Παρασκευή 15 Μαρτίου 2024

ΚΥΡΙΑΚΗ 17/03/2024

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ        17/03/2024 (Ματθαίου ΣΤ΄14-21)

          Από αύριο, μπαίνουμε στη Μεγάλη Τεσσαρακοστή αγαπητοί αδελφοί και η εκκλησία μάς καλεί να αγωνιστούμε σε ορισμένα αγωνίσματα για να προετοιμαστούμε προκειμένου να γιορτάσουμε το παμμέγιστο γεγονός της Αναστάσεως.

          Το Ευαγγέλιο που ακούσαμε προ ολίγου, μας υπενθυμίζει τα δύο από τα πολλά αγωνίσματα στα οποία καλούμαστε να προπονηθούμε αυτές τις 50 ημέρες που ακολουθούν. Το αγώνισμα της νηστείας και το αγώνισμα της συγχώρησης.

          Συνήθως όταν λέμε νηστεία, το μυαλό μας πηγαίνει στην αποχή από ορισμένα αρτύσιμα φαγητά. Το κρέας, τα ψάρια, τα τυριά, τα αυγά. Απέχουμε από αυτά για να χαλιναγωγήσουμε το σώμα, προκειμένου να δώσουμε τη δυνατότητα να αναπτυχθεί το πνεύμα μας. Πάντοτε αντιστρατεύονται τα υλικά προς τα πνευματικά. Όταν δυναμώνει το σώμα, εξασθενούν οι πνευματικές δυνάμεις και το αντίθετο. Για να δώσουμε λοιπόν περιθώριο στην ανάπτυξη του πνεύματός μας, η Εκκλησία έχει θεσπίσει τον θεσμό της νηστείας του σώματος. Όμως για να ατονήσουν περισσότερο οι σωματικές επιθυμίες χρειάζεται η νηστεία να επεκταθεί και σε άλλα πράγματα. Πρέπει να νηστεύσουμε και στις αισθήσεις μας. Να τις ελέγχουμε, γιατί είναι οι πόρτες από τις οποίες εισέρχονται στο νου και στην καρδιά ερεθίσματα που διεγείρουν τις εμπαθείς και εφάμαρτες επιθυμίες της σάρκας. Να ελέγξουμε τα μάτια από τα οποία εισέρχονται διάφορες αισχρές εικόνες, που αναστατώνουν τον πνευματικό μας κόσμο. Αυτές οι εικόνες τροφοδοτούν την φαντασία. Εγγράφονται εκεί ανεξίτηλα και έρχονται στην επιφάνεια σε στιγμές αδυναμίας και μας αναστατώνουν. Ο Άγιος Νικόδημος μάς λέει ότι οι εικόνες που έχουν γραφεί στην φαντασία είναι τόσο δυνατές, που ακόμη κι αν έχει πεθάνει το πρόσωπο που εικονίζουν, εκείνες μένουν εκεί και μας ενοχλούν μέχρι το τέλος της ζωής μας. Αποφυγή  λοιπόν, των αισχρών εικόνων, εάν θέλουμε να δώσουμε την ευκαιρία στην ψυχή μας να έχει ζεστή επικοινωνία με το Θεό, αυτές τις ημέρες. Πόσο ωφέλιμη είναι λοιπόν η νηστεία των ματιών! Προσοχή και στην ακοή. Οι έπαινοι και τα καλά λόγια των ανθρώπων, τροφοδοτούν τον εγωισμό μας και την υπερηφάνειά μας. Εάν κάποιος μας επαινέσει για κάποια επιτυχία μας, ο έπαινος αυτός, μας ταλαιπωρεί μέρα και νύχτα για πολύ καιρό. Ο εγωισμός διώχνει την ταπείνωση. Χωρίς ταπείνωση δεν μπορείς να αγαπήσεις αληθινά. Ο εγωιστής και υπερήφανος δεν μπορεί να προσευχηθεί. Η μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, τον απομακρύνει από τον Θεό και τον κάνει να προσεύχεται σαν τον Φαρισαίο. Νηστεία λοιπόν και στα αυτιά. Μακριά από τα επαινετικά λόγια των ανθρώπων. Μακριά και από τις αισχρές συζητήσεις. Και αυτές τροφοδοτούν την φαντασία και την εξάπτουν με αποτέλεσμα να μην μπορεί ο άνθρωπος να απολαμβάνει τις πνευματικές χαρές. Προσοχή και στην αφή. Οι άγιοι συμβουλεύουν και λένε ότι εάν ο χριστιανός γλιστρήσει μέχρι την όραση και την ακοή, υπάρχει πιθανότητα να σταματήσει και να σταθεί όρθιος. Εάν φθάσει και στην αφή, στο άγγιγμα, δεν υπάρχει ελπίδα να γλυτώσει, οπωσδήποτε θα διαπράξει την αμαρτία. Προσοχή – νηστεία και στην αφή και στις άλλες αισθήσεις. Σε ένα άλλο πεδίο που καλούμαστε να αγωνιζόμαστε αγαπητοί αδελφοί, όχι μόνο την Μεγάλη Σαρακοστή, αλλά και όλες τις ώρες και όλες τις ημέρες της ζωής μας είναι οι λογισμοί. Υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί λογισμοί. Τους καλούς λογισμούς τους προκαλεί στο μυαλό μας ο Θεός ή και εμείς. Τους κακούς λογισμούς, συνήθως τους σερβίρει έντεχνα ο διάβολος, εκμεταλλευόμενος τη δική μας απροθυμία για πνευματικό αγώνα. Κακούς λογισμούς μας βάζει ο διάβολος και όταν καταφέρει να μας αποκόψει από την προσευχή, από τον εκκλησιασμό, από την μελέτη χριστιανικών βιβλίων και κυρίως από την Θεία Κοινωνία. Έτσι μας απομακρύνει από τον Θεό και μας κάνει ό,τι θέλει. Όπως ο λύκος όταν βρει κάποιο πρόβατο μακριά από το προστατευτικό βλέμμα του τσοπάνου. Είναι δύσκολο να διώξεις έναν κακό λογισμό, εάν του έχεις δώσει το δικαίωμα να μπει στο μυαλό σου. Εάν δεν τον διώξεις το πρώτο δευτερόλεπτο που σου χτυπάει την πόρτα, μπαίνει και θρονιάζεται μέσα σου και σε αναστατώνει. Ο Άγιος Παΐσιος ο νέος, συμβουλεύει ότι αν θέλεις να απαλλαγείς από κάποιον κακό λογισμό, τότε φρόντισε να τον αντικαταστήσεις με τον αντίθετό του καλό λογισμό. Ήλθε λογισμός υπερηφάνειας, διώξε τον με λογισμό ταπείνωσης. Ήλθε λογισμός εκδίκησης, διώξε τον με λογισμό συγχώρησης και αγάπης. Ήλθε λογισμός απιστίας και αμφιβολίας, βάλε στη θέση του σκέψεις αγάπης και λατρείας στο Θεό. Προσοχή λοιπόν και νηστεία και στους λογισμούς. Σε όλα τα γήπεδα προπόνησης και αγώνα, από αύριο. Έλεγχος στο φαγητό. Έλεγχος στα μάτια. Έλεγχος στα αυτιά. Έλεγχος στους λογισμούς. Να κρατήσουμε με τη βοήθεια του Θεού καθαρή την ψυχή μας από τις ακαθαρσίες του σώματος και της ψυχής που μολύνουν όλον τον πνευματικό μας κόσμο.

          Είναι όμως αρκετά αυτά που είπαμε μέχρι τώρα για να μας προετοιμάσουν για την λαμπροφόρα ημέρα της Αναστάσεως;  Όχι, μας λέει το σημερινό Ευαγγέλιο. Χρειάζεται και κάτι άλλο! Ποιο είναι αυτό που χρειάζεται ακόμη για να μας καταστήσει έτοιμους για την Ανάσταση και κατ’ επέκταση για να κοινωνήσουμε εκείνο το βράδυ της Αναστάσεως; Όλοι αγαπητοί αδελφοί κάνουμε λάθη στη ζωή μας. Διαπράττουμε αμαρτίες. Αμαρτάνουμε και απέναντι στο Θεό και απέναντι στους ανθρώπους. Αυτά τα λάθη μας, αυτές οι αμαρτίες μας είναι που λερώνουν την ψυχή μας. Και πώς θα πάμε με λερωμένη την ψυχή να ενωθούμε με τον Χριστό; Χρειάζεται να καθαριστούμε. Ο Θεός μόνο καθαρίζει τις ψυχές μας από τις ακαθαρσίες της αμαρτίας. Μας είπε όμως στο σημερινό Ευαγγέλιο, ότι για να συγχωρήσει τις δικές μας αμαρτίες Εκείνος, πρέπει προηγουμένως να συγχωρήσουμε τα λάθη που έχουν κάνει σε μας οι συνάνθρωποί μας. «Εάν αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο πατήρ υμών τα παραπτώματα υμών». Να συγχωρήσουμε για να συγχωρηθούμε.

