ΚΥΡΙΑΚΗ 18/02/2024

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ΜΑΤΘ. ΙΕ’ 21-28) 18-02-2024

Ακούσαμε σήμερα τον Χριστό μας, αγαπητοί  αδελφοί, να επιβραβεύει την πίστη μιας γυναίκας και μάλιστα όχι Εβραίας, αλλά ειδωλολάτρισσας Χαναναίας. Ποια πίστη όμως βράβευσε ο Χριστός; Σε τι πίστευε η ειδωλολάτρισσα εκείνη γυναίκα; Το περιστατικό που μας περιγράφει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, έχει ως εξής: ενώ ο Χριστός και οι μαθητές του βρισκόταν στα όρια της Ιουδαίας, να' σου και παρουσιάζεται  πίσω από τη συνοδεία του μια γυναίκα Χαναναία που είχε το κοριτσάκι της δαιμονισμένο. Ήλθε να ζητήσει από τον Χριστό  να της το κάνει καλά. Άρα πίστευε πως ο Χριστός ήταν Θεός. Κάτι πληροφορήθηκε γι’ αυτόν στην πατρίδα της , ίσως για τα θαύματά του, και πίστεψε ότι αυτός ήταν ο Θεός που έγινε άνθρωπος.  Η βέβαιη αυτή πίστη της, την έκανε να φωνάζει : «Ελέησόν με Κύριε». Ο Χριστός  έκανε πως δεν την άκουγε. Στη συνέχεια επενέβησαν οι Απόστολοι και τον παρακαλούσαν να την βοηθήσει, για να ησυχάσουν από τις φωνές της. Ούτε και στους μαθητές Του έκανε το χατίρι ο Χριστός. Εκείνη δεν το βάζει κάτω.  Προσπερνάει τους μαθητές και πέφτει στα πόδια του Χριστού. «Ἡ δὲ ἐλθοῦσα προσεκύνησεν αὐτῷ λέγουσα· Κύριε, βοήθει μοι». Μάλιστα την προσβάλλει κιόλας, την ονομάζει σκυλάκι. Θα περίμενε κανείς να σηκωθεί και να φύγει η γυναίκα. Και όμως  παραμένει γονατιστή! Ποια δύναμη την συγκρατεί; Η βεβαιότητά της  ότι ο Χριστός την αγαπάει.  Μπορεί να αρνείται να την βοηθήσει ,  αλλά στο βάθος την αγαπάει. Έτσι την πληροφορεί η καρδιά της και παίρνει το θάρρος και την δύναμη και Του λέει: Ναι Κύριε, είμαι σκυλάκι, δώσε μου αυτό που μου ανήκει. Τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των παιδιών σου, των Ιουδαίων. Τότε ο Χριστός αναφωνεί  για να τον ακούσουν και όλοι που τον ακολουθούν : «ὦ γύναι, μεγάλη  σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις». Η στάση αυτής της γυναίκας  απέναντι στον Χριστό, καθορίζει και τη δική μας στάση απέναντί Του.

Αγαπητοί αδελφοί, πως τον πλησίασε η Χαναναία; Με την βεβαιότητα ότι είναι ο Θεός και μπορεί να θεραπεύσει το παιδί της.  Ακόμη με την βεβαιότητα ότι αφού είναι ο Θεός, δεν γίνεται να μην αγαπάει  τους ανθρώπους. Έτσι να προσεγγίζουμε και μείς τον Χριστό,  με την βεβαιότητα ότι μας αγαπάει.  Με πίστη και με αγάπη. Δεν νοείται να πλησιάζουμε τον Χριστό με φόβο. Εάν φοβόμαστε τον Θεό , σημαίνει πως δεν τον αγαπάμε, ούτε νιώθουμε την δική του αγάπη.  Όταν αγαπούμε τον Χριστό και βιώνουμε την αγάπη του, τότε η προσευχή μας προς αυτόν, παύει να είναι προσευχή και γίνεται διάλογος. Του μιλάμε από την καρδιά μας και η καρδιά μας χαίρεται  και απολαμβάνει αυτόν τον διάλογο, γιατί είναι συνομιλία μεταξύ δύο  αγαπωμένων προσώπων.  Εάν τον Θεό τον θεωρούμε απόμακρο και απρόσιτο, τότε η συνομιλία μαζί Του εμπεριέχει φόβο. Εάν στις σχέσεις  μας με τον Θεό παρεισφρήσει ο φόβος, τότε η προσευχή μας γίνεται  για να μην μας τιμωρήσει ο Θεός. Η Χαναναία μιλούσε μέσα από την καρδιά της στον Χριστό. Αν η συνομιλία μας με τον Χριστό δεν είναι καρδιακή, τότε καταντάει  να είναι ένα καθήκον.  Ένα πρέπει. Στο καθήκον και στο πρέπει δεν υπάρχει αγάπη.  Πολύ περισσότερο δεν υπάρχει  αυτό που ονομάζουν οι  Άγιοι «Θείος έρωτας». Εάν οι σχέσεις μας με τον  Χριστό είναι ένας απλός τύπος , τότε δεν βγαίνει από την καρδιά μας, αλλά από το μυαλό μας,  με αποτέλεσμα να μην μας αγγίζει.  Και το χειρότερο δεν ανεβαίνει προς τον Θεό η τυπική προσευχή.

Η Χαναναία του Ευαγγελίου, φώναζε προς τον Χριστό μέσα από την καρδιά της, με βαθειά πίστη σε Εκείνον και βέβαια η πεποίθηση  ότι ο Θεός θα κάνει το θέλημά της, αφού την αγαπάει.  Για αυτό  άκουσε από τον Χριστό: «ὦ γύναι, μεγάλη  σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις».