι περνάει από τον δρόμο που βρίσκεται κι αυτός, «Ο Ιησούς ο Ναζωραίος». Αυθόρμητα έβαλε τις φωνές. Κανένας δεν μπορούσε να τον σταματήσει. «Ιησού, υιέ Δαυίδ, ελέησόν με.» Η λαχτάρα του να ξαναβρεί το φως του και η χαρά του ότι αξιώνεται να γνωρίσει τον Σωτήρα του κόσμου, του έδινε περισσότερη δύναμη. Πολλοί προσπαθούσαν να σταματήσουν τις φωνές του, μα εκείνος «πολλώ μάλλον έκραζε, Υιέ Δαυίδ, ελέησόν με.»

Ο Χριστός, μέσα από τις φωνές όλου εκείνου του πλήθους και τη φασαρία, ξεχώρισε την ικετευτική κραυγή του τυφλού. Προτρέπει να τον φέρουν κοντά Του και τον ρωτάει: «Τι σοι θέλεις ποιήσω;» «Κύριε, ίνα αναβλέψω», απαντάει ο τυφλός. «Ανάβλεψον» του λέει ο Χριστός. Το θαύμα έγινε, ο τυφλός αμέσως ξαναβρήκε το φως του.

Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να ακολουθήσει τον ευεργέτη του  και να απευθύνει δόξα στο Θεό. Μα και όλος ο κόσμος που είδε το θαύμα, δόξαζε και υμνούσε τον Θεό. «Και πας ο λαός ιδών, έδωκεν αίνον τω Θεώ.» Το φυσικό και λογικό αυτό είναι. Να δοξάζεις το Θεό, όταν βλέπεις μπροστά σου να γίνεται ένα ολοζώντανο θαύμα. Όλοι μας, αγαπητοί αδελφοί, εάν εξετάσουμε καλά τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω που μας περιβάλλει, θα οδηγηθούμε στο να δοξάζουμε συνέχεια το Θεό. Όταν έχουμε ανοιχτά τα μάτια της ψυχής μας και βλέπουμε τα θαυμάσια δημιουργήματα που υπάρχουν γύρω μας. Εάν κάνουμε μια αναδρομή στη ζωή μας, γεμάτοι ευγνωμοσύνη θα αναφωνούμε κάθε ώρα και στιγμή: «Δόξα σοι ο Θεός». Μέσα σ’ αυτές τις λίγες λέξεις, περικλείεται η βαθειά πίστη και η εμπιστοσύνη στον Θεό. Μ’ αυτές τις τέσσερις λέξεις, ευχαριστούμε τον Θεό μέσα από τα βάθη της καρδιάς μας. Με το χιλιοειπωμένο αυτό «Δόξα τω Θεώ», εκφράζουμε τη θερμή αγάπη μας στο Θεό. Οι λέξεις αυτές δεν βγαίνουν από το μυαλό μας και τη λογική μας, αλλά από την καρδιά μας. Αυτή η έκφραση, δεν αφήνει την καρδιά να ψυχρανθεί. Όπως η μηχανή κρυώνει όταν σβήσει, έτσι και η καρδιά ψυχραίνεται όταν δεν είναι προσηλωμένη στον Θεό με τη δοξολογία και τη ευχαριστία. Αυτοί που μόνο παρακαλούν το Θεό, παραμένουν χλιαροί. Αυτοί που δεν ευχαριστούν και δεν δοξολογούν τον Θεό, όλα τα προσεγγίζουν με τη λογική, με την ψυχρή λογική. Και λίγο-λίγο η λογική διώχνει την πίστη. Και όταν φύγει η πίστη, τότε ο άνθρωπος παραιτείται από κάθε πνευματικό, αφού τα πνευματικά είναι πάνω από τη λογική.

Η λογική δεν σε βοηθάει να συναντήσεις το Θεό. Και εάν δε βρεις το Θεό, δεν μπορείς να εξηγήσεις αυτά που γίνονται γύρω σου. Ούτε μπορείς να φτάσεις στο δημιουργό. Αν δεν φθάσεις στο δημιουργό, πώς θα πεις το «Δόξα τω Θεώ;» Τότε βάζεις στη θέση του Θεού έναν άλλο θεό, την τύχη! Μα έτσι δημιουργείς μέσα σου χίλιες δυο αναπάντητες ερωτήσεις. Ερωτήσεις στις οποίες κανείς δεν μπορεί να σου δώσει απάντηση.