          Αγαπητοί αδελφοί, σήμερα το απόγευμα θα γίνει ο εσπερινός της συγχώρησης. Μας δίνει την ευκαιρία η Εκκλησία να αλληλοσυγχωρεθούμε. Ας τα αφήσουμε όλα πίσω. Όλοι είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες. Όλους μας συγχωρεί ο Θεός. Έτσι και μείς να συγχωρήσουμε τους συνανθρώπους μας. Τα αδέλφια μας. Τα ξαδέλφια μας. Τους γείτονές μας. Τους συνεργάτες μας. Όλους τους ανθρώπους που συναντήσαμε στη ζωή μας, να τους συγχωρήσουμε. Μην εξετάζουμε αν μας συγχωρούν εκείνοι. Ο Χριστός μας ζητάει, εμείς να τους συγχωρήσουμε. Τα υπόλοιπα είναι δική Του δουλειά.

          Αγαπητοί αδελφοί, ένας σεβαστός Μητροπολίτης, αυτή την ημέρα, Κυριακή της Τυρινής, ανεβασμένος στο Δεσποτικό θρόνο, έκανε την εξής παράκληση στους πιστούς της επαρχίας του: «Αγαπητά μου παιδιά, δώστε σήμερα στον Θεό και στον εαυτό σας την υπόσχεση ότι όλη την Σαρακοστή από αύριο, μέχρι το Πάσχα, θα τηρήσω τη νηστεία και με τη βοήθεια του Θεού θα συγχωρήσω όσους με έχουν στενοχωρήσει και με έχουν πικράνει».

          Ας δώσουμε και εμείς αυτή την υπόσχεση, αγαπητοί αδελφοί, για να είναι το φετινό Πάσχα, διαφορετικό από τα άλλα.

          Αμήν.

Σάββατο 9 Μαρτίου 2024

ΚΥΡΙΑΚΗ 10/03/2024

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ                                  10/03/2024 

«Όταν έλθει ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού…» (Ματθ. ΚΕ’ 31-46)     

          Τη Δευτέρα παρουσία μας υπενθυμίζει το σημερινό Ευαγγέλιο, αγαπητοί αδελφοί. Ένα γεγονός το οποίο σε άλλους δημιουργεί αισθήματα προσμονής και σε άλλους προκαλεί φόβο. Πολλοί δεν θέλουν να το σκέπτονται καθόλου. Άλλοι πάλι αδυνατούν να το προσεγγίσουν με τη λογική τους και γι’ αυτό δεν πιστεύουν στο ότι ο Χριστός θα έλθει για δεύτερη φορά.    

          Είναι αλήθεια ότι κανείς άνθρωπος από όσους έχουν ζήσει επί γης, ούτε απ’ αυτούς που θα ζήσουν μέχρι τότε, μπορούν να δώσουν πληροφορίες για το γεγονός αυτό. Όλα τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που ζουν επί της γης αν τους ρωτήσεις σχετικά με το τι θα γίνει μετά το θάνατό τους, ή πότε θα γίνει η Δευτέρα παρουσία και το τί θα γίνει μετά το τέλος του κόσμου, δεν μπορούν να σου δώσουν μια πειστική απάντηση.

          Μόνο Εκείνος που υπήρχε πριν τη δημιουργία. Αυτός που είναι ο «δι ου τα πάντα εγένετο». Αυτός που «της Βασιλείας Του ουκ έσται τέλος», μόνον Αυτός μπορεί να απαντήσει στα ερωτήματα: Τί γίνεται ο άνθρωπος μετά τον θάνατο του; Τί θα γίνει κατά τη Δευτέρα παρουσία και μετά από αυτήν;

Αυτός, είναι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός.

          Την πρώτη φορά αγαπητοί αδελφοί ο Χριστός ήλθε ταπεινώνοντας τον εαυτό Του σε βαθμό που δεν μπορούσαν ούτε οι Άγγελοι να το φανταστούν. Γεννήθηκε σε ένα ευτελές σπήλαιο. Μεγάλωσε σαν άνθρωπος, σε μια κακοφημισμένη πόλη, τη Ναζαρέτ. Έζησε όλες τις ταπεινώσεις από τους συμπατριώτες Του. Τον περιφρόνησαν, Τον λύπησαν, Τον καταδίκασαν, Τον θανάτωσαν επί του Σταυρού. Όλα αυτά τα υπέφερε θεληματικά, γιατί έτσι έπρεπε να γίνουν. Αυτό ήταν το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου. Την πρώτη φορά ήλθε για να σώσει τον άνθρωπο. Την δεύτερη φορά θα έλθει για να κρίνει τον άνθρωπο. Την πρώτη φορά ήλθε για να δώσει τον νόμο Του, το Ευαγγέλιό Του. Τη δεύτερη φορά θα έλθει για να επιβραβεύσει εκείνους που θα ζήσουν σύμφωνα με το Ευαγγέλιό Του και θα αφήσει να τραβήξουν το δρόμο τους οι άπιστοι και οι αμετανόητοι. Ο καθένας θα ακολουθήσει το δρόμο που μόνος του διάλεξε. Η επιλογή είναι αποκλειστικά υπόθεση του καθενός ξεχωριστά. Όσοι θέλουν σ’ αυτή τη ζωή ακολουθούν το δρόμο του Χριστού. Όσοι πάλι θέλουν ακολουθούν το δρόμο του διαβόλου. Από θεϊκή αγάπη κινούμενος ο Χριστός ήλθε την πρώτη φορά για να δείξει σε όλους μας το δρόμο της σωτηρίας. Κανέναν δεν υποχρεώνει να τον ακολουθήσει. «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν…» είπε. Σαν Θεός, γνωρίζει καλά που οδηγεί ο δρόμος που δεν είναι δικός Του. Γι’ αυτό αγαπάει πιο δυνατά αυτούς που δεν Τον ακολουθούν. Όπως ο γονιός αγαπάει περισσότερο το άρρωστο και το ξενιτεμένο παιδί Του, έτσι και ο Πανάγαθος Πατέρας μας, αγαπάει περισσότερο αυτούς που ακολουθούν τον δρόμο της απώλειας. Γι’ αυτά τα παραστρατημένα παιδιά ήλθε. «Ήλθε αμαρτωλούς σώσαι». Όπως ο καλός τσοπάνος αγωνίζεται και ματώνεται μέσα στα κατσάβραχα και τα αγκάθια προκειμένου να σώσει το πλανεμένο πρόβατό του, έτσι κι ο Χριστός υπέφερε τα πάνδεινα, για να σώσει τους αμαρτωλούς, γιατί δεν θέλει εκείνην την φοβερή ημέρα της δευτέρας Του παρουσίας, να δει τα αγαπημένα Του παιδιά, να ακολουθούν τον διάβολο στον «Τόπο της βασάνου». Μόνο γι’ αυτόν, τον διάβολο, είναι ετοιμασμένος ο τόπος της τιμωρίας, όχι για τους ανθρώπους. Η κόλαση περιμένει τον διάβολο και όσους αγγέλους τον ακολούθησαν στην πτώση του. «Εις το πυρ το αιώνιον το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού»

          Αφού λοιπόν το αλάνθαστο θεϊκό στόμα του Χριστού είπε ότι θα ξαναέλθει για δεύτερη φορά, έτσι θα γίνει. Αυτή τη φορά όμως θα έλθει με όλη τη δόξα Του, τη θεϊκή συνοδεία όλων των Αγγέλων. Θα «έλθη εν τη δόξη αυτού και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ αυτού». Θα παρουσιαστούν μπροστά Του όλοι οι άνθρωποι που θα έχουν ζήσει από τον Αδάμ μέχρις εκείνη την στιγμή. Θα κριθούν με γνώμονα την βασική αρετή του Ευαγγελίου, την αγάπη.

Όσοι είχαν στη ζωή τους την πίστη, την αγάπη και την ελπίδα, θα καταταγούν στα δεξιά Του, για να απολαμβάνουν τις ευλογίες της Βασιλείας του Θεού αιωνίως. Αυτούς τους ονομάζει ο Χριστός δίκαιους. Όσοι στην επί γης ζωή τους, περιφρόνησαν τις εντολές του Χριστού, καταπάτησαν το Ευαγγέλιο και παρέμειναν μέχρι το τέλος τους αμετανόητοι, αυτοί θα καταταγούν στα αριστερά του Χριστού και θα ακολουθήσουν τον δρόμο που οδηγεί στον τόπο όπου έχει ετοιμαστεί σαν τιμωρία για τον διάβολο. Αυτοί θα ονομασθούν από τον Χριστό «Κατηραμένοι», καταραμένος είναι αυτός που τον κακολογούν και τον κακοχαρακτηρίζουν. Το εντελώς αντίθετο από το ευλογημένος. Ο Ιερός Χρυσόστομος σημειώνει ότι οι αμαρτωλοί είναι καταραμένοι όχι από τον Θεό, αλλά από τα έργα τους. Ο Θεός ποτέ και κανέναν δεν καταράται. Μόνον ευλογεί. Γι’ αυτό θα πει στους δίκαιους «Δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν Βασιλείαν» (ΚΕ’ 34)

