ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ

 

ΚΥΡΙΑΚΗ 25/02/2024

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ (ΛΟΥΚΑ ΙΗ’ 10-14)      25-02-2024

Ορισμένοι άνθρωποι από αυτούς που παρακολουθούσαν τον Χριστό, αγαπητοί αδελφοί, νόμιζαν ότι είναι δίκαιοι και ότι μπορούν γι’ αυτό να κατακρίνουν και να περιφρονούν τους άλλους που τους θεωρούσαν αμαρτωλούς. Σ’ αυτούς λοιπόν και κατ’ επέκταση σε όλους μας είπε την παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου που ακούσαμε σήμερα.

Μπήκαν στο ναό για να προσευχηθούν δύο άνθρωποι. Ένας Φαρισαίος και ένας Τελώνης. Και οι δύο θα ήθελαν να εισακουστεί η προσευχή τους από τον Θεό. Δίνεται λοιπόν και σε μας η ευκαιρία να μάθουμε ποια στοιχεία πρέπει να έχει η προσευχή μας, για να είναι σωστή. Σωστή η επικοινωνία μας με τον Θεό. Γιατί δεν είναι αρκετό να κάνουμε ορισμένα πράγματα, πρέπει να τα κάνουμε και σωστά. Αξία, για παράδειγμα, έχει όχι μόνο να κοινωνάμε, αλλά να κοινωνάμε σωστά. Αξία έχει όχι απλώς να εκκλησιαζόμαστε, αλλά να εκκλησιαζόμαστε σωστά. Αξία έχει επίσης, όχι απλώς να προσευχόμαστε, αλλά να προσευχόμαστε σωστά. Γιατί και ο Φαρισαίος προσευχήθηκε αλλά δεν εισακούστηκε η προσευχή του, γιατί δεν προσευχήθηκε σωστά. Αράδιασε τις αρετές του μπροστά στο Θεό. Κατέκρινε όλο τον κόσμο και τον Τελώνη. Θεωρούσε τον Θεό ίσο με τον εαυτό του, γι’ αυτό προκάλεσε την αποστροφή του Θεού και όχι την αγάπη και την αναγνώρισή Του.

Αντίθετα του αμαρτωλού Τελώνη η προσευχή, έγινε δεχτή από τον Θεό, γιατί είχε τα γνωρίσματα εκείνα που θέλει ο Θεός να έχουμε όταν Του μιλάμε στην προσευχή μας.

Πρώτα-πρώτα ο Τελώνης πλησίασε τον Θεό με πολύ ταπείνωση. Μπήκε βαθειά μέσα στη ψυχή του και είδε πόσο λερωμένη είναι, και από τις πράξεις του και από τα λόγια του και από τους εφάμαρτους λογισμούς του. Όταν μιλούσε στον Θεό, είχε την επίγνωση της αμαρτωλότητας του, γι’ αυτό δεν έλεγε τίποτα άλλο, εκτός από το      «Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ».

Μετανοημένος για τα λάθη της ζωής του, ζητούσε να τον συγχωρήσει ο Θεός. Βλέπουμε ακόμη στον Τελώνη, ότι δεν προσπαθούσε να δικαιολογήσει τον εαυτό του. Ούτε σκεπτόταν εκείνη την ώρα της προσευχής του κανέναν άλλο, εκτός από τον αμαρτωλό εαυτό του. Αυτός που έχει επίγνωση της πνευματικής του κατάστασης, δεν έχει περιθώρια να ασχολείται με τους άλλους!

Γνώριζε ο Τελώνης, αντίθετα από τον Φαρισαίο, ότι εκείνο που φέρνει τον άνθρωπο κοντά στον Θεό, δεν είναι οι καλές πράξεις του, αλλά η μετάνοια για τις αμαρτίες του.