Ένα «Δόξα τω Θεώ» γεμίζει την ψυχή σου με ηρεμία και γαλήνη. Και τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα γεγονότα της ζωής, λύνονται με τη δοξολογία και ευχαριστία στο Θεό. Γι’ αυτό βλέπουμε ανθρώπους ταλαιπωρημένους, κατάκοιτους και πονεμένους, να είναι πιο χαρούμενοι και από τους υγιείς που πηγαίνουν δήθεν να τους παρηγορήσουν. Πόσοι άνθρωποι στενοχωρημένοι και προβληματισμένοι, δεν επισκέπτονται ασθενείς και κατάκοιτους για να εισπράξουν παρηγοριά και ξεκούραση; Πόσοι Χριστιανοί δεν επισκέπτονταν τον άγιο Πορφύριο, καρκινοπαθή και κατάκοιτο, για να πάρουν την ευχή του και να γαληνέψουν από τα φουρτουνιασμένα κύματα της ζωής που τους βασάνιζαν! Πόσα παιδιά και εγγόνια δεν καταφεύγουν στους γέροντες και ανήμπορους παππούδες, για να ακούσουν το «Δόξα σοι ο Θεός» από τα χείλη τους και να παρηγορηθούν!

Αγαπητοί αδελφοί. Ο τυφλός της Ιεριχούς μάς δίνει σήμερα ένα σημαντικό μάθημα. Να μάθουμε να διακρίνουμε παντού το χέρι του Θεού, να θαυμάζουμε τα δημιουργήματά Του και τα θαύματά Του και να αναφωνούμε «Δόξα τω Θεώ». Οι λέξεις αυτές να μη λείπουν ποτέ από τα χείλη μας και από την καρδιά μας.

Αμήν.

ΚΥΡΙΑΚΗ 24/11/2024

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ' ΛΟΥΚΑ  (Λουκά ΙΗ’ 18-27)                 24/11/2024

 

Πολλά πράγματα δίδαξαν οι γονείς του νεαρού που πλησίασε σήμερα τον Χριστό αγαπητοί αδελφοί. Από μικρό παιδί, δηλαδή από τους γονείς μου, έμαθα όλα αυτά που μου λες, απάντησε στον Χριστό ο νεαρός. «Ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου».

Είναι σαν να ακούμε ένα παιδί της εποχής μας. Οι σημερινοί γονείς φροντίζουν με πολλή σπουδή να δώσουν στα παιδιά τους όσο γίνεται περισσότερα πράγματα. Βέβαια τα περισσότερα από αυτά είναι άχρηστα και πολλά είναι και επιζήμια. Πρέπει να ομολογήσουμε ότι δεν ενδιαφερόμαστε και πολύ για το αν είναι χρήσιμα αυτά που δίνουμε στα παιδιά μας. Αρκεί να τους δώσουμε πολλά. Μην τυχόν ο γείτονας πηγαίνει το παιδί του σε κάποια δραστηριότητα που δεν πήγαμε εμείς το παιδί. Οι γονείς, οι παππούδες, οι γιαγιάδες, οι γείτονες, όλοι επιστρατεύονται και βρίσκονται στους δρόμους με τα μηχανάκια και τα αυτοκίνητά τους για να τα προλάβουν όλα.

Σπάνια ο γονιός ή ο παππούς και η γιαγιά αναρωτιούνται, σε τί θα ωφελήσει το παιδί αυτό που με τόσο κόπο προσπαθούν να του μάθουν. Πολύ δε περισσότερο δεν προβληματίζονται μήπως βλάπτουν το παιδί κάποια πράγματα που πληρώνουν από το υστέρημά τους, για να του δώσουν.

Ο Χριστός μας, για να έρθουμε πάλι στο περιεχόμενο του Ευαγγελίου, άκουσε την απάντηση του νεαρού, ότι όλα τα πήρε από τους γονείς του, αλλά θέλησε να τον προβληματίσει και του είπε: «Ἔτι ἕν σοι λείπει…». Κάτι σου λείπει. Δεν σου έμαθαν οι γονείς να στηρίζεις όλη σου τη ζωή στο Θεό και όχι στα κοσμικά εφόδια.