Στην κόλαση θα πάνε οι άνθρωποι που πιστεύουν στο διάβολο και όχι στο Χριστό. Όσοι δεν πιστεύουν ότι ο Χριστός είναι Θεός. Εκείνοι που δεν πιστεύουν σ’ αυτά που διδάσκει η Εκκλησία του Χριστού. Στην Παναγία. Στους Αγίους. Στις ιερές εικόνες. Δηλαδή οι Ιεχωβάδες και όλοι οι άλλοι αιρετικοί. Κανείς δεν μας πιέζει να γίνουμε αιρετικοί, άπιστοι και βλάσφημοι. Μόνος του ο άνθρωπος ακολουθεί το δρόμο του διαβόλου. Μόνος του επομένως επιλέγει ή τον Παράδεισο ή την Κόλαση. Εάν επιμένει στο να αθετεί την διδασκαλία του Χριστού, μόνος του δεν θέλει να είναι και να λέγεται Χριστιανός. Μόνος του επιμένει να μην εκκλησιάζεται, να μην κοινωνάει, να μην προσεύχεται. Ο Χριστός, δεν χάνει τίποτα από την θεότητά Του, εάν οι άνθρωποι δεν πιστεύουν. Όπως ο ήλιος δεν χάνει τη λαμπρότητά του, εάν ορισμένοι άνθρωποι κρύβονται στα σπίτια τους με κλειστά τα παράθυρα για να μην μπαίνουν οι ζωογόνες ακτίνες του. Όλα αυτά θα τα δούμε και θα τα καταλάβουμε τότε, αλλά τότε θα είναι αργά!

          Οι άγιοι Πατέρες μας διδάσκουν ότι όπως οι δίκαιοι θα ζουν κοντά στο Χριστό αιώνια ευτυχισμένοι, έτσι και οι άδικοι θα στερούνται αιώνια τη χαρά της Βασιλείας του Θεού, παρέα με τον διάβολο στον οποίο είχαν υποταγεί θεληματικά σε όλη τη ζωή τους. Όλους μας, μας προβληματίζει αυτό το αιωνίως αγαπητοί αδελφοί.  Γι’ αυτό, ας παρακαλέσουμε το Χριστό μας, να μας φωτίσει, όσο είμαστε σ’ αυτή τη ζωή, να επιλέξουμε να ακολουθούμε πιστά και με πολλή αγάπη Εκείνον για να είμαστε μαζί Του αιωνίως. 

 

          Ένα παιδί που μπήκε στο πανεπιστήμιο επισκέφτηκε το γέροντά του και του ανέφερε τις επιτυχίες του και τα σχέδιά του:

- Πέρασα στο πανεπιστήμιο πάτερ, όταν θα τελειώσω θα πάρω το πτυχίο μου…
-Και μετά τι θα κάνεις παιδί μου;
- Θα τελειώσω και το στρατιωτικό μου...
- Και μετά;  Ξαναρωτάει με αγάπη ο γέροντας.
- Θα διορισθώ και θα είμαι ένας επιτυχημένος γιατρός. Και μετά θα αποκτήσω πολλά χρήματα και θα κάνω μεγάλη περιουσία.
- Και μετά παιδί μου;
- Θα συνεχίσω τις έρευνες μου και θα γίνω ένας μεγαλογιατρός.
- Και μετά; ξαναρωτάει ο ιερέας.

Ααα! Θα έχω μεγαλώσει και όλοι θα μιλάνε για τις επιτυχίες μου.
- Και μετά;

Το παλληκάρι σταμάτησε να απαντάει. Κατάλαβε πως ο γέροντας ήθελε να τον διδάξει ότι τα καλά και τα κακά αυτής της ζωής, κάποτε θα τελειώσουν. Είναι φρόνιμο να σκεπτόμαστε το τί θα γίνουμε μετά από το τέλος αυτής της ζωής. Όσα και να επιτύχεις σ’ αυτή τη ζωή, όσο ψηλά κι αν φθάσεις, πάντα θα σε ακολουθεί το ερώτημα:

  - Και μετά;     

 

Αμήν.

Σάββατο 2 Μαρτίου 2024

ΚΥΡΙΑΚΗ 03/03/2024 - ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ                             03/03/2024

«Ούτος ο υιός μου νεκρός ην και ανέζησε και απολωλώς ην και ευρέθη.» (Λουκά ΙΕ’, 24)

          Την πορεία ενός αγίου μας δείχνει το σημερινό Ευαγγέλιο, αγαπητοί αδελφοί. Πώς κάποιος νεαρός απομακρύνθηκε από τον Θεό και πώς στην συνέχεια επέστεψε και ξαναμπήκε στον παράδεισο. Όλοι οι χριστιανοί αυτόν τον στόχο έχουμε. Να αγιάσουμε. Και αλίμονο αν δεν έχουμε αυτόν τον σκοπό στην ζωή μας! Όλοι πρέπει να θέλουμε να γίνουμε, όχι απλώς καλοί άνθρωποι, αλλά καλοί χριστιανοί, δηλαδή Άγιοι.

          Ένας πατέρας, λέει η σημερινή παραβολή, είχε δύο παιδιά, το ένα μεγαλύτερο και το άλλο μικρότερο. Το μικρότερο παλικάρι, κάποια στιγμή έκανε την επανάστασή του, θέλησε να φύγει από το πατρικό του σπίτι. Θεώρησε πως τον έπνιγε πολύ η μεγάλη αγάπη του πατέρα του. Πλησιάζει λοιπόν τον καλό του πατέρα και του ζητάει να του δώσει το μερίδιο της περιουσίας που του ανήκε. Ο καλός πατέρας που δεν ήθελε να στερήσει την ελευθερία από το παιδί του, του έδωσε σε χρήματα, το μερίδιό του. Το παλικάρι, φορτωμένο με χρήματα, έφυγε τρέχοντας να πάει όσο γίνεται πιο μακριά για να μη νιώθει την παρουσία του πατέρα του στη ζωή του, «έφυγε εις χώραν μακράν». Αγνό και απονήρευτο όπως ήταν, έπεσε στις απολαύσεις της κοσμικής ζωής. Νόμιζε πως σε αυτές θα έβρισκε την χαρά. Τον περιτριγύρισαν όμως ένα σωρό νεαροί και σε λίγο του έφαγαν όλα τα χρήματα που του έδωσε ο καλός πατέρας του. Στο τέλος, ρακένδυτος και πεινασμένος, κατάντησε να εκλιπαρεί για να του επιτρέψουν να βόσκει χοίρους, μήπως και μπορέσει να χορτάσει την πείνα του με τα χαρούπια που έτρωγαν οι χοίροι. Στο άθλιο αυτό κατάντημά του, έψαξε μέσα του. Συνήλθε. «Ελθών εις εαυτόν». Εκεί στο βάθος του, βρήκε ότι υπήρχε η θύμηση της αγάπης του πατέρα του. Φούντωσε η ελπίδα, ότι ο πατέρας είναι τόσο καλός, που αν επέστρεφε δεν θα τον έδιωχνε. Ναι, θα πάω στον καλό μου πατέρα, είπε. Μόλις σκέφτηκε τον πατέρα του, άρχισε να δουλεύει μέσα του η ευλογημένη μετάνοια. Πόνεσε για το μεγάλο του σφάλμα. Ο πόνος αυτός έδωσε φτερά στα πόδια του. Δεν άργησε να φτάσει απέναντι από το ευλογημένο πατρικό του σπίτι. Σηκώνει το κεφάλι του και τί βλέπει; Τον πατέρα του με ανοιχτές αγκάλες να έρχεται προς το μέρος του! Η μεγάλη συνάντηση! Ποιος ζωγράφος δεν θα ήθελε να απαθανατίσει αυτήν την εικόνα! Το παραστρατημένο παιδί επιστρέφει στην αγκαλιά του Μεγάλου – του καλού πατέρα. Ακούγεται το παιδί να ψελλίζει: «Πάτερ ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου». Μη με δεχτείς σαν παιδί σου, δεν είμαι άξιος να λέγομαι πλέον παιδί σου, δέξου με σαν έναν υπηρέτη σου». Ο πατέρας όμως δεν ακούει τίποτε. Αρκεί που έχει σφιχταγκαλιάσει το παιδί του και το φιλάει. Δίνει εντολή στους υπηρέτες: «Φέρτε την πρώτη του στολή και ντύστε το. Ετοιμάστε γλέντι να γιορτάσουμε, γιατί το παιδί μου ήταν χαμένο και βρέθηκε. Το παιδί μου ήταν νεκρό και να το, ζει!» Και όλοι μαζί γιόρτασαν με τον καλύτερο τρόπο την επιστροφή του Ασώτου, του χαμένου παιδιού! Επειδή «Χαρά γίνεται εν ουρανώ, επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι».

