ΚΥΡΙΑΚΗ 28/04/2024 ΤΩΝ ΒΑ'Ι'ΩΝ

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ                                 28-04-2024

Από το «Ωσαννά»  στο «Σταυρωθήτω»

Δυο γεγονότα της επί της ζωής Του Χριστού, μας διηγήθηκε σήμερα ο Ευαγγελιστής  Ιωάννης. Την επίσκεψή του στη Βηθανία στο σπίτι του Λαζάρου και την θριαμβευτική τελευταία είσοδο του στα Ιεροσόλυμα. Και τα δύο περιστατικά δείχνουν πόσο αγαπούσε ο λαός τον Χριστό.

Έξι μέρες λοιπόν, πριν από την εορτή του Εβραϊκού Πάσχα, ο Χριστός επισκέφτηκε τη Βηθανία και φιλοξενήθηκε, με τους μαθητές του, στο σπίτι του Λαζάρου τον οποίο είχε αναστήσει 4 μέρες μετά από το θάνατό του .

Εκεί παρετέθη δείπνο, καθόταν μαζί του και ο Λάζαρος. Η Μαρία, η αδελφή του Λαζάρου, για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της προς τον Χριστό για την μεγάλη ευεργεσία  που έκανε στην οικογένειά  της, αγόρασε ακριβό μύρο και όπως επικρατούσε τότε η συνήθεια, το έριξε πάνω στα πόδια του ευεργέτη της και στη συνέχεια σκούπισε τα πόδια του Ιησού με τα μαλλιά της. Ένας μαθητής, ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, σκανδαλίστηκε από την πράξη αυτή της Μαρίας και είπε: δεν θα ήταν καλύτερα να δοθούν αυτά τα χρήματα στους φτωχούς; Ο Χριστός βλέποντας μερικές μέρες μπροστά τον σταυρικό θάνατό Του, είπε: Αφήστε ήσυχη αυτή την γυναίκα, μην την κατηγορείτε. Χωρίς να το ξέρει, άλειψε το σώμα μου με μύρο, γιατί σύντομα πρόκειται να ενταφιαστεί. Όσο για τους φτωχούς, κάθε μέρα τους έχετε ανάμεσά σας και μπορείτε να τους βοηθήσετε, εμένα όμως δεν θα με έχετε για πολύ κοντά σας.

Εν τω μεταξύ, ήλθε πολύς κόσμος στη Βηθανία, στο σπίτι του Λαζάρου, όχι μόνο για να συναντήσουν τον Χριστό, αλλά για να δουν και τον Λάζαρο, γιατί έμαθαν ότι τον ανέστησε ο Χριστός, ενώ ήταν πεθαμένος πριν από 4 ημέρες. Αυτό εξόργισε τους αρχιερείς. Το ότι ο κόσμος έδειχνε εκτίμηση και αγάπη στο πρόσωπο του Χριστού, ξυπνούσε μέσα τους τη ζήλια και τον φθόνο και ήθελαν να τον θανατώσουν. Στην περίπτωση όμως αυτή, έβλεπαν ότι και ο Λάζαρος  γινόταν αφορμή να εκδηλώνει ο κόσμος την πίστη  του στο Χριστό, γι’ αυτό  ήθελαν να θανατώσουν και τον Λάζαρο. Αυτό είναι το ένα γεγονός που περιγράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης.

Το δεύτερο είναι το εξής:

Μετά τη φιλοξενία αυτή στο σπίτι του Λαζάρου, ο Χριστός ανέβηκε σε ένα γαϊδουράκι και όπως λένε οι Προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, μπήκε στην Αγία Πόλη. «Ιδού ο Βασιλεύς  σου, έρχεται  καθήμενος επί πώλον όνον». Εν τω μεταξύ το πλήθος των προσκυνητών που είχαν φθάσει στα Ιεροσόλυμα για τον εορτασμό του Πάσχα, χωρίς να το γνωρίζουν, εφήρμοσαν και αυτοί τις προφητείες. Πήραν κλάδους από φοίνικες και βγήκαν να τον προϋπαντήσουν, κραύγαζαν και έλεγαν: «Ωσαννά. Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου». Να, έρχεται ο Βασιλιάς του Ισραήλ. Η θερμή υποδοχή  οφειλόταν και στο ότι, αυτοί που ήταν στην Βηθανία και είδαν αναστημένο τον Λάζαρο, έτρεχαν μπροστά και πληροφορούσαν το πλήθος για το θαύμα.

Εδώ τελειώνει η διήγηση του σημερινού Ευαγγελίου αγαπητοί αδελφοί. Αν διαβάσουμε όμως παρακάτω τη συνέχεια, θα λυπηθούμε. Θα λυπηθούμε γιατί θα δούμε ότι, αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που εδώ φώναζαν «Ωσαννά» σε λίγες μέρες  θα φωνάζουν «Σταυρωθήτω». Αυτοί που φώναζαν «Ωσαννά», είναι εκείνοι που είδαν τον Λάζαρο αναστημένο. Είναι εκείνοι που είδαν το κοριτσάκι του Ιαείρου αναστημένο. Είναι οι ίδιοι που άκουσαν τον Χριστό να λέει στο νεκρό παλληκάρι της χήρας στην πόλη Ναΐν: «Νεανίσκε σοι λέγω ανάστηθι». Είναι  οι παράλυτοι που θεραπεύτηκαν. Οι τυφλοί που ανέβλεψαν. Οι λεπροί που  καθαρίστηκαν. Είναι αυτοί που χόρτασαν στην έρημο από τους άρτους και τα ψάρια, που ευλόγησε ο Χριστός. Είναι οι ίδιοι που ευχαριστήθηκαν στον γάμο της Κανά, με το ευλογημένο νερό που έγινε γλυκύτατο κρασί. Αυτοί οι ίδιοι  όμως  αργότερα ούρλιαζαν «Σταυρωθήτω».