Αυτό ακριβώς θα έλεγε και σε μας ο Κύριος αγαπητοί αδελφοί. Στο κάθε παιδί της εποχής μας θα έλεγε : «Ἔτι ἕν σοι λείπει…».Κάτι σου λείπει.

Τι είναι λοιπόν εκείνο το κάτι που οι σημερινοί γονείς δεν δίνουν στα παιδιά τους;

Πρέπει να ομολογήσουμε ότι στα παιδιά μας περνάμε το μήνυμα πως θα είναι επιτυχημένα μέλη της κοινωνίας και ευτυχισμένοι άνθρωποι, εάν γνωρίζουν πολλά πράγματα. Χωρίς να το θέλουμε τους περνάμε λάθος μήνυμα. Επιτυχημένα και ευτυχισμένα θα είναι, εάν εναποθέσουν την προστασία της ζωής τους στο Θεό. Όλα τα πράγματα να τα επιτύχεις στη ζωή σου, θα μοιάζεις με ένα ξερό φύλλο που ο άνεμος το πηγαίνει εδώ κι εκεί, αν δεν είσαι αγκυροβολημένος στην πίστη, στην ελπίδα και στην αγάπη του Θεού. Όταν παιδί μου το βράδυ θα μείνεις μόνος, μόνον ο Θεός μπορεί να σου κάνει παρέα. Και στις δύσκολες ημέρες της αρρώστιας και της αδυναμίας όλοι σε εγκαταλείπουν εκτός από το Θεό.

«Ἔτι ἕν σοι λείπει…» Καλά είναι όλα τα άλλα που μαθαίνεις αλλά αν δεν μάθεις να λες πριν από κάθε σου πρωτοβουλία και πριν να ξεκινήσεις το πρωί για τη δουλειά σου «Πρώτα ο Θεός» τότε κάτι σου λείπει. Μπροστά ο Θεός και πίσω εσύ.

«Ἔτι ἕν σοι λείπει…» Ότι επιτύχεις στη ζωή σου παιδί μου, το πετυχαίνεις επειδή ο Θεός σου έδωσε τα χαρίσματα και τα ταλέντα που έχεις. Γι’ αυτό άκουσε τον Άγιο Παΐσιο που σε συμβουλεύει: «Να μη λείπει από το στόμα σου και από την καρδιά σου το “Δόξα σοι ο Θεός”»

Μεγάλη η ευθύνη μας απέναντι στα παιδιά μας αγαπητοί αδελφοί. Μήπως τους στερούμε αυτό που θα έπρεπε πρώτο να τους δώσουμε; Μήπως η κοινωνία χάλασε γιατί δεν δείχνουμε στα παιδιά μας το Θεό;

ΚΥΡΙΑΚΗ 17/11/2024

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκά ΙΒ’ 16-21)   17-11-2024

 

Για να καταλάβουμε καλύτερα την παραβολή του άφρονα πλουσίου, που ακούσαμε σήμερα αγαπητοί αδελφοί, είναι χρήσιμο να μάθουμε τι είπε ο Χριστός στους ακροατές του, πριν τους πει αυτήν την παραβολή. Τους είπε: να προσέχετε και να προφυλάγεστε από κάθε είδος πλεονεξίας. Το να επιζητάς να αποκτάς πολλά υλικά αγαθά, περισσότερα από αυτά που σου χρειάζονται, δεν θα σε κάνει πιο χαρούμενο. Τα πολλά πλούτη δεν μπορούν να εξασφαλίσουν στον άνθρωπο, ούτε μακροζωία ούτε ευχάριστη ζωή.