Η παραβολή που μόλις ακούσαμε αγαπητοί αδελφοί, μας λέει ότι για να φθάσουμε στην αγιότητα συνεργάζονται δύο παράγοντες: Η αγάπη του Θεού Πατέρα και η δική μας μετάνοια. Η βεβαιότητα ότι η αγάπη του πατέρα του ήταν αστείρευτη, έκανε το παραστρατημένο παιδί να επιστρέψει στο πατρικό του σπίτι. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο, αγαπητοί, όλους μας αγαπάει ο Θεός. Ο ίδιος, μας διαβεβαίωσε ότι ήλθε στον κόσμο για να σώσει όλους τους ανθρώπους και κυρίως τους αμαρτωλούς. Εκείνος έψαξε και βρήκε τους τελώνες και τις πόρνες για να  τους τραβήξει από το βούρκο της αμαρτίας και να τους πάρει κοντά του˙ κι εμείς αμαρτωλοί είμαστε. Για μας έγινε άνθρωπος ο Χριστός. Μας αγαπάει, όχι απλώς πολύ, αλλά μας αγαπάει θεϊκά, αφού αυτός είναι αγάπη και θέλει «Πάντας ανθρώπους σωθήναι». Τι ζητάει όμως από μας ο Θεός για να μας οδηγήσει στον στόχο μας, στην αγιότητα; Μήπως ζητάει να γίνουμε Άγγελοι; Όχι. Ζητάει να μετανοήσουμε. Να του δώσουμε τις αμαρτίες μας για να τις εξαλείψει. «Κύριε, όλοι κάτι σου έδωσαν όταν γεννήθηκες στη Βηθλεέμ. Εγώ δεν έχω να σου δώσω τίποτε». Έλεγε ο άγιος Αμβρόσιος στην προσευχή του την ημέρα των Χριστουγέννων και ακούει τη φωνή του Χριστού να του λέει: «Δεν ζητώ τίποτε από εσένα. Δώσε μου αυτό που είναι κατάδικό σου, δώσε μου τις αμαρτίες σου, για να τις εξαλείψω». Να μιμηθούμε τον Άσωτο. Όπως τον ακολουθήσαμε στον κατήφορο της αμαρτίας, να τον ακολουθήσουμε και στο δρόμο της επιστροφής. Να συνέλθουμε. Να αναλογιστούμε το αμαρτωλό παρελθόν μας και να προσπέσουμε στα πόδια του καλού πατέρα μας, του Θεού, και να αναφωνήσουμε μετανοημένοι «Πάτερ ήμαρτον. Τότε θα ανοίξουν οι ουρανοί για να μας υποδεχθούν. Τότε θα νιώσουμε τη ζεστασιά της αγκαλιάς του Θεού. Από μας εξαρτάται αν θα ενεργοποιηθούν οι δύο προϋποθέσεις που θα  μας οδηγήσουν στην πραγμάτωση του στόχου μας. Να δεχθούμε τη χάρη – την αγάπη του Θεού και να μετανοήσουμε για τις αμαρτίες μας.

Αδελφοί, τον προηγούμενο αιώνα έγινε το εξής γεγονός στην Ρωσία: Ένα παλικαράκι συνελήφθη από το κομουνιστικό καθεστώς και οδηγείτο στην εξορία της Σιβηρίας μαζί με άλλους κατάδικους. Στο δρόμο που πήγαιναν, μια ευσεβής χριστιανή γυναίκα έτρεξε και έδωσε στον καθένα ένα μικρό βιβλιαράκι, την Καινή Διαθήκη. Το παλικαράκι αυτό, δεν πίστευε στο Θεό. Πήρε την Καινή Διαθήκη για να μην προσβάλλει τη γυναίκα. Την έβαλε στην τσέπη του και σχεδόν την ξέχασε. Φθάνοντας στον τόπο της εξορίας συνέχισε να καπνίζει με την πίπα του καπνό, όπως πρώτα. Μια μέρα θέλησε να καθαρίσει την πίπα του και μην έχοντας κάτι άλλο να χρησιμοποιήσει, θυμήθηκε την Καινή Διαθήκη, που είχε στην τσέπη του και έκοψε το πρώτο φύλλο της καθαρίζοντας με αυτό τα υπολείμματα του καπνού. Αυτό γινόταν συνέχεια. Φύλλο με φύλλο κατέστρεψε όλο το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο. Στη συνέχεια το κατά Μάρκον Ευαγγέλιο και έφτασε και στο κατά Λουκάν. Την ημέρα που θα έκοβε το ΙΕ’ κεφάλαιο, του δημιουργήθηκε η απορία να διαβάσει το φύλλο αυτό, προτού να το χρησιμοποιήσει. Και διάβασε: « Ένας πατέρας είχε δύο γιους…» κτλ.  Διάβασε όλη την παραβολή του ασώτου. Τον πήραν τα κλάματα και μονολογούσε: «Το ότι είμαι αμαρτωλός και άσωτος το ήξερα, το ότι υπάρχει ένας τόσο καλός πατέρας δεν μου πέρασε από το μυαλό». Αυτό έγινε αφορμή να μετανοήσει και να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους χριστιανούς λογοτέχνες. Αυτός είναι ο παγκοσμίως γνωστός Ντοστογιέφσκι που μίλησε στις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων με τα βιβλία του.

          Αγαπητοί, ο Χριστός δεν μετράει τις αμαρτίες μας. Περιμένει την μετάνοιά μας. Το να μην αμαρτήσεις καθόλου είναι γνώρισμα των Αγγέλων. Το να παραμένεις στην αμαρτία αμετανόητος είναι διαβολικό. Το να μετανοείς για τις αμαρτίες σου είναι γνώρισμα των Αγίων.      

Αμήν.

Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου 2024

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ

 


ΚΥΡΙΑΚΗ 25/02/2024

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ (ΛΟΥΚΑ ΙΗ’ 10-14)      25-02-2024

Ορισμένοι άνθρωποι από αυτούς που παρακολουθούσαν τον Χριστό, αγαπητοί αδελφοί, νόμιζαν ότι είναι δίκαιοι και ότι μπορούν γι’ αυτό να κατακρίνουν και να περιφρονούν τους άλλους που τους θεωρούσαν αμαρτωλούς. Σ’ αυτούς λοιπόν και κατ’ επέκταση σε όλους μας είπε την παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου που ακούσαμε σήμερα.

Μπήκαν στο ναό για να προσευχηθούν δύο άνθρωποι. Ένας Φαρισαίος και ένας Τελώνης. Και οι δύο θα ήθελαν να εισακουστεί η προσευχή τους από τον Θεό. Δίνεται λοιπόν και σε μας η ευκαιρία να μάθουμε ποια στοιχεία πρέπει να έχει η προσευχή μας, για να είναι σωστή. Σωστή η επικοινωνία μας με τον Θεό. Γιατί δεν είναι αρκετό να κάνουμε ορισμένα πράγματα, πρέπει να τα κάνουμε και σωστά. Αξία, για παράδειγμα, έχει όχι μόνο να κοινωνάμε, αλλά να κοινωνάμε σωστά. Αξία έχει όχι απλώς να εκκλησιαζόμαστε, αλλά να εκκλησιαζόμαστε σωστά. Αξία έχει επίσης, όχι απλώς να προσευχόμαστε, αλλά να προσευχόμαστε σωστά. Γιατί και ο Φαρισαίος προσευχήθηκε αλλά δεν εισακούστηκε η προσευχή του, γιατί δεν προσευχήθηκε σωστά. Αράδιασε τις αρετές του μπροστά στο Θεό. Κατέκρινε όλο τον κόσμο και τον Τελώνη. Θεωρούσε τον Θεό ίσο με τον εαυτό του, γι’ αυτό προκάλεσε την αποστροφή του Θεού και όχι την αγάπη και την αναγνώρισή Του.

Αντίθετα του αμαρτωλού Τελώνη η προσευχή, έγινε δεχτή από τον Θεό, γιατί είχε τα γνωρίσματα εκείνα που θέλει ο Θεός να έχουμε όταν Του μιλάμε στην προσευχή μας.

Πρώτα-πρώτα ο Τελώνης πλησίασε τον Θεό με πολύ ταπείνωση. Μπήκε βαθειά μέσα στη ψυχή του και είδε πόσο λερωμένη είναι, και από τις πράξεις του και από τα λόγια του και από τους εφάμαρτους λογισμούς του. Όταν μιλούσε στον Θεό, είχε την επίγνωση της αμαρτωλότητας του, γι’ αυτό δεν έλεγε τίποτα άλλο, εκτός από το      «Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ».

Μετανοημένος για τα λάθη της ζωής του, ζητούσε να τον συγχωρήσει ο Θεός. Βλέπουμε ακόμη στον Τελώνη, ότι δεν προσπαθούσε να δικαιολογήσει τον εαυτό του. Ούτε σκεπτόταν εκείνη την ώρα της προσευχής του κανέναν άλλο, εκτός από τον αμαρτωλό εαυτό του. Αυτός που έχει επίγνωση της πνευματικής του κατάστασης, δεν έχει περιθώρια να ασχολείται με τους άλλους!

Γνώριζε ο Τελώνης, αντίθετα από τον Φαρισαίο, ότι εκείνο που φέρνει τον άνθρωπο κοντά στον Θεό, δεν είναι οι καλές πράξεις του, αλλά η μετάνοια για τις αμαρτίες του.