Αναρωτιόμαστε… πως έγινε αυτή η αλλαγή; Σήμερα να ευλογούν και αύριο να καταριούνται; Σήμερα να κουνάνε τα κλαδιά των Βαΐων και μετά να έχουν σηκωμένα τα χέρια και να φωνάζουν στον Πιλάτο «Άρον-Άρον  σταύρωσον αυτόν;»

Δεν μπορείς βέβαια να βρεις μια πειστική απάντηση στα ερωτήματα αυτά. Έρχονται όμως στο μυαλό 3 πιθανές εξηγήσεις: Η μια λέει ότι , φαίνεται πως οι αρχιερείς και οι άρχοντες του λαού, είχαν τόση επιρροή πάνω στον όχλο , που μπορούσαν το άσπρο να τους το παρουσιάζουν σαν μαύρο. Τις ευεργεσίες του Χριστού, να τους τις παρουσιάζουν σαν φυσικά γεγονότα και όχι σαν θαύματα του Χριστού. Μπόρεσαν έτσι να εκμηδενίσουν στα μάτια του κόσμου την Θεότητα του Χριστού. Μήπως όμως το ίδιο δεν γίνεται επί δυο χιλιάδες χρόνια αγαπητοί; Πόσα ειδωλολατρικά καθεστώτα, πόσα άθεα καθεστώτα, πόσοι αντίχριστοι  άρχοντες δεν πολέμησαν λυσσαλέα την Θεότητα του Χριστού;
Όλες οι κοσμικές και άπιστες εξουσίες, επί δυο χιλιάδες χρόνια, χτυπάνε τη Θεότητα του Ιησού Χριστού, γιατί τους ενοχλεί και τους ελέγχει, το ότι ο Χριστός είναι Θεός. Εάν ο Χριστός είναι Θεός, η δική τους εξουσία είναι μηδαμινή. Εξουσιάζουν μόνο τα σώματα των ανθρώπων. Την ψυχή δεν μπορούν να την ελέγξουν γιατί είναι δοσμένη στον Χριστό. «Όλα ας σας τα πάρουν, μόνον την ψυχή σας να μην πάρουν. Και δεν μπορεί κανείς να σας την πάρει αν δεν την δώσετε εσείς», διδάσκει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Ο Χριστός βασιλεύει στις ψυχές των ανθρώπων και «της Βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος».

Η δεύτερη πιθανή εξήγηση για την αλλαγή της στάσεως του κόσμου απέναντι  στον Χριστό είναι, ότι η πίστη των ανθρώπων ίσως ήταν επιφανειακή. Πίστευαν, αλλά στην Θεότητα του Χριστού πίστευαν λίγο. Ακόμη και οι Απόστολοι ζητούσαν από τον Χριστό να τους δώσει πίστη. Και αυτοί οι δώδεκα σκορπίστηκαν μετά την σύλληψή του. Ο Πρωτοκορυφαίος Πέτρος τον αρνήθηκε και έλεγε πως δεν τον γνώριζε εκείνο το βράδυ που τον συνέλαβαν. Κι αυτό  γιατί είχαν παχυλή ιδέα για τον Χριστό. Τον θεωρούσαν σαν ένα κοσμικό  άρχοντα και έχασαν πάσα ιδέα γι’ αυτόν, όταν τον είδαν να είναι ανίσχυρος μπροστά στην ρωμαϊκή εξουσία.  Αυτοί νόμιζαν πως ο Χριστός θα ήταν εκείνος που θα τους ελευθέρωνε από τους κατακτητές ρωμαίους και ότι θα γινόταν παγκόσμιος Βασιλιάς. Για αυτό και είδαμε ότι δυο μαθητές Του ζητούσαν εκ των προτέρων να τους υποσχεθεί μεγάλες θέσεις εξουσίας.

Η επιρροή λοιπόν που ασκούσαν πάνω στο λαό οι αρχιερείς και οι άρχοντες ή η λανθασμένη ιδέα που είχαν για το πρόσωπο του Χριστού, συνετέλεσαν πιθανώς στο να φωνάζουν την Κυριακή «Ωσαννά» και την Παρασκευή «Σταυρωθήτω».

Όμως υπάρχει και μια άλλη πιθανή εξήγηση. Αυτήν την παίρνουμε από τα λόγια που είπε ο Χριστός επί του Σταυρού. Είπε: «Πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι    τι ποιούσιν». Μήπως είναι αυτή η απάντηση που ψάχνουμε; Μήπως δεν γνώριζαν ακριβώς τι έκαναν; Μακάρι η άγνοιά τους αυτή να γίνει αφορμή να μην τους βασανίζει η συνείδησή τους αιώνια στην κόλαση.

Μετά όμως από αυτά που είπαμε αγαπητοί αδελφοί, γεννιέται ένα άλλο ερώτημα. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν περάσει δυο χιλιάδες χρόνια. Ο Χριστός αναστήθηκε. Έγινε η Πεντηκοστή. Εκατομμύρια Μάρτυρες υπέφεραν απερίγραπτα βασανιστήρια για την πίστη του Χριστού.