Αφού είπε λοιπόν ο Χριστός αυτά για την αποφυγή της πλεονεξίας, στη συνέχεια είπε και την παραβολή του άφρονα πλουσίου. Αυτός ο άνθρωπος νόμιζε ότι εάν μάζευε πολλά αγαθά, θα ζούσε πολλά χρόνια και θα ήταν ευτυχισμένος. Αφού συγκέντρωσε λοιπόν στις αποθήκες του άφθονα πλούτη, είπε στην ψυχή του: «Ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθά, φάγε, πίε, εὐφραίνου.» Στον εαυτό του τα είπε αυτά. Τώρα απόλαυσε όσο θέλεις. Έχεις όλες τις προϋποθέσεις. Είπε όμως στον εαυτό του και κάτι άλλο, λες και είχε υπογράψει κανένα συμβόλαιο με το χάρο. «Ἒχεις πολλὰ ἀγαθὰ εἰς ἔτη πολλά.» Τα υλικά αγαθά που έχουμε μαζέψει θα μας επιτρέψουν να ζήσουμε πολλά χρόνια.

Πόσο έξω έπεσε στους υπολογισμούς του, μας το λέει στη συνέχεια η παραβολή. Το ίδιο βράδυ, ο χάρος ξέχασε τη συμφωνία και τον επισκέφθηκε. Ο Θεός, που γελάει όταν ο άνθρωπος κάνει τέτοια προγράμματα, λέει στον άφρονα πλούσιο: αυτήν την ώρα φεύγεις από αυτήν την πρόσκαιρη ζωή, αυτά που ετοίμασες σε ποιόν ανήκουν; Αυτά θα πάθουν και όλοι εκείνοι που συγκεντρώνουν πολλά υλικά πράγματα χωρίς να προβληματίζονται αν ο αγώνας τους είναι σύμφωνος με το θέλημα του Θεού.

Η πλεονεξία λοιπόν αγαπητοί αδελφοί, δεν εξασφαλίζει στον άνθρωπο, ούτε τη μακροζωία, ούτε την ευτυχία. Όλοι μας έχουμε στο μυαλό μας πολλές περιπτώσεις που το επιβεβαιώνουν αυτό. Επιγραμματικά ας αναφέρουμε μερικές. Πότε ένα παιδί είναι ευτυχισμένο; Όταν μεγαλώνει σαν μοναχοπαίδι βουτηγμένο μέσα στα πλούτη των γονέων του, ή όταν μεγαλώνει μέσα σε μια πολύτεκνη οικογένεια; Έχουμε παρατηρήσει ότι αν πάρουμε ένα πανάκριβο παιχνίδι σε ένα παιδί, γρήγορα θα το παρατήσει και θα τρέξει έξω στο χώμα να παίξει με τις πετρούλες και τα κονσερβοκούτια.

Ακόμη, ποιος κοιμάται πιο ήσυχος και ήρεμος, ο πάμπλουτος που φοβάται μην τον σκοτώσουν και τον ληστέψουν ή αυτός που έχει τα απαραίτητα για να ζήσει στο φτωχικό σπιτάκι του με την οικογένεια του;

Ένας Δεσπότης έλεγε από άμβωνος: να σας δώσω όσα χρήματα έχω, για να μου δώσετε μια ώρα ύπνου τη νύχτα.

Το Ευαγγέλιο λέει: χαίρεσαι περισσότερο όταν δίνεις, παρά όταν παίρνεις. Εσείς σ’ αυτά που είπαμε, προσθέστε και αυτά τα παραδείγματα που έχετε στο μυαλό σας.

Ας μάθουμε λοιπόν όλοι μας αυτό δεν έμαθε ο άφρων πλούσιος της παραβολής: τα πολλά υλικά αγαθά δεν εξασφαλίζουν ούτε την μακροζωία, ούτε την ευτυχία!

Αμήν.

ΚΥΡΙΑΚΗ 10/11/2024

                                                  