Ο Τελώνης στην συνομιλία του με τον Θεό, δεν ζητούσε κάτι που αυτός επιθυμούσε. Σαν άνθρωπος που ήταν, θα είχε πολλά να ζητήσει από τον Θεό και όμως δεν ζήτησε τίποτα. Ήξερε πως αν ζητούσε κάτι συγκεκριμένο, θα επενέβαινε στο θέλημα του Θεού. Όταν ζητούμε επίμονα κάτι από τον Θεό, είναι σαν να του λέμε να γίνει στη ζωή μας το θέλημα μας και όχι το δικό Του το θέλημα. Γι’ αυτό ο Τελώνης της παραβολής, ζητούσε μόνο από τον Θεό να του συγχωρήσει τις αμαρτίες, γιατί αυτές είναι το εμπόδιο που δεν μας επιτρέπει να προσεγγίσουμε τον Θεό. Ο Θεός θέλει όλους τους ανθρώπους να τους αγκαλιάσει και να τους περιβάλλει με την αγάπη Του. Τον εμποδίζουν όμως οι αμαρτίες μας, που παρεμβάλλονται ανάμεσα σε μας και σε Εκείνον. Ο μόνος που μπορεί να τις εξαλείψει-να τις συγχωρήσει- είναι ο Θεός. Αυτό ζητούσε επίμονα ο Τελώνης, να του συγχωρήσει ο Θεός τις αμαρτίες του. «Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ» επαναλάμβανε.

Αδελφοί, σήμερα ανοίγει το Τριώδιο. Η περίοδος που η Εκκλησία μας, μας καλεί να έχουμε περισσότερη και σωστότερη επικοινωνία με τον Θεό. Γι΄αυτό όρισε στην έναρξη του Τριωδίου, να ακούγεται η παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου. Έτσι ώστε η προσευχή μας να γίνεται σωστότερα. Το παράδειγμα του Τελώνη μας διδάσκει ότι η προσέγγισή μας με τον Θεό, πρέπει να έχει τα γνωρίσματα της προσευχής του.

ΚΥΡΙΑΚΗ 18/02/2024

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ΜΑΤΘ. ΙΕ’ 21-28) 18-02-2024

Ακούσαμε σήμερα τον Χριστό μας, αγαπητοί  αδελφοί, να επιβραβεύει την πίστη μιας γυναίκας και μάλιστα όχι Εβραίας, αλλά ειδωλολάτρισσας Χαναναίας. Ποια πίστη όμως βράβευσε ο Χριστός; Σε τι πίστευε η ειδωλολάτρισσα εκείνη γυναίκα; Το περιστατικό που μας περιγράφει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, έχει ως εξής: ενώ ο Χριστός και οι μαθητές του βρισκόταν στα όρια της Ιουδαίας, να' σου και παρουσιάζεται  πίσω από τη συνοδεία του μια γυναίκα Χαναναία που είχε το κοριτσάκι της δαιμονισμένο. Ήλθε να ζητήσει από τον Χριστό  να της το κάνει καλά. Άρα πίστευε πως ο Χριστός ήταν Θεός. Κάτι πληροφορήθηκε γι’ αυτόν στην πατρίδα της , ίσως για τα θαύματά του, και πίστεψε ότι αυτός ήταν ο Θεός που έγινε άνθρωπος.  Η βέβαιη αυτή πίστη της, την έκανε να φωνάζει : «Ελέησόν με Κύριε». Ο Χριστός  έκανε πως δεν την άκουγε. Στη συνέχεια επενέβησαν οι Απόστολοι και τον παρακαλούσαν να την βοηθήσει, για να ησυχάσουν από τις φωνές της. Ούτε και στους μαθητές Του έκανε το χατίρι ο Χριστός. Εκείνη δεν το βάζει κάτω.  Προσπερνάει τους μαθητές και πέφτει στα πόδια του Χριστού. «Ἡ δὲ ἐλθοῦσα προσεκύνησεν αὐτῷ λέγουσα· Κύριε, βοήθει μοι». Μάλιστα την προσβάλλει κιόλας, την ονομάζει σκυλάκι. Θα περίμενε κανείς να σηκωθεί και να φύγει η γυναίκα. Και όμως  παραμένει γονατιστή! Ποια δύναμη την συγκρατεί; Η βεβαιότητά της  ότι ο Χριστός την αγαπάει.  Μπορεί να αρνείται να την βοηθήσει ,  αλλά στο βάθος την αγαπάει. Έτσι την πληροφορεί η καρδιά της και παίρνει το θάρρος και την δύναμη και Του λέει: Ναι Κύριε, είμαι σκυλάκι, δώσε μου αυτό που μου ανήκει. Τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των παιδιών σου, των Ιουδαίων. Τότε ο Χριστός αναφωνεί  για να τον ακούσουν και όλοι που τον ακολουθούν : «ὦ γύναι, μεγάλη  σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις». Η στάση αυτής της γυναίκας  απέναντι στον Χριστό, καθορίζει και τη δική μας στάση απέναντί Του.