Ο Τελώνης στην συνομιλία του με τον Θεό, δεν ζητούσε κάτι που αυτός επιθυμούσε. Σαν άνθρωπος που ήταν, θα είχε πολλά να ζητήσει από τον Θεό και όμως δεν ζήτησε τίποτα. Ήξερε πως αν ζητούσε κάτι συγκεκριμένο, θα επενέβαινε στο θέλημα του Θεού. Όταν ζητούμε επίμονα κάτι από τον Θεό, είναι σαν να του λέμε να γίνει στη ζωή μας το θέλημα μας και όχι το δικό Του το θέλημα. Γι’ αυτό ο Τελώνης της παραβολής, ζητούσε μόνο από τον Θεό να του συγχωρήσει τις αμαρτίες, γιατί αυτές είναι το εμπόδιο που δεν μας επιτρέπει να προσεγγίσουμε τον Θεό. Ο Θεός θέλει όλους τους ανθρώπους να τους αγκαλιάσει και να τους περιβάλλει με την αγάπη Του. Τον εμποδίζουν όμως οι αμαρτίες μας, που παρεμβάλλονται ανάμεσα σε μας και σε Εκείνον. Ο μόνος που μπορεί να τις εξαλείψει-να τις συγχωρήσει- είναι ο Θεός. Αυτό ζητούσε επίμονα ο Τελώνης, να του συγχωρήσει ο Θεός τις αμαρτίες του. «Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ» επαναλάμβανε.

Αδελφοί, σήμερα ανοίγει το Τριώδιο. Η περίοδος που η Εκκλησία μας, μας καλεί να έχουμε περισσότερη και σωστότερη επικοινωνία με τον Θεό. Γι΄αυτό όρισε στην έναρξη του Τριωδίου, να ακούγεται η παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου. Έτσι ώστε η προσευχή μας να γίνεται σωστότερα. Το παράδειγμα του Τελώνη μας διδάσκει ότι η προσέγγισή μας με τον Θεό, πρέπει να έχει τα γνωρίσματα της προσευχής του.

Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου 2024

ΚΥΡΙΑΚΗ 18/02/2024

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ΜΑΤΘ. ΙΕ’ 21-28) 18-02-2024

Ακούσαμε σήμερα τον Χριστό μας, αγαπητοί  αδελφοί, να επιβραβεύει την πίστη μιας γυναίκας και μάλιστα όχι Εβραίας, αλλά ειδωλολάτρισσας Χαναναίας. Ποια πίστη όμως βράβευσε ο Χριστός; Σε τι πίστευε η ειδωλολάτρισσα εκείνη γυναίκα; Το περιστατικό που μας περιγράφει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, έχει ως εξής: ενώ ο Χριστός και οι μαθητές του βρισκόταν στα όρια της Ιουδαίας, να' σου και παρουσιάζεται  πίσω από τη συνοδεία του μια γυναίκα Χαναναία που είχε το κοριτσάκι της δαιμονισμένο. Ήλθε να ζητήσει από τον Χριστό  να της το κάνει καλά. Άρα πίστευε πως ο Χριστός ήταν Θεός. Κάτι πληροφορήθηκε γι’ αυτόν στην πατρίδα της , ίσως για τα θαύματά του, και πίστεψε ότι αυτός ήταν ο Θεός που έγινε άνθρωπος.  Η βέβαιη αυτή πίστη της, την έκανε να φωνάζει : «Ελέησόν με Κύριε». Ο Χριστός  έκανε πως δεν την άκουγε. Στη συνέχεια επενέβησαν οι Απόστολοι και τον παρακαλούσαν να την βοηθήσει, για να ησυχάσουν από τις φωνές της. Ούτε και στους μαθητές Του έκανε το χατίρι ο Χριστός. Εκείνη δεν το βάζει κάτω.  Προσπερνάει τους μαθητές και πέφτει στα πόδια του Χριστού. «Ἡ δὲ ἐλθοῦσα προσεκύνησεν αὐτῷ λέγουσα· Κύριε, βοήθει μοι». Μάλιστα την προσβάλλει κιόλας, την ονομάζει σκυλάκι. Θα περίμενε κανείς να σηκωθεί και να φύγει η γυναίκα. Και όμως  παραμένει γονατιστή! Ποια δύναμη την συγκρατεί; Η βεβαιότητά της  ότι ο Χριστός την αγαπάει.  Μπορεί να αρνείται να την βοηθήσει ,  αλλά στο βάθος την αγαπάει. Έτσι την πληροφορεί η καρδιά της και παίρνει το θάρρος και την δύναμη και Του λέει: Ναι Κύριε, είμαι σκυλάκι, δώσε μου αυτό που μου ανήκει. Τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των παιδιών σου, των Ιουδαίων. Τότε ο Χριστός αναφωνεί  για να τον ακούσουν και όλοι που τον ακολουθούν : «ὦ γύναι, μεγάλη  σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις». Η στάση αυτής της γυναίκας  απέναντι στον Χριστό, καθορίζει και τη δική μας στάση απέναντί Του.

Αγαπητοί αδελφοί, πως τον πλησίασε η Χαναναία; Με την βεβαιότητα ότι είναι ο Θεός και μπορεί να θεραπεύσει το παιδί της.  Ακόμη με την βεβαιότητα ότι αφού είναι ο Θεός, δεν γίνεται να μην αγαπάει  τους ανθρώπους. Έτσι να προσεγγίζουμε και μείς τον Χριστό,  με την βεβαιότητα ότι μας αγαπάει.  Με πίστη και με αγάπη. Δεν νοείται να πλησιάζουμε τον Χριστό με φόβο. Εάν φοβόμαστε τον Θεό , σημαίνει πως δεν τον αγαπάμε, ούτε νιώθουμε την δική του αγάπη.  Όταν αγαπούμε τον Χριστό και βιώνουμε την αγάπη του, τότε η προσευχή μας προς αυτόν, παύει να είναι προσευχή και γίνεται διάλογος. Του μιλάμε από την καρδιά μας και η καρδιά μας χαίρεται  και απολαμβάνει αυτόν τον διάλογο, γιατί είναι συνομιλία μεταξύ δύο  αγαπωμένων προσώπων.  Εάν τον Θεό τον θεωρούμε απόμακρο και απρόσιτο, τότε η συνομιλία μαζί Του εμπεριέχει φόβο. Εάν στις σχέσεις  μας με τον Θεό παρεισφρήσει ο φόβος, τότε η προσευχή μας γίνεται  για να μην μας τιμωρήσει ο Θεός. Η Χαναναία μιλούσε μέσα από την καρδιά της στον Χριστό. Αν η συνομιλία μας με τον Χριστό δεν είναι καρδιακή, τότε καταντάει  να είναι ένα καθήκον.  Ένα πρέπει. Στο καθήκον και στο πρέπει δεν υπάρχει αγάπη.  Πολύ περισσότερο δεν υπάρχει  αυτό που ονομάζουν οι  Άγιοι «Θείος έρωτας». Εάν οι σχέσεις μας με τον  Χριστό είναι ένας απλός τύπος , τότε δεν βγαίνει από την καρδιά μας, αλλά από το μυαλό μας,  με αποτέλεσμα να μην μας αγγίζει.  Και το χειρότερο δεν ανεβαίνει προς τον Θεό η τυπική προσευχή.

Η Χαναναία του Ευαγγελίου, φώναζε προς τον Χριστό μέσα από την καρδιά της, με βαθειά πίστη σε Εκείνον και βέβαια η πεποίθηση  ότι ο Θεός θα κάνει το θέλημά της, αφού την αγαπάει.  Για αυτό  άκουσε από τον Χριστό: «ὦ γύναι, μεγάλη  σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις».

Παρασκευή 9 Φεβρουαρίου 2024

ΚΥΡΙΑΚΗ 11/02/2024

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΚΕ’ 14-30)    11/02/2024

 

«Εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ!»

 

Την παραβολή των ταλάντων ακούσαμε σήμερα, αγαπητοί αδελφοί. Ένας άρχοντας, λέει η παραβολή, μοίρασε τα χρήματά του στους υπαλλήλους του για να εργαστούν και να τα πολλαπλασιάσουν. Αυτός έφυγε για  πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Όταν γύρισε πίσω, κάλεσε τους υπαλλήλους του να λογαριαστούν. Οι δυο πρώτοι, με την εργασία τους, αύξησαν στο διπλάσιο το ποσόν που πήραν, ενώ ο τρίτος τεμπέλιασε και απλώς φύλαξε το ποσόν που πήρε και το επέστρεψε στο αφεντικό του. Οι δύο πρώτοι που εργάστηκαν επαινέθηκαν και ανταμείφθηκαν από τον κύριό τους, ενώ ο τρίτος επιτιμήθηκε και τιμωρήθηκε αυστηρά.