Δικαιολογείται λοιπόν κανείς τώρα να μην πιστεύει στη Θεότητα του Χριστού; Άπειρα θαύματα γίνονται μόνο με την επίκληση του ονόματος του Χριστού. Παντού έχει φθάσει το μήνυμα της Αναστάσεως. Όσοι τόλμησαν να τον καταπολεμήσουν, χάθηκαν και σβήστηκε το όνομά τους από την Ιστορία. Μετά από όλα αυτά δικαιολογείται κανείς να λέει ότι δεν γνωρίζει; Τα πάντα  διαλαλούν την Θεότητα του Ιησού Χριστού. Και η λογική και η καρδιά κάθε καλόπιστου ανθρώπου, μαρτυρεί ότι ο Χριστός είναι Θεός.

Ποιος μπορεί να ισχυριστεί σήμερα ότι δεν πιστεύω στο Χριστό, επειδή με καταπιέζει η ανθρώπινη εξουσία; Ποιος μπορεί σήμερα να πει ότι κάποια πράγματα με εμποδίζουν και δεν μπορώ να δω και να ζήσω την Θεότητα του Χριστού; Μόνο ένα εμπόδιο ορθώνεται μπροστά μας και μας εμποδίζει να απολαύσουμε τη Θέα και την Θεότητα του Χριστού και αυτό είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, ο εγωισμός μας. Το πείσμα μας. Αυτά δεν επιτρέπουν να φωλιάσει μέσα μας η πίστη και η αγάπη προς τον Θεάνθρωπο Χριστό.

Παρόλα αυτά αν και στην εποχή μας βρίσκονται κάποιοι άπιστοι που βρίζουν και βλασφημούν και ξανασταυρώνουν τον Χριστό,  Εκείνος, ο Σωτήρας μας  και  Σωτήρας όλου του κόσμου, είναι βέβαιο πως τους αγαπάει , τους συγχωρεί, τους δικαιολογεί και λέει και για αυτούς. «Πάτερ άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι». Και περιμένει την μετάνοιά τους, την επιστροφή τους,  όπως ο καλός εκείνος πατέρας της Παραβολής που περίμενε το παραστρατημένο παιδί. Κι όταν  επέστρεψε, το αγκάλιασε, το έσφιξε στην αγκαλιά του  και το καταφίλησε.  Γιατί ο καλός Θεός δεν μετράει τις αμαρτίες μας, αλλά περιμένει την μετάνοιά μας.  

Αμήν.

ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 21/04/2024

 

ΚΥΡΙΑΚΗ  Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ                                      21/04/2024

 

«Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε»

 

Αυτές τις τελευταίες Κυριακές αγαπητοί αδελφοί, τα Ευαγγελικά αναγνώσματα μας έδωσαν την αφορμή να αναφερθούμε στο θέμα της προσευχής. Μας δίδαξε ο Χριστός ότι ο διάλογός μας με τον Θεό θα είναι καρποφόρος, εάν έχουμε στην καρδιά μας βαθειά πίστη, εάν έχουμε ταπείνωση, εάν επιμένουμε στη συνομιλία μας αυτήν.

Τη Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου, μας δίδαξε ότι κατά την ώρα της προσευχής μας, χρειάζεται να προσηλώνουμε το μυαλό μας στις αμαρτίες  μας και να ζητάμε να μας σπλαχνιστεί ο Θεός και να μας συγχωρήσει, όπως έγινε και με τον Τελώνη.

Στο Ευαγγέλιο της σημερινής Κυριακής στρέφει την προσοχή μας ο Κύριος στο τί να ζητάμε από τον Θεό. Όσο και αν μας φαίνεται παράξενο, πολλές φορές δεν ξέρουμε τί ακριβώς ζητάμε. Εξάλλου αυτό το ζητάει κάθε μέρα ο ιερέας την ώρα που διαβάζεται ο Εξάψαλμος λέγοντας στο Χριστό: Φώτισε μας Κύριε και δίδαξέ μας εσύ τί να ζητάμε στη προσευχή μας, γιατί εμείς δεν γνωρίζουμε, «Οὐκ οἴδαμεν τί αἰτεῖσθαι». Αυτό δεν πρέπει να το βλέπουμε προσβλητικό. Είναι ανθρώπινο. Τις περισσότερες φορές δεν ξέρουμε ποιό είναι το πραγματικό συμφέρον μας. Καλά – καλά δεν γνωρίζουμε τί μας χρειάζεται. Αφού δεν γνωρίζουμε τί θα μας συμβεί το επόμενο δευτερόλεπτο.

Το να μη γνωρίζουμε τί να ζητάμε είναι φυσικό και ανθρώπινο, το να ζητάμε όμως από το Θεό να μας δώσει πράγματα αμαρτωλά, το να ζητάμε να μας δώσει δόξες και τιμές σ’ αυτή τη ζωή. Το να ζητάμε να μας δώσει πράγματα που θα μας κάνουν να αισθανόμαστε ανώτεροι από τους άλλους. Να μας δώσει θέσεις, τις οποίες θα χρησιμοποιήσουμε για να επιβληθούμε και να κατεξουσιάσουμε τους συνανθρώπους μας, αυτό σημαίνει ότι σκεπτόμαστε καθαρά κοσμικά και καθόλου χριστιανικά. Αυτό σημαίνει ότι φωλιάζει μέσα μας πολύς εγωισμός. 