Αγαπητοί αδελφοί, πως τον πλησίασε η Χαναναία; Με την βεβαιότητα ότι είναι ο Θεός και μπορεί να θεραπεύσει το παιδί της.  Ακόμη με την βεβαιότητα ότι αφού είναι ο Θεός, δεν γίνεται να μην αγαπάει  τους ανθρώπους. Έτσι να προσεγγίζουμε και μείς τον Χριστό,  με την βεβαιότητα ότι μας αγαπάει.  Με πίστη και με αγάπη. Δεν νοείται να πλησιάζουμε τον Χριστό με φόβο. Εάν φοβόμαστε τον Θεό , σημαίνει πως δεν τον αγαπάμε, ούτε νιώθουμε την δική του αγάπη.  Όταν αγαπούμε τον Χριστό και βιώνουμε την αγάπη του, τότε η προσευχή μας προς αυτόν, παύει να είναι προσευχή και γίνεται διάλογος. Του μιλάμε από την καρδιά μας και η καρδιά μας χαίρεται  και απολαμβάνει αυτόν τον διάλογο, γιατί είναι συνομιλία μεταξύ δύο  αγαπωμένων προσώπων.  Εάν τον Θεό τον θεωρούμε απόμακρο και απρόσιτο, τότε η συνομιλία μαζί Του εμπεριέχει φόβο. Εάν στις σχέσεις  μας με τον Θεό παρεισφρήσει ο φόβος, τότε η προσευχή μας γίνεται  για να μην μας τιμωρήσει ο Θεός. Η Χαναναία μιλούσε μέσα από την καρδιά της στον Χριστό. Αν η συνομιλία μας με τον Χριστό δεν είναι καρδιακή, τότε καταντάει  να είναι ένα καθήκον.  Ένα πρέπει. Στο καθήκον και στο πρέπει δεν υπάρχει αγάπη.  Πολύ περισσότερο δεν υπάρχει  αυτό που ονομάζουν οι  Άγιοι «Θείος έρωτας». Εάν οι σχέσεις μας με τον  Χριστό είναι ένας απλός τύπος , τότε δεν βγαίνει από την καρδιά μας, αλλά από το μυαλό μας,  με αποτέλεσμα να μην μας αγγίζει.  Και το χειρότερο δεν ανεβαίνει προς τον Θεό η τυπική προσευχή.

Η Χαναναία του Ευαγγελίου, φώναζε προς τον Χριστό μέσα από την καρδιά της, με βαθειά πίστη σε Εκείνον και βέβαια η πεποίθηση  ότι ο Θεός θα κάνει το θέλημά της, αφού την αγαπάει.  Για αυτό  άκουσε από τον Χριστό: «ὦ γύναι, μεγάλη  σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις».

ΚΥΡΙΑΚΗ 11/02/2024

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΚΕ’ 14-30)    11/02/2024

 

«Εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ!»