ΚΥΡΙΑΚΗ Η’ ΛΟΥΚΑ      12/11/2024

Η παραβολή του Καλού Σαμαρείτη

          Σήμερα ακούσαμε αγαπητοί αδελφοί την υπέροχη παραβολή του καλού Σαμαρείτη. Κάποιος άνθρωπος λέει ο Χριστός, κατέβαινε από τα Ιεροσόλυμα στην Ιεριχώ. Στο δρόμο έπεσε σε ενέδρα ληστών, οι οποίοι αφού του πήραν ό,τι είχε πάνω του, ακόμα και τα ρούχα του, τον ξυλοκόπησαν και τον άφησαν στη μέση του δρόμου μισοπεθαμένο. Πέρασαν από κει ένας ιερέας κι ένας διάκονος των Ιουδαίων, μα δεν του έδωσαν σημασία. Αργότερα πέρασε ένας Σαμαρείτης που είχε μέσα του πολλή αγάπη για τον συνάνθρωπό του, τον περιποιήθηκε όσο μπορούσε, τον ανέβασε στο ζώο του και τον μετέφερε στο πρώτο πανδοχείο που βρήκε στο δρόμο του. Πλήρωσε με δύο δηνάρια τον πανδοχέα για να τον περιποιηθεί και να τον φιλοξενήσει μέχρι να γίνει καλά. Έφυγε για τον προορισμό του και υποσχέθηκε ότι στην επιστροφή θα πληρώσει και τα υπόλοιπα χρήματα που θα χρειαστούν για την περιποίηση του πληγωμένου ανθρώπου. Αυτή είναι με λίγα λόγια η παραβολή του καλού Σαμαρείτη.

Αλλά γιατί ο Χριστός είπε αυτήν την παραβολή; Δύο διδάγματα ήθελε να αφήσει σε όλους μας αγαπητοί αδελφοί με την παραβολή αυτή ο Χριστός. Το ένα πολύ φανερό και το άλλο κρυμμένο τόσο, που χρειάστηκε να έλθουν αργότερα οι φωτισμένοι από το Άγιο Πνεύμα πατέρες μας, για να μας το φανερώσουν.

Το πρώτο δίδαγμα είναι ότι πρέπει να μην αδιαφορούμε για τον συνάνθρωπό μας, προ πάντων όταν βρίσκεται σε κάποια δυσκολία. Αυτό που έκαναν οι δύο Ιουδαίοι κληρικοί, ήταν απαράδεκτο. Είδαν πεσμένο στο δρόμο ημιθανή τον συνάνθρωπό τους και φρόντισαν να απομακρυνθούν γρήγορα. Δεν συγκινήθηκαν ούτε από την συμφορά που τον βρήκε ούτε από τα βογκητά του. Είναι δυνατόν να φανταστεί κανείς από εμάς τον εαυτό του στη θέση αυτών των δύο άσπλαχνων ανθρώπων; Όταν σκέπτεσαι ότι ο γείτονάς σου, ο αδελφός σου  υποφέρει και ενώ μπορείς να βοηθήσεις, δεν βοηθάς, πώς θα κοιμηθείς ήσυχος το βράδυ; Η συνείδησή σου θα σε αφήσει να ηρεμήσεις; Δεν θα βλέπεις στον ύπνο σου συνέχεια τα θλιμμένα πονεμένα μάτια του να σε βλέπουν ικετευτικά; Πώς θα μπορέσεις να ησυχάσεις, όταν σκέπτεσαι ότι τα παιδάκια του γείτονά σου κοιμούνται νηστικά γιατί δεν έχουν οι γονείς τους να τους δώσουν λίγο γάλα; Πώς θα μπορέσεις να απολαύσεις την ζεστασιά του σπιτιού σου το χειμώνα, όταν ξέρεις ότι κάποια οικογένεια, δεν έχει σκεπάσματα και ζεστά ρούχα, ενώ η αποθήκη σου είναι γεμάτη από ρούχα που μπορούν να ζεστάνουν πολλούς φτωχούς ανθρώπους; Αυτά κι άλλα πολλά ήθελε να πει με την παραβολή του ο Χριστός στον νομικό που πήγε κοροϊδευτικά να τον ρωτήσει, «Τι πρέπει να κάνω για να κερδίσω τον παράδεισο;» και με αρκετή δόση υπερηφάνειας, που νόμιζε ότι τα ήξερε όλα, ξαναρωτάει: «Kαι ποιος είναι ο πλησίον μου;»  Ζητιάνοι, φτωχοί, άρρωστοι, πονεμένοι γύρω του και ρωτούσε ποιος είναι ο πλησίον του! Έτσι συμβαίνει δυστυχώς. Όταν ο άνθρωπος είναι βολεμένος, δεν βλέπει γύρω του. Μόνο τον εαυτό του βλέπει. Εκείνος να καλοπερνάει κι ας υποφέρουν γύρω του οι υπόλοιποι. Φροντίζει να μην τους βλέπει και να μην μαθαίνει τη δυστυχία τους και τις δυσκολίες τους, για να μη του χαλάνε τη διάθεση και το βόλεμά του. Ο πρώτος λόγος λοιπόν για τον οποίο είπε ο Χριστός την παραβολή του καλού Σαμαρείτη, ήταν να ταρακουνήσει τον νομικό που ενδιαφερόταν δήθεν για τον παράδεισο και όλους μας βεβαίως και  να μας πει να βγούμε από το φίλαυτο καβούκι μας και να ρίξουμε μια ματιά στους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μας. Μήπως πονάνε; Μήπως πεινάνε; Μήπως κρυώνουν; Μήπως έχουν ανάγκη να τους πούμε μια καλή κουβέντα; Μήπως ζητάνε έναν άνθρωπο να τους ακούσει; Ο κάθε άνθρωπος είναι πλησίον μας!