Με την παραβολή αυτή ο Χριστός μάς διδάσκει ότι έχουμε υποχρέωση να εργαστούμε στη ζωή μας για να πολλαπλασιάσουμε τα χαρίσματα – τα τάλαντα που μας έδωσε ο Θεός. Εάν ψάξουμε τον εαυτό μας, αγαπητοί αδελφοί, θα διαπιστώσουμε ότι όλοι έχουμε πάρει τάλαντα από τον Θεό. Άλλος περισσότερα και άλλος λιγότερα. Άλλος μικρότερα και άλλος μεγαλύτερα. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ο Θεός δεν του έδωσε κανένα χάρισμα. Ο ένας έχει σωματική δύναμη και υγεία, ο άλλος έχει εξαιρετικές πνευματικές ικανότητες. Άλλος έχει ωραία και δυνατή φωνή. Άλλος πάλι έχει το χάρισμα να σκορπά γύρω του το γέλιο και τη χαρά. Άλλος μπορεί να δίνει ανακούφιση στους αρρώστους και στους ηλικιωμένους. Πάμπολλα είναι τα χαρίσματα του Θεού προς τους ανθρώπους.

Όμως υπάρχει ένα χάρισμα που το έχουμε όλοι μας ανεξαιρέτως και το χάρισμα αυτό είναι η αγάπη. Ο Θεός, μας δημιούργησε κατ΄εικόνα Του. Αφού ο Θεός είναι αγάπη, άρα και όλοι οι άνθρωποι έχουν αυτό το χάρισμα του Δημιουργού, την αγάπη.

Ας πάρουμε λοιπόν δεδομένο ότι όλοι έχουμε το ταλέντο της αγάπης. Για να δούμε πώς θα το αυξήσουμε για να επαινεθούμε και να αμειφθούμε από το Θεό που μας το έδωσε.

Ας δούμε πρώτα την αγάπη προς τον συνάνθρωπό μας. Κατ΄αρχάς, αποδεχόμαστε ότι είναι και αυτός σαν εμάς. Τον αναγνωρίζουμε ίσο με μας. Κατά την εντολή του Θεού αγαπάμε κάθε άνθρωπο που βρίσκεται στη ζωή μας. Δεν τον υποτιμάμε, τον θεωρούμε και τον αναγνωρίζουμε και εκείνον ως δημιούργημα του Θεού και ισότιμο με μας αδελφό του Χριστού, αφού και γι’ αυτόν έγινε άνθρωπος και σταυρώθηκε επί του σταυρού και γι’ αυτόν ετάφη και γι’ αυτόν αναστήθηκε ο Χριστός  και αυτός θα αναστηθεί όπως και εμείς κατά τη Δευτέρα  Παρουσία. Ας θεωρήσουμε αυτό ως πρώτο σκαλοπάτι της αγάπης μας προς τον συνάνθρωπό μας. Τον σέβομαι και τον αγαπώ επειδή κι αυτός είναι σαν εμένα δημιούργημα και παιδί του Θεού.  Αυξάνω την αγάπη  μου αυτήν σημαίνει ότι δείχνω συμπάθεια στις αδυναμίες του συνανθρώπου μου. Αυξάνω το τάλαντο της αγάπης μου σημαίνει ότι τον αποδέχομαι όπως είναι και ανέχομαι τα λάθη του με αγάπη, όπως με συμβουλεύει ο Απόστολος Παύλος. Μεγεθύνω το τάλαντο της αγάπης, σημαίνει ότι συγχωρώ τα λάθη που μου κάνει ο συνάνθρωπός μου. Πολλαπλασιάζω το τάλαντο που μου έδωσε ο Θεός, σημαίνει ότι όχι μόνον δεν εκδικούμαι και δεν κρατάω κακία στον συνάνθρωπό μου, αλλά αντίθετα του κάνω προσευχή, παρακαλώ το Θεό να τον βοηθήσει στα προβλήματά του. Βελτιώνω το χάρισμα της αγάπης, σημαίνει δεν αδιαφορώ για τις ανάγκες και τα προβλήματα του συνανθρώπου μου, αλλά προσπαθώ να τον βοηθήσω να τα επιλύσει. Αγαπώ περισσότερο σημαίνει ότι διαθέτω λίγο από το χρόνο μου για να πω δυο λόγια παρηγορητικά στον δυσκολεμένο. Δείχνω υπομονή, κάθομαι λίγο να τον ακούσω .Όλοι έχουμε την ανάγκη να βρεθεί ένας άνθρωπος να του ανοίξουμε την καρδιά μας. Μην το αρνηθούμε σε κανέναν. Εάν δεν απορρίψουμε τον συνάνθρωπό μας, αλλά τον θεωρήσουμε ίσο με μας είναι ένας τρόπος να αυξήσουμε το χάρισμα της αγάπης .

Αγαπώ περισσότερο κάποιον όταν ενώ οι άλλοι τον αδικούν και τον καταδικάζουν, εγώ τον υπερασπίζομαι και λέω καλά γι’ αυτόν.

Ενεργοποιώ περισσότερο το τάλαντο της αγάπης εάν καλύπτω τα ελαττώματα και τα λάθη του συνανθρώπου μου. Είναι δείγμα έλλειψης παντελούς αγάπης, εάν κατακρίνω τον συνάνθρωπο μου, εάν βγάζω στην επιφάνεια και  συζητώ με τους άλλους τα λάθη και τις αδυναμίες του. Επαυξάνω το χάρισμα της αγάπης εάν βάζω τον εαυτό μου στη δύσκολη κατάσταση που βρίσκεται  κάποιος συνάνθρωπός μου, προκειμένου να τον ανακουφίσω και να τον ξεκουράσω. Τότε που υπήρχε δουλεία, στα παλιά χρόνια, κάποιος άγιος όταν μάθαινε ότι ένας οικογενειάρχης ή ένας άρρωστος δούλος υπέφερε, πήγαινε εκείνος γινόταν δούλος για να ελευθερωθεί ο δυσκολεμένος συνάνθρωπος. Πάμπολλοι πλούσιοι άγιοι μοίραζαν τα υπάρχοντα τους για να ανακουφίσουν φτωχούς ανθρώπους. Έτσι αύξαναν το τάλαντο της αγάπης που τους χάρισε ο Θεός. Η αγάπη όμως έχει και ένα δεύτερο σκοπό. Εκείνο που αναφέρεται προς τον Θεό, και αυτή η αγάπη πρέπει να αυξάνεται. Από ψυχρή να γίνεται θερμή και ολοένα θερμότερη. Ο  χριστιανός συγκινείται όταν στρέφει τον νου του προς τον Θεό. Σιγά – σιγά η φλόγα αυτής της αγάπης θερμαίνει την καρδιά του. Όσο πιο ζεστά μιλάει με τον Θεό τόσο νιώθει να τον αγαπάει περισσότερο. Από την τυπική προσευχή προχωράει στη καρδιακή. Αργότερα, η παρέα αυτή με τον Θεό γίνεται μαγνήτης που τραβάει τον χριστιανό προς τα πάνω. Όλο και ανεβαίνει. Δοξολογεί, ευχαριστεί, παρακαλεί τον Θεό και αυτή η ανοδική πορεία μέρα με τη μέρα τον αποκόπτει από τα κοσμικά πράγματα και τον κάνει να επιθυμεί τα πνευματικά. Απολαμβάνει την παρουσία του Θεού μέσα του. Ολοκληρώνεται η αγάπη του προς Αυτόν και λέει με τον Απόστολο: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός.» Καταγράψαμε με λίγα λόγια το πώς αυξάνεται το χάρισμα της αγάπης, για να κατανοήσουμε τί μας ζητάει ο Χριστός με την παραβολή των ταλάντων. Όπως η αγάπη, έτσι και όλα τα άλλα ταλέντα που έχει ο καθένας μας, δεν μας τα έδωσε ο Θεός για να τα καταχωνιάσουμε, ούτε να τα χρησιμοποιήσουμε μόνο για τον εαυτό μας και την ικανοποίηση του εγωισμού μας. Μας δόθηκαν για να τα επαυξήσουμε και να τα προσφέρουμε στους άλλους. Να τα χρησιμοποιήσουμε για να κάνουμε καλύτερη τη ζωή των συνανθρώπων μας. Θα μας ζητηθεί λόγος εάν τα χαρίσματά μας δεν ωφέλησαν τους συνανθρώπους μας. Ο Θεός τα έχει φτιάξει έτσι, ώστε τα υστερήματα κάποιων ανθρώπων να συμπληρώνονται από τα προτερήματα κάποιον άλλων.Κάνουμε λάθος να καμαρώνουμε για τα ταλέντα μας και να τα χρησιμοποιούμε πολλές φορές για να υποτιμούμε και να βλάπτουμε τους  συνανθρώπους μας.