To ακόμη χειρότερο είναι, ότι πολλοί άνθρωποι, ζητάνε στην προσευχή τους από τον Θεό, να τους βοηθήσει να κάνουν κακό στον συνάνθρωπό τους. Να κερδίσουν εκείνοι μια άδικη δίκη για να μπει στη φυλακή ο αθώος γείτονάς τους, κάνουν λειτουργία για να κερδίσουν το οικόπεδο ενώ ξέρουν καλά ότι δεν είναι δικό τους. Παρακαλούν να τους βοηθήσει ο Θεός να αποκτήσουν χρήματα και περιουσίες με παράνομο και αντιχριστιανικό τρόπο. Δυστυχώς, ζητάμε πολλές φορές από τον Θεό πράγματα τα οποία γνωρίζουμε καλά, ότι δεν συμφωνούν με τη διδασκαλία του Ευαγγελίου. Πολλές φορές δεν συμφωνούν ούτε με την απλή ανθρώπινη λογική.

 

 

Κάτι τέτοιο μας περιγράφει σήμερα ο Ευαγγελιστής Μάρκος. Δύο μαθητές, τα αδέλφια Ιάκωβος και Ιωάννης, πλησιάζουν ιδιαιτέρως τον Χριστό και του ζητάνε τί; «Κύριε θέλουμε να μας κάνεις αυτό που θα σου ζητήσουμε: Τώρα που θα καθίσεις στο βασιλικό σου θρόνο, να βάλεις εμάς τους δυο κοντά σου. Τον ένα στα δεξιά σου και τον άλλο στα αριστερά σου».Και πότε έκαναν αυτό το αίτημα τα δυο αδέλφια ;

Όταν ο Χριστός τους έλεγε ότι πλησιάζει ο καιρός, που θα  με συλλάβουν, θα με βασανίσουν και θα με σταυρώσουν, αλλά την τρίτη ημέρα θα αναστηθώ. Φαίνεται όμως ότι και οι άλλοι μαθητές είχαν στο μυαλό τους να το ζητήσουν, γιατί στη συνέχεια αναφέρει το Ευαγγέλιο ότι βαρυγκώμησαν εναντίον των συμμαθητών τους, προφανώς γιατί πρόλαβαν εκείνοι πρώτοι να ζητήσουν αυτό που εκείνοι επιθυμούσαν διακαώς.

Πόσα συμπεράσματα δεν μπορεί να βγάλει κανείς από το δυσάρεστο αυτό γεγονός αγαπητοί αδελφοί; Ο Χριστός πορευόταν προς τον Γολγοθά και εκείνοι είχαν το μυαλό τους στις θέσεις και τα αξιώματα! Η στάση αυτή των μαθητών δείχνει καθαρά, πόσο παχυλή ιδέα είχαν για τον διδάσκαλό τους. Είχαν μπροστά τους τον Θεό που έλαβε ανθρώπινη μορφή και εκείνοι νόμιζαν πως τρία χρόνια έκαναν παρέα με εκείνον που προοριζόταν να γίνει κοσμικός άρχοντας. Ο Χριστός τους μιλούσε για σταυρικό θάνατο και εκείνοι Τον φαντάζονταν καθισμένο σε βασιλικό θρόνο. Αυτήν την ιδέα είχαν και τα πλήθη του λαού για τον Χριστό. Υπόδουλοι στους Ρωμαίους πολλά χρόνια, πίστεψαν ότι ήλθε εκείνος που θα τους ελευθέρωνε και θα εγκαθίδρυε την παγκόσμια βασιλεία των Εβραίων. Βέβαια ο κόσμος δεν είχε και τόσο μεγάλη ευθύνη. Οι μαθητές όμως είχαν δει πράγματα στον Χριστό υπεράνθρωπα. Ζήσανε τη Μεταμόρφωση. Ακούσανε επανειλημμένα για την εκ νεκρών ανάσταση. Τουλάχιστον τα δυο αδέλφια, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης που ανήκαν στον στενό κύκλο των συνεργατών του Χριστού, δεν έπρεπε να πέσουν σε τέτοιο ατόπημα. Ποιός ξέρει όμως το σχέδιο του Θεού; Ποιός γνωρίζει γιατί «οι οφθαλμοί αυτών εκρατούντο του μη επιγνώναι Αυτόν;»

Όπως και να έχει όμως το πράγμα, το αίτημα των αδελφών ήταν εκτός χρόνου και τόπου. Και όμως ο Χριστός  δεν τους αποπαίρνει. Μόνο τους λέει με αγάπη «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε» παιδιά μου δεν ξέρετε τι ζητάτε! Αυτά που θα υποφέρω εγώ μπορείτε να τα υποφέρετε και σεις; Μπορούμε. Απαντάνε άσκεφτα οι μαθητές. Καλά λέει ο Χριστός. Το ποτήριο των θλίψεων και των πόνων που θα υποφέρω εγώ, θα το πιείτε και εσείς. Όλη σας η ζωή θα είναι ένα δύσκολο μαρτύριο, αλλά με τη βοήθειά μου θα το υποφέρετε. Το να καθίσετε όμως δεξιά και αριστερά μου αυτό θα κανονιστεί από τον Θεό Πατέρα μου κατά τη Δευτέρα Παρουσία, που εκεί θα ζυγισθεί η συμπεριφορά όλων των ανθρώπων και ανάλογα θα τακτοποιηθεί ο καθένας. Μην έχετε δα και την εντύπωση ότι τότε θα είστε οι καλύτεροι όλων των ανθρώπων και ότι θα σας ανήκουν οπωσδήποτε οι πρώτες θέσεις! Εξάλλου, συνέχισε ο Χριστός, στην κοσμική ζωή καταλαμβάνουν τις πρώτες θέσεις αυτοί που κατεξουσιάζουν τους ανθρώπους. Σε εσάς όμως τους μαθητές μου, τους Χριστιανούς, τις πρώτες θέσεις τις καταλαμβάνουν οι ταπεινοί, αυτοί που θυσιάζουν τον εαυτό τους για την εξυπηρέτηση των άλλων. Μάθετε ακόμη ότι εγώ δεν ήλθα στον κόσμο για να με διακονούν και να με υπηρετούν οι άνθρωποι, αλλά για να υπηρετώ εγώ τους ανθρώπους. «Και γάρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι».