Ο Χριστός όμως δεν είπε αυτήν την παραβολή για να συνετίσει μόνο τον νομικό. Είχε κι ένα άλλο στόχο που για να τον μάθουμε έπρεπε να περάσουν τρεις αιώνες μέχρι να έλθει ο θεοφώτιστος Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, για να τον αποκρυπτογραφήσει. Κατά τον μεγάλο αυτό πατέρα της Εκκλησίας μας, μέσα σ’ αυτήν την παραβολή κρύβεται όλο το σχέδιο του Θεού για την σωτηρία του ανθρώπινου γένους. Ερμηνεύοντας λοιπόν αλληγορικά την παραβολή ο Ιερός Χρυσόστομος λέει ότι η Ιερουσαλήμ εικονίζει τον ουρανό, την ζωή του ανθρώπου στον παράδεισο, η Ιεριχώ συμβολίζει τον κοσμικό τρόπο ζωής στον οποίο ξέπεσε ο άνθρωπος μετά την παρακοή, γι’ αυτό κυριαρχείται από τον διάβολο, ο οποίος τον γεμίζει με μώλωπες, με πληγές, αμαρτίες. Ο Θεός όμως δεν επέτρεψε στον διάβολο να τον θανατώσει, γιατί αποβλέπει τελικά στην σωτηρία του, αφού «Θέλει πάντας ανθρώπους σωθήναι». Ο ιερεύς που πέρασε εικονίζει τους ιερείς Μωυσή – Ααρών – Σαμουήλ που μπορεί να έκαναν θαύματα, αλλά δεν είχαν την αποστολή και τη δυνατότητα της σωτηρίας του ανθρώπου. Το ίδιο και ο Λευίτης που συμβολίζει τους προφήτες, που ούτε αυτοί με τις διδασκαλίες τους έσωσαν τον πληγωμένο, αφού και οι δύο ήταν σαν αυτόν αμαρτωλοί. Ο Σαμαρείτης συμβολίζει τον Ιησού Χριστό, που έγινε άνθρωπος επί τούτου, για να σώσει  τον πληγωμένο από την αμαρτία και τον διάβολο, άνθρωπο. Το λάδι και το κρασί που τα ανακάτεψε για να θεραπεύσει τις πληγές, είναι η ένωση της Θείας και της ανθρώπινης φύσης Του. Η ένωση του Αγίου Πνεύματος με το τίμιο Αίμα της Σταυρικής θυσίας Του συντελεί στην σωτηρία του ανθρώπου. Στο πρόσωπο του πανδοχέα ο Ιερός πατέρας βλέπει τον Απόστολο Παύλο που μαζί με τους άλλους Αποστόλους και τους ιερείς της Καινής Διαθήκης, προσφέρουν τις υπηρεσίες τους για την θεραπεία των τραυματισμένων, από τον διάβολο, αμαρτωλών ανθρώπων μέσα στο πανδοχείο, δηλαδή μέσα στην Εκκλησία με τα μυστήριά της. Τα δύο δηνάρια που έδωσε ο καλός Σαμαρείτης στον πανδοχέα, είναι οι δύο Διαθήκες, η Παλαιά και η Καινή, με τη διδασκαλία των οποίων γίνεται η περιποίηση – η θεραπεία των αμαρτωλών. Αν χρειαστεί, ο πανδοχέας και οι συνεργάτες του, που υπηρετούν στην Εκκλησία, θα δουλέψουν και παραπάνω, διαθέτοντας όλες τις σωματικές και πνευματικές δυνάμεις τους. Θα τους ξεπληρώσει ο καλός Σαμαρείτης ο Χριστός, όταν θα ξαναέλθει στη Δευτέρα Παρουσία Του.