 

Την παραβολή των ταλάντων ακούσαμε σήμερα, αγαπητοί αδελφοί. Ένας άρχοντας, λέει η παραβολή, μοίρασε τα χρήματά του στους υπαλλήλους του για να εργαστούν και να τα πολλαπλασιάσουν. Αυτός έφυγε για  πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Όταν γύρισε πίσω, κάλεσε τους υπαλλήλους του να λογαριαστούν. Οι δυο πρώτοι, με την εργασία τους, αύξησαν στο διπλάσιο το ποσόν που πήραν, ενώ ο τρίτος τεμπέλιασε και απλώς φύλαξε το ποσόν που πήρε και το επέστρεψε στο αφεντικό του. Οι δύο πρώτοι που εργάστηκαν επαινέθηκαν και ανταμείφθηκαν από τον κύριό τους, ενώ ο τρίτος επιτιμήθηκε και τιμωρήθηκε αυστηρά.

Με την παραβολή αυτή ο Χριστός μάς διδάσκει ότι έχουμε υποχρέωση να εργαστούμε στη ζωή μας για να πολλαπλασιάσουμε τα χαρίσματα – τα τάλαντα που μας έδωσε ο Θεός. Εάν ψάξουμε τον εαυτό μας, αγαπητοί αδελφοί, θα διαπιστώσουμε ότι όλοι έχουμε πάρει τάλαντα από τον Θεό. Άλλος περισσότερα και άλλος λιγότερα. Άλλος μικρότερα και άλλος μεγαλύτερα. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ο Θεός δεν του έδωσε κανένα χάρισμα. Ο ένας έχει σωματική δύναμη και υγεία, ο άλλος έχει εξαιρετικές πνευματικές ικανότητες. Άλλος έχει ωραία και δυνατή φωνή. Άλλος πάλι έχει το χάρισμα να σκορπά γύρω του το γέλιο και τη χαρά. Άλλος μπορεί να δίνει ανακούφιση στους αρρώστους και στους ηλικιωμένους. Πάμπολλα είναι τα χαρίσματα του Θεού προς τους ανθρώπους.

Όμως υπάρχει ένα χάρισμα που το έχουμε όλοι μας ανεξαιρέτως και το χάρισμα αυτό είναι η αγάπη. Ο Θεός, μας δημιούργησε κατ΄εικόνα Του. Αφού ο Θεός είναι αγάπη, άρα και όλοι οι άνθρωποι έχουν αυτό το χάρισμα του Δημιουργού, την αγάπη.

Ας πάρουμε λοιπόν δεδομένο ότι όλοι έχουμε το ταλέντο της αγάπης. Για να δούμε πώς θα το αυξήσουμε για να επαινεθούμε και να αμειφθούμε από το Θεό που μας το έδωσε.