Είπαμε προηγουμένως αγαπητοί αδελφοί, ότι οι δύο μαθητές έδειξαν με τη συμπεριφορά τους ότι ήταν εκτός χρόνου και τόπου. Έτσι δόθηκε σε όλους μας να καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι τα ξέρουμε όλα. Άλλα πράγματα είναι στο δικό μας το μυαλό και άλλα πράγματα συνιστούν το σχέδιο του Θεού. Και σε μας λοιπόν απευθύνονται τα λόγια του Χριστού. «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε». Ούτε και μείς δεν γνωρίζουμε τίποτα από το σχέδιο του Θεού. Και μείς δεν γνωρίζουμε τελικά ποιο είναι το αληθινό συμφέρον μας. Γι’ αυτό όταν απευθυνόμαστε στο Θεό, ας μη του ζητάμε συγκεκριμένα πράγματα. Εάν ζητάμε κάτι που έχουμε ανάγκη, να το ζητάμε μόνο για να θερμαίνεται η καρδιά μας στην προσευχή. Στο τέλος να του λέμε: «Γενηθήτω το θέλημά σου». Εγώ δεν ξέρω Κύριε ποιο είναι το συμφέρον μου. Εσύ ξέρεις. Εσύ που με αγαπάς, θα μου δώσεις αυτό που μου χρειάζεται. Όπως ο καλός γονιός θέλει το καλό του παιδιού του, έτσι και συ Θεέ μου θέλεις το καλό το δικό μου, που θεωρώ τον εαυτό μου, όχι απλώς δημιούργημά σου, αλλά παιδί σου. Δεν είναι δυνατόν να φανταστώ ότι εγώ θα ζητήσω κάτι καλύτερο απ’ αυτό που έχεις αποφασίσει να μου δώσεις εσύ.

          Εάν ζητάμε επίμονα κάτι από το Θεό αδελφοί, είναι σαν του υποδεικνύουμε. Δεν είναι μεγάλη προσβολή να υποδεικνύουμε στο Θεό τί θα μας δώσει; Ας αφήσουμε καλύτερα ανοικτή την καρδιά μας για να δεχτεί αυτό που θα της δώσει ο Θεός. Και να είμαστε βέβαιοι ότι αυτό είναι εκείνο που μας χρειάζεται. Εάν στην προσευχή μας υποδεικνύουμε στον Θεό τί θέλουμε να μας δώσει, τότε θα ακούσουμε κάποια στιγμή την φωνή του Χριστού να λέει  σε μας:

«Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε».

 

 

Αμήν.

ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 14/04/2024

 

Δ’ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Μάρκου Θ’ 17-31)   14/04/2024

        Πολλά διδάγματα ξεπηδούν από το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα αγαπητοί αδελφοί. Εμείς με την βοήθεια του Θεού, θα σταθούμε σε ένα που βγαίνει από την ερώτηση που έκανε ο Χριστός στον πατέρα του δαιμονισμένου παιδιού και από την απάντηση που έδωσε ο πατέρας στον Χριστό.

        Ήταν ένας πατέρας που βίωνε ένα δράμα στο σπίτι του. Το παλληκαράκι του ήταν δαιμονισμένο. Τα 3 χρόνια που ήταν ο Χριστός στη γη, είχε σκυλιάσει ο δαίμονας και ταλαιπωρούσε πολλούς ανθρώπους. Ο πονεμένος λοιπόν αυτός πατέρας, πήρε το παιδί του να το πάει στον Χριστό να το θεραπεύσει. Ο Χριστός όμως με τους τρεις μαθητές του είχε ανέβει στο όρος Θαβώρ, όπου έγινε η Μεταμόρφωση. Πήγε λοιπόν στους υπόλοιπους 9 μαθητές και ζήτησε βοήθεια. Μα αυτοί δεν μπόρεσαν να τον βοηθήσουν και να διώξουν το δαιμόνιο από το παιδί.

Εκείνη ακριβώς την ώρα κατέβηκε ο Χριστός από το Όρος της Μεταμορφώσεως. Τον πήρε είδηση ο πατέρας και έτρεξε. Κρατώντας το δαιμονισμένο παιδί, παρακάλεσε τον Χριστό να βοηθήσει το παιδί και όλη την οικογένεια η οποία ταλαιπωρείτο από αυτό το δράμα. Στο παράπονο του πατέρα ότι οι μαθητές δεν μπόρεσαν να διώξουν το δαιμόνιο, ο Χριστός απάντησε με μια ερώτηση: "Πόσος χρόνος ἐστὶν ὡς τοῦτο γέγονεν αὐτῷ;"
Πόσα χρόνια ταλαιπωρείται το παιδί; Και ο πατέρας απάντησε: "Παιδιόθεν", δηλαδή πολλά χρόνια. Από τότε που ήταν παιδάκι. Ο Χριστός διέταξε το ακάθαρτο πνεύμα να βγει από το παιδί και έπιασε το παλληκάρι από το χέρι και το παρέδωσε στον πατέρα του. Και επειδή μαζεύτηκε πολύς κόσμος, ο Χριστός διέκοψε την συζήτηση.