Αξιοσημείωτο είναι κατά τον Ιερό πατέρα, το ότι στο πανδοχείο, στην Εκκλησία, γίνονται δεχτοί όλοι. Όσο βαριά κι αν είναι η κατάστασή τους, όσο μεγάλες κι αν είναι οι πληγές τους. Η Εκκλησία πάντα θα θεραπεύει με το κρασί της, που είναι ο στυφτικός λόγος του Ευαγγελίου και με το λάδι, που είναι ο γεμάτος αγάπη και καλοσύνη θεραπευτικός λόγος του Χριστού. Μέσα στην Εκκλησία ο άνθρωπος βρίσκει πάντα την παρηγοριά και τη θεραπεία.

Αγαπητοί αδελφοί, αυτή είναι η παραβολή του καλού Σαμαρείτη, που μαζί με την παραβολή του Ασώτου, μας δίνουν την σιγουριά ότι όσο αμαρτωλοί, όσο πληγωμένοι κι αν είμαστε, ο Χριστός μας, ο καλός Σαμαρείτης, θα βρει τον τρόπο να μας θεραπεύσει, για να ζούμε κοντά Του, αιώνια στη Βασιλεία Του.   

Αμήν.     

ΚΥΡΙΑΚΗ 03/11/2024

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε’ ΛΟΥΚΑ  (ΛΟΥΚΑ ΙΣΤ΄ 19-31)  03/11/2024

        Είναι πολύ σημαντική η παραβολή που ακούσαμε σήμερα αγαπητοί αδελφοί. Και είναι σημαντική γιατί μας ανοίγει ένα μικρό παραθυράκι για να δούμε τι γίνεται στην άλλη ζωή.

        Μας παρουσιάζει ο Χριστός δύο ανθρώπους και μας λέει πώς ζούσαν στην επί γης ζωή τους και πώς είναι τώρα στην άλλη - στην αιώνια ζωή. Ο ένας απ' αυτούς ήταν άπιστος. Ζούσε με τέτοιο τρόπο που έδειχνε καθαρά ότι αδιαφορούσε για το τι θα γίνει μετά το θάνατο. Ο άλλος υπέμενε με καρτερία τις δυσκολίες της εδώ ζωής, με την ελπίδα και τη βεβαιότητα ότι στην άλλη ζωή θα ήταν διαφορετικά.

        Και όντως, ο άπιστος και αδιάφορος, στην άλλη ζωή βρέθηκε προ εκπλήξεων. Εκείνος ζούσε μέσα στο σκοτάδι και στον "τόπο της βασάνου", όπως ομολογούσε ο ίδιος, ενώ έβλεπε τον περιφρονημένο και υπομονετικό φτωχό Λάζαρο, να βρίσκεται στις αγκάλες του πατριάρχη Αβραάμ, μέσα στο άπλετο φως που σκορπούσε παντού η παρουσία του Θεού.

        Εντύπωση μας κάνει η απάντηση που πήρε από τον Αβραάμ, όταν του ζήτησε να στείλει πίσω τον ευτυχισμένο Λάζαρο για να ειδοποιήσει τους πέντε αδελφούς του που και αυτοί ζούσαν όπως εκείνος. Απολάμβαναν όλες τις αμαρτωλές χαρές αυτής της ζωής, χωρίς να πιστεύουν στις Άγιες Γραφές και χωρίς να βάζουν καν στο μυαλό τους ότι υπάρχει κι άλλη ζωή.

Είπε ο Αβραάμ στον ταλαίπωρο πλούσιο: 

Δεν έχουν ανάγκη οι αδελφοί σου να τους εμφανισθεί κάποιος αναστημένος νεκρός για να τους δώσει συμβουλές. Εκείνο που τους χρειάζεται είναι να μελετήσουν τις Αγίες Γραφές και να τις εφαρμόσουν στη ζωή τους.