Ας δούμε πρώτα την αγάπη προς τον συνάνθρωπό μας. Κατ΄αρχάς, αποδεχόμαστε ότι είναι και αυτός σαν εμάς. Τον αναγνωρίζουμε ίσο με μας. Κατά την εντολή του Θεού αγαπάμε κάθε άνθρωπο που βρίσκεται στη ζωή μας. Δεν τον υποτιμάμε, τον θεωρούμε και τον αναγνωρίζουμε και εκείνον ως δημιούργημα του Θεού και ισότιμο με μας αδελφό του Χριστού, αφού και γι’ αυτόν έγινε άνθρωπος και σταυρώθηκε επί του σταυρού και γι’ αυτόν ετάφη και γι’ αυτόν αναστήθηκε ο Χριστός  και αυτός θα αναστηθεί όπως και εμείς κατά τη Δευτέρα  Παρουσία. Ας θεωρήσουμε αυτό ως πρώτο σκαλοπάτι της αγάπης μας προς τον συνάνθρωπό μας. Τον σέβομαι και τον αγαπώ επειδή κι αυτός είναι σαν εμένα δημιούργημα και παιδί του Θεού.  Αυξάνω την αγάπη  μου αυτήν σημαίνει ότι δείχνω συμπάθεια στις αδυναμίες του συνανθρώπου μου. Αυξάνω το τάλαντο της αγάπης μου σημαίνει ότι τον αποδέχομαι όπως είναι και ανέχομαι τα λάθη του με αγάπη, όπως με συμβουλεύει ο Απόστολος Παύλος. Μεγεθύνω το τάλαντο της αγάπης, σημαίνει ότι συγχωρώ τα λάθη που μου κάνει ο συνάνθρωπός μου. Πολλαπλασιάζω το τάλαντο που μου έδωσε ο Θεός, σημαίνει ότι όχι μόνον δεν εκδικούμαι και δεν κρατάω κακία στον συνάνθρωπό μου, αλλά αντίθετα του κάνω προσευχή, παρακαλώ το Θεό να τον βοηθήσει στα προβλήματά του. Βελτιώνω το χάρισμα της αγάπης, σημαίνει δεν αδιαφορώ για τις ανάγκες και τα προβλήματα του συνανθρώπου μου, αλλά προσπαθώ να τον βοηθήσω να τα επιλύσει. Αγαπώ περισσότερο σημαίνει ότι διαθέτω λίγο από το χρόνο μου για να πω δυο λόγια παρηγορητικά στον δυσκολεμένο. Δείχνω υπομονή, κάθομαι λίγο να τον ακούσω .Όλοι έχουμε την ανάγκη να βρεθεί ένας άνθρωπος να του ανοίξουμε την καρδιά μας. Μην το αρνηθούμε σε κανέναν. Εάν δεν απορρίψουμε τον συνάνθρωπό μας, αλλά τον θεωρήσουμε ίσο με μας είναι ένας τρόπος να αυξήσουμε το χάρισμα της αγάπης .

Αγαπώ περισσότερο κάποιον όταν ενώ οι άλλοι τον αδικούν και τον καταδικάζουν, εγώ τον υπερασπίζομαι και λέω καλά γι’ αυτόν.