        Να υποθέσουμε ότι αν συνέχιζε, θα ρωτούσε τον πατέρα: Τρία χρόνια ακούς ότι ελευθερώνω τους ανθρώπους από τα δαιμόνια, δεν έπρεπε και συ να φέρεις το παιδί σου νωρίτερα, αφού βασανίζεστε όλοι από την απελπιστική κατάστασή του;

Εγείρεται εδώ ένα θέμα αγαπητοί αδελφοί. Από ποια ηλικία πρέπει να φέρνουμε τα παιδιά μας κοντά στο Χριστό; Όλοι οι φωτισμένοι άνθρωποι λένε ότι από την πρώτη μέρα της γεννήσεώς του, το παιδί πρέπει να βλέπει τους γονείς του να ζουν χριστιανικά, για να εμπεδωθεί μέσα του η χριστιανική συμπεριφορά. Μαζί με πολλούς αγίους, ο Ιερός Χρυσόστομος διδάσκει ότι η μητέρα μαζί με το γάλα της, πρέπει να τροφοδοτεί και την ψυχή του παιδιού με πνευματική τροφή. Ορισμένοι λένε ότι να αφήσουμε το παιδί να μεγαλώσει για να επιλέξει μόνο του, αν θέλει ή δεν θέλει να ακολουθήσει το δρόμο του Χριστού. Σ’ αυτούς απαντάει ένας Ρώσος Ιεράρχης που έγραψε το βιβλίο "Μητέρα πρόσεχε", ότι όταν το παιδί ξεπεράσει τα 3 χρόνια του είναι αργά πια να το χειραγωγήσεις. Κάποιος άλλος επισημαίνει κάτι πιο σοβαρό, ότι αν θέλεις να παιδαγωγήσεις σωστά ένα παιδί, πρέπει να αρχίσεις να το παιδαγωγείς 20 χρόνια πριν τη γέννησή του, δηλαδή να παιδαγωγήσεις τους γονείς του πριν γεννήσουν το παιδί!

        Εμείς σαν χριστιανοί γονείς, ας προβληματιστούμε σήμερα από την ερώτηση του Χριστού και την απάντηση του πατέρα. Ας έχουμε τα παιδιά μας κοντά στον Χριστό, από σήμερα που ακούσαμε αυτόν τον προβληματισμό. Να μάθουμε τα παιδιά μας με το δικό μας παράδειγμα, να εμπιστεύονται όλη τους τη ζωή στην προστασία του Θεού. Πρακτικά να μάθουμε τα παιδιά μας, να κάνουν σωστά τον σταυρό τους. Είναι λυπηρό να βλέπει κανείς μεγάλα παιδιά να μην ξέρουν να κάνουν το σημείο του Σταυρού. Να μάθουν τα παιδιά από μας, ότι αρχίζουμε και τελειώνουμε την ημέρα μας με προσευχή. Καμία πρωτοβουλία τους να μην αρχίζει χωρίς το "πρώτα ο Θεός" και να τελειώνει χωρίς το "δόξα σοι ο Θεός". Είναι λυπηρό όλη η οικογένεια να αρχίζει και να τελειώνει το φαγητό χωρίς προσευχή. Να μάθουμε τα παιδιά μας ότι ο εκκλησιασμός είναι ένα κομμάτι της ζωής μας. Η Θεία Κοινωνία είναι το σπουδαιότερο γνώρισμα ενός χριστιανού. Να τιμούν τις νηστείες που ορίζει η Εκκλησία. Είναι καθήκον των γονέων προς τα παιδιά. Να τα μάθουμε να εναποθέτουν τα σφάλματά τους στο επιτραχήλι του πνευματικού. Αυτά και τόσα άλλα χριστιανικά πράγματα, πρέπει να μάθει ο γονιός στο παιδί του. Να μάθουν τα παιδιά μας ότι χωρίς Χριστό η ζωή είναι ένα χάος!

Αμήν!

ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 07/04/2024

ΚΥΡΙΑΚΗ   Γ’  ΝΗΣΤΕΙΩΝ       07-04-2024

«Καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ»

 

          Όλοι μας, αγαπητοί αδελφοί, θέλουμε να λεγόμαστε χριστιανοί. Όλοι επιθυμούμε να ακολουθούμε στη ζωή μας τον Χριστό και να εφαρμόζουμε τις εντολές του Ευαγγελίου Tου και Tον παρακαλούμε θερμά να μας βοηθάει για να πραγματοποιούμε τον πόθο μας αυτό .

Σήμερα η εκκλησία, έβαλε στο μέσον του ναού τον Σταυρό του Χριστού και μας καλεί να τον προσκυνήσουμε. Με το Ευαγγελικό ανάγνωσμα που όρισε να διαβάζεται, μας λέει ότι για να επιτύχετε το στόχο σας να ακολουθείτε στη ζωή σας τον Χριστό, χρειάζεται να έχετε κάποιες προϋποθέσεις. Δύο από αυτές είναι, πρώτον, να αποκτήσετε μεγάλη ταπείνωση. Να έχετε τόσο μικρή ιδέα για τον εαυτό σας, που να φτάσετε στο σημείο να τον απαρνηθείτε. Όποιος θέλει να είναι μαθητής μου λέει ο Χριστός, ας διακόψει κάθε φιλία και σχέση με τον διεφθαρμένο από την αμαρτία εαυτό του. « Ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν». Δεύτερη προϋπόθεση είναι να πάρετε την σταθερή απόφαση να σηκώσετε τον σταυρό σας, δηλαδή να υποστείτε για μένα, κάθε θλίψη και δοκιμασία. «Καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ»