"Εἰ Μωϋσέως καί τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδέ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ, πεισθήσονται " (Λουκά ΙΣΤ΄ 31)

Και είναι πολύ σημαντική η απάντηση αυτή του Αβραάμ για όλους μας αγαπητοί αδελφοί, γιατί μας λέει ότι για να κερδίσουμε και μεις την ολόφωτη αιώνια ζωή κοντά στο Χριστό και όλους τους Αγίους, πρέπει να μελετούμε και να εφαρμόζουμε την Αγία Γραφή στη ζωή μας.

        Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι είναι δεδομένο πως επειδή δεν είμαστε πλούσιοι σαν τον πλούσιο της παραβολής, θα πάμε οπωσδήποτε στην Βασιλεία του Θεού.

        Ακόμη ορισμένοι λένε ότι ο Θεός δεν μας έδωσε πολλά στοιχεία σχετικά με την άλλη ζωή. Από την παραβολή που ακούσαμε σήμερα μαθαίνουμε όσα είναι απαραίτητα. Το Ευαγγέλιο περιέχει όλα εκείνα που χρειάζονται να γνωρίζουμε, για να εξασφαλίσουμε την αιωνιότητα. 

        Το πρόβλημα πού βρίσκεται;

Στο να έχουμε το ενδιαφέρον που χρειάζεται για να μάθουμε και να εφαρμόσουμε αυτά που διδάσκει η Αγία Γραφή. Ένα άλλο σοβαρό θέμα είναι στο αν πιστεύουμε σ' αυτά που είναι γραμμένα στην Αγία Γραφή. Απορροφημένοι από τις ηδονές και τις φροντίδες της επί γης ζωής, μήπως ξεχνάμε πως έχουμε μέσα μας και μια αθάνατη ψυχή; Μήπως με τη μεγάλη εμπιστοσύνη που έχουμε στο μυαλό μας , στη λογική μας και στην εξυπνάδα μας, δεν ενδιαφερόμαστε καθόλου για το μετά;  Μήπως βλέποντας την αλματώδη ανάπτυξη της τεχνολογικής επιστήμης, νομίζουμε πως όλα θα λυθούν στα εργαστήρια των επιστημόνων; Μήπως έχουμε γεμίσει το μυαλό μας με τόσες πολλές γνώσεις που δεν έχουμε αφήσει καθόλου χώρο για ό,τι πνευματικό, ωφέλιμο και χρήσιμο για την άλλη ζωή; Θα μου πείτε και ποιός πιστεύει στην άλλη ζωή;  Έτσι νομίζουμε! Όλοι πιστεύουν. Κανένας δεν θέλει αυτό που λέγεται νεκροταφείο να είναι το τέλος. Για παρατηρείστε ότι όλοι μιλάμε στους νεκρούς μας σαν να είναι ζωντανοί την ώρα που είναι στο φέρετρο. Όλοι μας ακούμε στις κηδείες να λένε τα ορφανά παιδιά στους νεκρούς γονείς τους: Πού μας αφήνετε ορφανούς; Ακούμε στις κηδείες, όταν φεύγει ο ένας από τους δύο αγαπημένους συζύγους: Γιατί φεύγεις και μ' αφήνεις μόνο; Πόσοι κάνουν παράπονο ότι ο πατέρας τους, η μητέρα τους δεν ήλθε στον ύπνο τους να τους μιλήσει! Όλα αυτά και χίλια δυο άλλα δείχνουν πως όλοι πιστεύουν στην άλλη ζωή. Το θέμα είναι πιστεύουν σωστά;

        Η αλήθεια για την άλλη ζωή βρίσκεται στις λέξεις και τις διδασκαλίες της Αγίας Γραφής. Ας ακούσουμε λοιπόν και ας υπακούσουμε στην απάντηση που έδωσε ο Αβραάμ στον πλούσιο της σημερινής παραβολής:

" Ἔχουσι Μωϋσέα καί τούς προφήτας, ἀκουσάτωσαν αὐτῶν ". Όποιος έχει ερωτηματικά για τη ψυχή, για το θάνατο, για την μετά θάνατον ζωή, ας καταφύγει στις Άγιες Γραφές. Εκεί θα βρει την απάντηση!

        Τέλος, ας πούμε στο Χριστό μας ένα μεγάλο ευχαριστώ, που μας είπε αυτή την παραβολή!

Την παραβολή του πλούσιου και του φτωχού Λάζαρου!