Ενεργοποιώ περισσότερο το τάλαντο της αγάπης εάν καλύπτω τα ελαττώματα και τα λάθη του συνανθρώπου μου. Είναι δείγμα έλλειψης παντελούς αγάπης, εάν κατακρίνω τον συνάνθρωπο μου, εάν βγάζω στην επιφάνεια και  συζητώ με τους άλλους τα λάθη και τις αδυναμίες του. Επαυξάνω το χάρισμα της αγάπης εάν βάζω τον εαυτό μου στη δύσκολη κατάσταση που βρίσκεται  κάποιος συνάνθρωπός μου, προκειμένου να τον ανακουφίσω και να τον ξεκουράσω. Τότε που υπήρχε δουλεία, στα παλιά χρόνια, κάποιος άγιος όταν μάθαινε ότι ένας οικογενειάρχης ή ένας άρρωστος δούλος υπέφερε, πήγαινε εκείνος γινόταν δούλος για να ελευθερωθεί ο δυσκολεμένος συνάνθρωπος. Πάμπολλοι πλούσιοι άγιοι μοίραζαν τα υπάρχοντα τους για να ανακουφίσουν φτωχούς ανθρώπους. Έτσι αύξαναν το τάλαντο της αγάπης που τους χάρισε ο Θεός. Η αγάπη όμως έχει και ένα δεύτερο σκοπό. Εκείνο που αναφέρεται προς τον Θεό, και αυτή η αγάπη πρέπει να αυξάνεται. Από ψυχρή να γίνεται θερμή και ολοένα θερμότερη. Ο  χριστιανός συγκινείται όταν στρέφει τον νου του προς τον Θεό. Σιγά – σιγά η φλόγα αυτής της αγάπης θερμαίνει την καρδιά του. Όσο πιο ζεστά μιλάει με τον Θεό τόσο νιώθει να τον αγαπάει περισσότερο. Από την τυπική προσευχή προχωράει στη καρδιακή. Αργότερα, η παρέα αυτή με τον Θεό γίνεται μαγνήτης που τραβάει τον χριστιανό προς τα πάνω. Όλο και ανεβαίνει. Δοξολογεί, ευχαριστεί, παρακαλεί τον Θεό και αυτή η ανοδική πορεία μέρα με τη μέρα τον αποκόπτει από τα κοσμικά πράγματα και τον κάνει να επιθυμεί τα πνευματικά. Απολαμβάνει την παρουσία του Θεού μέσα του. Ολοκληρώνεται η αγάπη του προς Αυτόν και λέει με τον Απόστολο: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός.» Καταγράψαμε με λίγα λόγια το πώς αυξάνεται το χάρισμα της αγάπης, για να κατανοήσουμε τί μας ζητάει ο Χριστός με την παραβολή των ταλάντων. Όπως η αγάπη, έτσι και όλα τα άλλα ταλέντα που έχει ο καθένας μας, δεν μας τα έδωσε ο Θεός για να τα καταχωνιάσουμε, ούτε να τα χρησιμοποιήσουμε μόνο για τον εαυτό μας και την ικανοποίηση του εγωισμού μας. Μας δόθηκαν για να τα επαυξήσουμε και να τα προσφέρουμε στους άλλους. Να τα χρησιμοποιήσουμε για να κάνουμε καλύτερη τη ζωή των συνανθρώπων μας. Θα μας ζητηθεί λόγος εάν τα χαρίσματά μας δεν ωφέλησαν τους συνανθρώπους μας. Ο Θεός τα έχει φτιάξει έτσι, ώστε τα υστερήματα κάποιων ανθρώπων να συμπληρώνονται από τα προτερήματα κάποιον άλλων.Κάνουμε λάθος να καμαρώνουμε για τα ταλέντα μας και να τα χρησιμοποιούμε πολλές φορές για να υποτιμούμε και να βλάπτουμε τους  συνανθρώπους μας.

Αγαπητοί αδελφοί, από την παραβολή των ταλάντων που ακούσαμε σήμερα φαίνεται ότι όλοι μας έχουμε πάρει από τον Θεό κάποιο  χάρισμα. Από όλους μας περιμένει να αυξήσουμε το ταλέντο που μας έδωσε. Η επανάληψη  αυτής της παραβολής κάθε χρόνο από την εκκλησία μας, είναι μια αφορμή να αναλογιζόμαστε και να ανακαλύπτουμε ποιο είναι το δικό μας το χάρισμα. Αφού το εντοπίσουμε, να θυμόμαστε ότι ο Θεός μάς το έδωσε για να το καλλιεργήσουμε, να το αυξήσουμε και να το διαθέσουμε για την ωφέλεια των συνανθρώπων μας. Αν το κρύψουμε ή το χρησιμοποιήσουμε για το δικό μας μόνο όφελος ή για να ικανοποιήσουμε την δική μας υπερηφάνεια, θα δώσουμε λόγο όταν θα λογαριαστούμε με τον Χριστό στο Τέλος, στη Δευτέρα Παρουσία. Είναι κρίμα να πάθουμε και εμείς αυτό που έπαθε ο τεμπέλης εκείνος δούλος της παραβολής. Όσο είμαστε σ’ αυτή τη ζωή και μπορούμε, ας πολλαπλασιάσουμε τα τάλαντά μας γιατί θα έλθει η ώρα που και να θέλουμε δεν θα μπορούμε να το κάνουμε. Τότε θα είναι αργά και θα ακουστούν και για μας τα αυστηρά λόγια του δικαιοκριτή Χριστού: «πονηρέ δούλε και οκνηρέ». Δεν είναι καλύτερα αδελφοί να ακούσουμε τον Χριστό να μας λέει αυτό που είπε στους δυο εργατικούς δούλους: «εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου» (Ματθαίον ΚΕ’ 23)

 

Αμήν.