Επειδή αγαπητοί αδελφοί είναι κάπως δύσκολο να κατανοήσουμε αυτά τα λόγια του Χριστού, θα καταφύγουμε στην Καινή Διαθήκη για να δούμε πώς κατάφεραν οι Απόστολοι και κυρίως ο Απόστολος Παύλος, να σηκώσουν στον σταυρό των θλίψεων και των δυσκολιών που αντιμετώπισαν στη ζωή τους. Το ότι οι χριστιανοί θα αντιμετωπίσουν θλίψεις και δυσκολίες στη ζωή τους αυτό είναι βέβαιο γιατί μας το προείπε ο Χριστός. Είπεν ο Κύριος:  «εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν». Αφού οι άνθρωποι της αμαρτίας καταδίωξαν εμένα, είναι επόμενο να καταδιώξουν και να δυσκολέψουν κι εσάς που είσθε μαθητές μου. Το είπε ακόμη πιο καθαρά στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο: «ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε».

Ο Απόστολος των εθνών, γράφοντας προς τους χριστιανούς της Κορίνθου, δείχνει πόσο αληθινή ήταν αυτή η προφητεία του Χριστού. « Θλιβόμαστε σε κάθε τόπο και περίσταση» λέει. Πολλές φορές είναι τόσο δύσκολα τα πράγματα, που βρισκόμαστε σε «απορία», δεν ξέρουμε δηλαδή τί να κάνουμε από τα μεγάλα εμπόδια που ορθώνονται μπροστά μας. Όπου κι αν βρεθούμε μας καταδιώκουν οι άνθρωποι. Οι εβραίοι μας καταδιώκουν, γιατί μας θεωρούν βλάσφημους, αφού δεν μπορούν να πιστέψουν ότι ο Χριστός είναι ο Μεσσίας. Οι ειδωλολάτρες, γιατί αδυνατούν να πιστέψουν στην ανάσταση των νεκρών. Οι εξουσιάζοντες Ρωμαίοι μας καταδιώκουν, γιατί θέλουν να λατρεύουμε και να προσκυνούμε τον Καίσαρα σαν θεό ! Όλοι μας καταδιώκουν. Κάθε μέρα ζούμε με την εντύπωση ότι είναι η τελευταία μέρα της ζωής μας, αφού ανά πάσα στιγμή κινδυνεύουμε να μας σκοτώσουν. «ἀεὶ γὰρ ἡμεῖς οἱ ζῶντες εἰς θάνατον παραδιδόμεθα διὰ Ἰησοῦν.»

Στη δεύτερη προς Κορινθίους επιστολή διαβάζουμε: «Εμείς οι απόστολοι με υπομονή υποφέρουμε θλίψεις, δοκιμασίες, δαρμούς , φυλακίσεις, καταδιώξεις, κόπους, αϋπνίες, στερήσεις φαγητού.» Στην ίδια επιστολή, υπερασπιζόμενος το αποστολικό του αξίωμα αναφέρει αυτά που υπέφερε στο ιεραποστολικό του έργο: «Υπέφερα κτυπήματα υπερβολικά, φυλακίσεις, κινδύνους θανάτου πολλές φορές. Από τους Ιουδαίους πέντε φορές μαστιγώθηκα με «τεσσαράκοντα παρά μίαν» μαστιγώσεις. Τρείς φορές ραβδίστηκα. Μια φορά λιθοβολήθηκα. Τρείς φορές ναυάγησα. Ένα ημερονύκτιο πάλευα στο πέλαγος. Οδοιπορίες με κινδύνους από ποταμούς. Με κινδύνους από ληστές. Με κινδύνους από το γένος μου. Με κινδύνους από τους εθνικούς. Με κινδύνους στην πόλη, στην ερημιά, στη θάλασσα. Με κινδύνους ακόμη και από δικούς μας ψευδαδελφούς.»

Γιατί τα αναφέρουμε όλα αυτά αγαπητοί αδελφοί; Για να περιγράψουμε το βάρος του σταυρού που σήκωσαν οι Απόστολοι και όλοι οι Άγιοι του Θεού και να γνωρίσουμε ότι αν σηκώνουμε εμείς ένα σταυρό, υπάρχουν άλλοι και μάλιστα Άγιοι, οι οποίοι σήκωσαν πολύ βαρύτερο σταυρό από μας.

Και ποιος είναι ο σταυρός που καλούμαστε να σηκώσουμε εμείς; Ποιες είναι οι θλίψεις και οι δυσκολίες που συνθέτουν τον δικό μας σταυρό; Θλίψη είναι η αρρώστια που σε έχει καθηλωμένο στο κρεβάτι και σε βασανίζει. Θλίψη είναι η αρρώστια του παιδιού σου και των αγαπημένων σου προσώπων. Σταυρός είναι η φτώχια και η αδυναμία σου να συντηρήσεις την οικογένειά σου. Σταυρός βαρύς είναι οι προσβολές που σου προξενούν οι άλλοι άνθρωποι. Σταυρός και δοκιμασία είναι να χάσεις την περιουσία σου, τα υπάρχοντά σου. Σταυρός δυσβάσταχτος, είναι ο θάνατος αγαπημένων προσώπων σου. Θλίψεις σου προξενούν οι άνθρωποι, όταν σε περιφρονούν και δεν σε αγαπούν. Χίλιες δυο δυσάρεστες περιστάσεις μπορούν να γεμίσουν την καρδιά σου με πόνο και λύπη. Όλα αυτά και άλλα πολλά, είναι εκείνα που μπορούν να ονομαστούν και να είναι ο σταυρός που καλούμαστε να σηκώσουμε με θάρρος, με πίστη και με εμπιστοσύνη στη βοήθεια του Θεού. Ο καθένας σηκώνει το δικό του σταυρό. Άλλος βαρύτερο και άλλος ελαφρύτερο. Ο ένας είναι ξύλινος, ο άλλος σιδερένιος , ο άλλος μαρμάρινος.