Αγαπητοί αδελφοί, από την παραβολή των ταλάντων που ακούσαμε σήμερα φαίνεται ότι όλοι μας έχουμε πάρει από τον Θεό κάποιο  χάρισμα. Από όλους μας περιμένει να αυξήσουμε το ταλέντο που μας έδωσε. Η επανάληψη  αυτής της παραβολής κάθε χρόνο από την εκκλησία μας, είναι μια αφορμή να αναλογιζόμαστε και να ανακαλύπτουμε ποιο είναι το δικό μας το χάρισμα. Αφού το εντοπίσουμε, να θυμόμαστε ότι ο Θεός μάς το έδωσε για να το καλλιεργήσουμε, να το αυξήσουμε και να το διαθέσουμε για την ωφέλεια των συνανθρώπων μας. Αν το κρύψουμε ή το χρησιμοποιήσουμε για το δικό μας μόνο όφελος ή για να ικανοποιήσουμε την δική μας υπερηφάνεια, θα δώσουμε λόγο όταν θα λογαριαστούμε με τον Χριστό στο Τέλος, στη Δευτέρα Παρουσία. Είναι κρίμα να πάθουμε και εμείς αυτό που έπαθε ο τεμπέλης εκείνος δούλος της παραβολής. Όσο είμαστε σ’ αυτή τη ζωή και μπορούμε, ας πολλαπλασιάσουμε τα τάλαντά μας γιατί θα έλθει η ώρα που και να θέλουμε δεν θα μπορούμε να το κάνουμε. Τότε θα είναι αργά και θα ακουστούν και για μας τα αυστηρά λόγια του δικαιοκριτή Χριστού: «πονηρέ δούλε και οκνηρέ». Δεν είναι καλύτερα αδελφοί να ακούσουμε τον Χριστό να μας λέει αυτό που είπε στους δυο εργατικούς δούλους: «εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου» (Ματθαίον ΚΕ’ 23)

 

Αμήν.

 

Παρασκευή 26 Ιανουαρίου 2024

ΚΥΡΙΑΚΗ 28/01/2024

 

ΚΥΡΙΑΚΗ IE’ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ΙΘ’ 1-10)     28-01-2024

Ακούγοντας το σημερινό Ευαγγέλιο αγαπητοί αδελφοί, μας κάνει εντύπωση η ταπείνωση που έδειξε ο Ζακχαίος. Είχε περίοπτη θέση στην πόλη της Ιεριχούς. Ήταν αρχιτελώνης. Πλούσιος και δακτυλοδεικτούμενος. Παρόλα αυτά, μόλις άκουσε ότι ο Χριστός πρόκειται να περάσει από τα μέρη τους, κάτι σκίρτησε μέσα του. Ήλθαν στο μυαλό του όλες οι αδικίες που είχε κάνει στους συμπατριώτες του. Η συνείδησή του τον ενοχλούσε συνέχεια. Τώρα που έρχεται ο Χριστός στην πόλη τους, είναι ο καταλληλότερος χρόνος. Να ξεφορτωθεί τις τύψεις του. Ξεχνάει ποιος είναι. Ξεχνάει ποιάν ιδέα είχαν οι συμπολίτες του για αυτόν και επειδή ήταν κοντός στο ανάστημα, ανεβαίνει σε ένα δέντρο για να μπορεί να δει τον Χριστό που είναι περικυκλωμένος από κόσμο. Να το πρώτο στοιχείο της ταπείνωσής του. Δεν υπολογίζει τι θα πει ο κόσμος. Εκείνος ακούει μόνο την φωνή της συνειδήσεώς του που τον ενοχλεί.

Παραδόξως, ο Χριστός τον φωνάζει με το όνομά του και του ζητάει να Τον φιλοξενήσει στο σπίτι του. Εκεί στη διάρκεια της φιλοξενίας, φαίνεται και το υπόλοιπο κομμάτι της ταπείνωσης του Ζακχαίου. Όχι μόνο αναγνωρίζει τα λάθη του. Όχι μόνο τα ομολογεί, ταπεινώνοντας ακόμη περισσότερο τον εαυτό του, αλλά είναι πρόθυμος και δηλώνει ότι θα τα διορθώσει όλα επιστρέφοντας στους αδικημένους ανθρώπους, αυτά που τους πήρε παράνομα.

Το αποτέλεσμα: Άκουσε από τον Χριστό το «Σήμερον σωτηρία τῷ οἴκω τούτω ἐγένετο». Σώθηκε όλη η οικογένειά του και μπήκε στο σπίτι του η ευλογία του Θεού. Μεγάλη η αρετή της ταπείνωσης, αγαπητοί αδελφοί. Συνήθως οι άνθρωποι είναι εγωιστές και υπερήφανοι. Προ πάντων στην εποχή μας, ο εγωισμός θεωρείται κατόρθωμα, ενώ η ταπείνωση, μειονέκτημα. Ήδη από την παιδική του ηλικία ο άνθρωπος, μαθαίνει στο να τροφοδοτεί τον εαυτό του με τον εγωισμό. Αν δείξουμε λίγη προσοχή σε αυτά που προβάλλονται στα μέσα ενημέρωσης, θα διαπιστώσουμε ότι προσπαθούν να περάσουν το μήνυμα στους ακροατές τους ότι φυσιολογικός και προοδευμένος άνθρωπος είναι ο εγωιστής. Είναι ανύπαρκτη η έννοια και η λέξη ταπείνωση. Στα σχολεία το ίδιο, θεωρείται η υπερηφάνεια και ο εγωισμός το κυριότερο στοιχείο του επιτυχημένου παιδιού. Φιλοσοφήστε λίγο τις σχέσεις μεταξύ των πολιτικών και των λεγομένων πνευματικών ανθρώπων. Επιτυχημένος είναι εκείνος που διαλαλεί τα κατορθώματά του. Πολλοί από τους πολέμους γίνονται, για ικανοποιηθεί ο εγωισμός κάποιων λεγομένων ηγετών. Συναγωνίζονται στο ποιος θα εξευτελίσει περισσότερο τον άλλον. Αλλά και μεταξύ των απλών και αφανών ανθρώπων, βασιλεύει ο εγωισμός και η υπερηφάνεια. Η πιο συνηθισμένη αιτία που οδηγεί τα ανδρόγυνα και τις οικογένειες σε διάλυση, είναι το πείσμα και ο εγωισμός. Γιατί να γίνει το δικό σου και όχι το δικό μου. Θα είχαν αποφευχθεί πολλά διαζύγια και πολλά δικαστήρια, αν μπορούσαν οι άνθρωποι να αρθρώσουν την λέξη ‘συγγνώμη’.

Η περίπτωση του Ζακχαίου μάς επιβεβαιώνει αυτό που λέει η Αγία Γραφή. Ότι στέλνεται πλούσια η Χάρις του Θεού, στους ταπεινούς και φεύγει μακριά από τους υπερήφανους και εγωιστές. Όταν μέσα στην καρδιά του Ζακχαίου φώλιασε η επιθυμία να γνωρίσει τον Χριστό και όταν ο Χριστός μπήκε στο σπίτι του, αμέσως διόρθωσε τα λάθη του και βασίλεψε γύρω του η Ευλογία του Θεού. Εάν και εμείς επιτρέψουμε στον Χριστό να φωτίσει το βάθος της καρδιάς μας, τότε θα δούμε τα λάθη μας, τις αδυναμίες μας, τις αμαρτίες μας και θα ταπεινωθούμε. Όταν θα ταπεινωθούμε θα προσελκύσουμε την Ευλογία του Θεού στην ζωή μας. Ο εγωιστής και υπερήφανος είναι πάντα ταραγμένος, γιατί φοβάται να μην γκρεμιστεί από το ύψος που μόνος του έχει ανεβάσει τον εαυτό του. Ο ταπεινός είναι ήρεμος και γαλήνιος γιατί έχει κατέβει μόνος του, αφού δεν έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Να ευχαριστήσουμε τον Ζακχαίο που μας έδωσε το φωτεινό παράδειγμα της ταπείνωσης!!

Αμήν.

Παρασκευή 19 Ιανουαρίου 2024

ΚΥΡΙΑΚΗ 21/01/2024

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ   21-01-2024

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί  αδελφοί, μας διηγήθηκε την θεραπεία των δέκα λεπρών. Είναι αξιοσημείωτο ότι, όσο βρίσκονταν σε δύσκολη θέση οι δέκα αυτοί άνθρωποι, ήταν ενωμένοι. Και οι δέκα σήκωναν τις δυσκολίες της λέπρας. Και οι δέκα μαζί φώναζαν στον Χριστό που περνούσε εκείνη την ημέρα, κοντά από το λεπροκομείο «Ἰησοῦ, ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς». Μαζί και οι δέκα δέχθηκαν την ευεργετική ενέργεια του Χριστού και άκουσαν που είπε σε όλους «πορευθέντες ἐπιδείξατε ἑαυτοὺς τοῖς ἱερεῦσι». Δείξατε τα θεραπευμένα σώματά σας στους Ιερείς, για να πάρετε από αυτούς τα πιστοποιητικά υγείας, για να μπορέσετε να επιστρέψετε στα σπίτια σας, στα αγαπημένα σας πρόσωπα. Όντως και οι δέκα έβλεπαν στο δρόμο της επιστροφής να πέφτουν από πάνω τους τα λέπια της λέπρας. Οι δέκα παρουσιάστηκαν μπροστά στους εκπροσώπους του μωσαϊκού νόμου και πήραν τη σχετική άδεια για να επιστρέψουν στις οικογένειές τους. Όμως σε ένα πράγμα δεν ήταν όλοι μαζί. Στο να ευχαριστήσουν  τον Ευεργέτη τους. Μόνο ένας από τους δέκα επέστρεψε. Επέστρεψε  για να ευχαριστήσει και να δοξολογήσει τον Θεό για την μεγάλη Του ευεργεσία. «Ὑπέστρεψε μετὰ φωνῆς μεγάλης», έπεσε στα πόδια Του Χριστού και τον ευχαριστούσε. Ο Χριστός είπε στον Δέκατο θεραπευθέντα λεπρό: Σήκω πάνω και πήγαινε στο σπίτι σου, η πίστη σου σε έσωσε. Εδώ τελειώνει το περιστατικό που μας περιέγραψε  ο Ευαγγελιστής Λουκάς ,με τους δέκα λεπρούς, αγαπητοί αδελφοί, εμείς θα επικεντρώσουμε την προσοχή μας σε δύο σημεία.