          Αλλά δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία να γνωρίσουμε τους σταυρούς που σήκωσαν οι άλλοι. Αξία μεγάλη έχει το να μάθουμε πώς σήκωσαν τον σταυρό τους! Από πού αντλούσαν δύναμη, για να φέρουν στους ώμους τους τόσο μεγάλο βάρος. Θα ανατρέξουμε και πάλι στην Αγία Γραφή για να βρούμε απάντηση στο ερώτημά μας. Να ακούσουμε κατ΄ αρχήν την παρηγορητική υπόσχεση του Χριστού που βρίσκεται στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο: « Εφόσον είστε μέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψη. Αλλά έχετε θάρρος. Εγώ νίκησα τον κόσμο και με την νίκη μου αυτή εξασφάλισα και για σας τον θρίαμβο και την δόξα» (Ιωάν. 16,33). Να δούμε τί λένε και οι Απόστολοι για το θέμα αυτό. Στην Β΄ προς Κορινθίους επιστολή διαβάζουμε: «Μπορεί από τις θλίψεις και τις δυσκολίες να φθείρεται το σώμα μας, το πνεύμα μας όμως ανανεώνεται». Και συμπληρώνει ο Απόστολος: «Οι θλίψεις γρήγορα περνούν και γι’ αυτό είναι ελαφρές. Οι δυσκολίες μας ετοιμάζουν σε μεγάλο βαθμό αιώνια δόξα». Σε άλλο σημείο διαβάζουμε το εκπληκτικό: « Ο Χριστός κάθε φορά θεραπεύει με τις δυσκολίες και τα δυσάρεστα. Αυτή η Θεία επέμβαση, μας οδηγεί στο να ευχαριστούμε και να δοξάζουμε τον Θεό». Δηλαδή οι Απόστολοι έβλεπαν τις θλίψεις της ζωής σαν αφορμή να ευχαριστήσουν και να δοξολογήσουν τον Θεό, αφού Αυτός γρήγορα θα τους έπαιρνε τις θλίψεις και τις δυσκολίες κάνοντας τον σταυρό τους ελαφρύτερο. Τι φωτεινό παράδειγμα! Να εκμεταλλεύεσαι τις δυσκολίες της ζωής, για να δοξάσεις και να ευχαριστήσεις τον Θεό! Να νιώθεις το χέρι του Θεού να σε βοηθάει, να σηκώσεις τον σταυρό σου με υπομονή και να μη λείπει από το στόμα σου και από την καρδιά σου το «Δόξα τω Θεώ». Μας συμβουλεύει ο Απόστολος των Εθνών: «Να προσηλώνουμε το βλέμμα μας στα αιώνια, σ’αυτά που δεν φαίνονται και αισθανόμαστε τις θλίψεις μας να γίνονται ελαφρότερες». Και συνεχίζει να μας δίνει θάρρος στον αγώνα μας λέγοντας: «Ποιος θα μπορέσει να μας χωρίσει από τον Χριστό που τόσο μας αγαπάει. Θλίψη ή στενοχώρια, ή διωγμός, ή πείνα, ή γυμνότητα, ή κίνδυνος, ή μάχαιρα». Τίποτε από όλα αυτά δεν μπορεί να μειώσει την αγάπη του Χριστού προς εμάς. Η αίσθηση ότι ο Χριστός μάς αγαπάει υπερβολικά, κάνει τον σταυρό μας ελαφρύτερο. Κάθε φορά που ο Θεός βάζει πλάτη για να γίνει ο σταυρός μας ελαφρύτερος, το εκλαμβάνουμε ως ευεργεσία και γι’ αυτό Τον ευχαριστούμε .

«Καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι». Σηκώνουμε τον σταυρό των θλίψεων και των δυσκολιών μας αγαπητοί αδελφοί και ακολουθούμε τον Χριστόν. Το βλέμμα μας το έχουμε στραμμένο στα αιώνια και όχι στα πρόσκαιρα. Στα μη βλεπόμενα και όχι στα βλεπόμενα. Το τέρμα αυτής της διαδρομής είναι η ανάσταση και η Βασιλεία του Θεού. Ακούσαμε τον Απόστολο να μας λέει ότι εάν έχουμε το βλέμμα στραμμένο σε εκείνα που δεν φαίνονται, οι δυσκολίες και το βάρος των θλίψεων, είναι ελαφρύτερα. Και ο Χριστός διαβεβαιώνει: «Ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν».

          Με τη βοήθεια του Χριστού γίνονται όλα, γιατί Εκείνος είπε: «Τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν».

          Εάν αδερφέ σε γονατίζει το βάρος του σταυρού σου, σήκωσε το βλέμμα ψηλά, και θα νιώσεις το χέρι του Χριστού να σηκώνει Εκείνος τον σταυρό σου. Μη ξεχάσεις ποτέ να του πεις από τα βάθη της καρδιάς σου: «Σ΄ευχαριστώ Κύριε».

Αμήν.