Το πρώτο είναι το εξής: Ο Χριστός δεν ήξερε ότι οι εννέα θα συμπεριφερθούν με αχαριστία; Σαν Θεός που ήταν το ήξερε. Και όμως τους ευεργέτησε. Δηλαδή ενώ ήξερε τους ευεργέτησε. Το ίδιο δεν κάνει και με μας αγαπητοί αδελφοί; Δεν ξέρει ο Θεός ότι είμαστε αμαρτωλοί και αχάριστοι; Και όμως. Σε όλους μας στέλνει τη βροχή, για να μην πεθάνουμε από την δίψα. Για όλους μας ανατέλλει τον ήλιο. Σε όλους μας δίνει τον καθαρό αέρα. Σε όλους που Τον επικαλούνται σκορπάει τις ευεργεσίες Του, ενώ γνωρίζει καλά ποιοι είμαστε. Γνωρίζει πολύ καλά ότι μερικοί τον βλασφημούν κιόλας. Άλλοι τον αρνούνται. Οι πολλοί τον προσβάλλουν με την συμπεριφορά τους, παρόλα αυτά, δεν σταματάει όλους να τους ευεργετεί! Εδώ πάλι εγείρεται ένα άλλο ερώτημα: Γιατί οι εννέα λεπροί ξέχασαν τόσο γρήγορα τον ευεργέτη τους; Μήπως γιατί δεν πίστεψαν στο θαύμα; Μήπως η λογική τους, τους έλεγε ότι αυτό που έγινε, ήταν κάτι φυσικό; Μήπως και στην δική μας λογική, δεν χωράει πολλές φορές, ότι ο Θεός κρύβεται πίσω από όλα τα καλά που έχουμε; Όποιος πιστεύει ξέρει ότι, όχι μόνο όλα τα καλά, αλλά και όλα τα δυσάρεστα τα επιτρέπει ο Θεός, για τη δική μας  ωφέλεια. Το δεύτερο ερώτημα που δημιουργείται από την μελέτη της περικοπής, ευρίσκεται στις τελευταίες λέξεις: Είπε ο Χριστός στον γονατιστό ευγνώμονα θεραπευθέντα: «Ἀναστὰς πορεύου· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε». Δηλαδή: Οι υπόλοιποι εννέα θεραπεύθηκαν μόνο  κατά το σώμα, εσύ θεραπεύθηκες και κατά την ψυχή. Η πίστη που έδειξες ότι εγώ είμαι ο απεσταλμένος από τον Θεό και επέστρεψες να ευχαριστήσεις και να δοξολογήσεις τον Θεό, σου χάρισε και την σωτηρία της ψυχής σου. Η ευγνωμοσύνη και η ευχαριστία στον Θεό,  αγαπητοί αδελφοί, προσελκύει την χάρη και την ευλογία του Θεού.

Το να παρακαλούμε τον Θεό να μας ευεργετήσει, είναι ανθρώπινο. Το να ευχαριστούμε όμως τον Θεό για τις ευεργεσίες Του είναι κάτι παραπάνω. Όπως αυτός ο δέκατος λεπρός. Ας μην μένουμε μόνο στο να παρακαλούμε τον Θεό. Να προχωρούμε στο κάτι παραπάνω. Στο να  ευχαριστούμε και να δοξάζουμε τον Θεό, για να παίρνουμε και εμείς το κάτι παραπάνω: τη σωτηρία της ψυχής μας.   

Παρασκευή 12 Ιανουαρίου 2024

ΚΥΡΙΑΚΗ 14/01/2024

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ (ΜΑΤΘ. Δ΄12-17) 14-01-2024

Στο σημερινό Ευαγγέλιο αγαπητοί αδελφοί, ο Ευαγγελιστής Ματθαίος μας λέει, ότι όταν συνελήφθη ο Ιωάννης ο Πρόδρομος από τον Ηρώδη, άρχισε ο Χριστός την δημόσια δράση του, το θεϊκό  κήρυγμά του. Σαν ορμητήριό Του είχε την παραθαλάσσια πόλη Καπερναούμ. Στο μικρό μας αυτό κήρυγμα θα αναφερθούμε στην πρώτη λέξη με την οποία άρχισε να ομιλεί ο Κύριος. Και η πρώτη λέξη που είπε στο θεϊκό Του κήρυγμα ήταν η λέξη «Μετανοείτε». Δεν ζήτησε από τους ακροατές Του να γίνουν καλοί άνθρωποι .Δεν έγινε ο θεός άνθρωπος  για να φτιάξει  ένα μεγάλο καλοκομείο. Ο Χριστός   έγινε άνθρωπος για να σώσει τον άνθρωπο. Να τον επαναφέρει εκεί από όπου ξέπεσε διαπράττοντας την αμαρτία. Για να σωθεί όμως ο άνθρωπος, πρέπει να μετανοήσει για τις αμαρτίες του. Οι αμαρτίες του τον απομάκρυναν από τον Θεό. Για φύγουν λοιπόν οι αμαρτίες, και να τις συγχωρέσει ο Θεός, είναι απαραίτητο ο άνθρωπος, να αναγνωρίσει τις αμαρτίες του και να ζητήσει από τον Θεό  να του τις συγχωρέσει.

Τί εννοούσε λοιπόν ο Χριστός όταν άρχιζε το κήρυγμα του, με την λέξη «Μετανοείτε»; Τι νόημα έχει στην  διδασκαλία της Εκκλησίας η λέξη «Μετάνοια»; Μετανοώ σημαίνει αλλάζω γνώμη. Μέχρι τώρα, για οποιοδήποτε θέμα είχα αυτή τη γνώμη. Όμως αναγνωρίζω ότι αυτή η γνώμη ήταν λάθος και τώρα κάνω άλλη σκέψη  και από την σκέψη πηγαίνω στην πράξη. Μέχρι τώρα ζούσα με έναν τρόπο που δεν συμφωνούσε  με το θέλημα του Θεού. Από τώρα και στο εξής θα σκέπτομαι, θα ομιλώ, θα ζω όπως θέλει ο Θεός. Όπως λέει το Ευαγγέλιο του Θεού. Αυτό θα πει μετανοώ.

Όμως σε αυτή μου την χριστιανική πορεία, έρχονται πολλά εμπόδια. Πρώτα – πρώτα ο κακός μου εαυτός. Το μεγαλύτερο εμπόδιο για την μετάνοια μου και για την πνευματική μου πορεία, είναι ο ίδιος μου ο κακός εαυτός. Μέσα μου κουβαλώ πολλές αντίθετες δυνάμεις. Εφάμαρτες επιθυμίες, που δεν τις πρόσεξα και τις άφησα να κάνουν βαθιές ρίζες. Πόσο δύσκολο είναι να νικήσει κανείς τον ίδιο του τον κακό εαυτό!! Έπειτα έρχεται και ο εχθρός  όλων  των ανθρώπων, που είναι  ο διάβολος. Αυτός που είναι μισόκαλος, που μισεί το καλό, έρχεται και με τους εφάμαρτους λογισμούς, ποτίζει και τροφοδοτεί τις κακές μου επιθυμίες. Με αποτέλεσμα αυτές αντί να μαραίνονται αντίθετα θεριεύουν και καταπνίγουν ότι καλό προσπαθώ να επιτύχω. Κάνω ένα βήμα προς τον Χριστό και ο διάβολος, αν του δώσω το δικαίωμα, με πηγαίνει δυο βήματα προς το μέρος του.

Το τρίτο εμπόδιο για την αληθινή μετάνοια είναι ο κόσμος. Ο πολύς κόσμος σήμερα ζει μακριά από τον Χριστό. Το καλό το λέει κακό και το άσπρο μαύρο. Το κοινωνικό περιβάλλον πολύ με εμποδίζει  να μετανοήσω και να ζήσω όπως θέλει ο Χριστός. Υπολογίζω πολύ στο τι θα πει ο κόσμος, γι’ αυτό δεν κάνω το σωτήριο βήμα προς τον Χριστό.

Και  όμως ο Χριστός έγινε άνθρωπος για αυτό. Να με βοηθήσει να ξεπεράσω και τα τρία εμπόδια. Ο Χριστός το θέλει και το μπορεί αυτό, αρκεί να του το ζητήσουμε. Αμέσως ,εν ριπή οφθαλμού, η Χάρη του Θεού θα εκμηδενίσει τα εμπόδια που αναφέραμε. Αρκεί εμείς να θέλουμε να μετανοήσουμε. Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει Εκείνος. Μετανοείτε , λοιπόν «ἤγγικεν γάρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν».

Αμήν.