ΚΥΡΙΑΚΗ 11/02/2024

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΚΕ’ 14-30)    11/02/2024

 

«Εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ!»

 

Την παραβολή των ταλάντων ακούσαμε σήμερα, αγαπητοί αδελφοί. Ένας άρχοντας, λέει η παραβολή, μοίρασε τα χρήματά του στους υπαλλήλους του για να εργαστούν και να τα πολλαπλασιάσουν. Αυτός έφυγε για  πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Όταν γύρισε πίσω, κάλεσε τους υπαλλήλους του να λογαριαστούν. Οι δυο πρώτοι, με την εργασία τους, αύξησαν στο διπλάσιο το ποσόν που πήραν, ενώ ο τρίτος τεμπέλιασε και απλώς φύλαξε το ποσόν που πήρε και το επέστρεψε στο αφεντικό του. Οι δύο πρώτοι που εργάστηκαν επαινέθηκαν και ανταμείφθηκαν από τον κύριό τους, ενώ ο τρίτος επιτιμήθηκε και τιμωρήθηκε αυστηρά.

Με την παραβολή αυτή ο Χριστός μάς διδάσκει ότι έχουμε υποχρέωση να εργαστούμε στη ζωή μας για να πολλαπλασιάσουμε τα χαρίσματα – τα τάλαντα που μας έδωσε ο Θεός. Εάν ψάξουμε τον εαυτό μας, αγαπητοί αδελφοί, θα διαπιστώσουμε ότι όλοι έχουμε πάρει τάλαντα από τον Θεό. Άλλος περισσότερα και άλλος λιγότερα. Άλλος μικρότερα και άλλος μεγαλύτερα. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ο Θεός δεν του έδωσε κανένα χάρισμα. Ο ένας έχει σωματική δύναμη και υγεία, ο άλλος έχει εξαιρετικές πνευματικές ικανότητες. Άλλος έχει ωραία και δυνατή φωνή. Άλλος πάλι έχει το χάρισμα να σκορπά γύρω του το γέλιο και τη χαρά. Άλλος μπορεί να δίνει ανακούφιση στους αρρώστους και στους ηλικιωμένους. Πάμπολλα είναι τα χαρίσματα του Θεού προς τους ανθρώπους.

Όμως υπάρχει ένα χάρισμα που το έχουμε όλοι μας ανεξαιρέτως και το χάρισμα αυτό είναι η αγάπη. Ο Θεός, μας δημιούργησε κατ΄εικόνα Του. Αφού ο Θεός είναι αγάπη, άρα και όλοι οι άνθρωποι έχουν αυτό το χάρισμα του Δημιουργού, την αγάπη.

Ας πάρουμε λοιπόν δεδομένο ότι όλοι έχουμε το ταλέντο της αγάπης. Για να δούμε πώς θα το αυξήσουμε για να επαινεθούμε και να αμειφθούμε από το Θεό που μας το έδωσε.

Ας δούμε πρώτα την αγάπη προς τον συνάνθρωπό μας. Κατ΄αρχάς, αποδεχόμαστε ότι είναι και αυτός σαν εμάς. Τον αναγνωρίζουμε ίσο με μας. Κατά την εντολή του Θεού αγαπάμε κάθε άνθρωπο που βρίσκεται στη ζωή μας. Δεν τον υποτιμάμε, τον θεωρούμε και τον αναγνωρίζουμε και εκείνον ως δημιούργημα του Θεού και ισότιμο με μας αδελφό του Χριστού, αφού και γι’ αυτόν έγινε άνθρωπος και σταυρώθηκε επί του σταυρού και γι’ αυτόν ετάφη και γι’ αυτόν αναστήθηκε ο Χριστός  και αυτός θα αναστηθεί όπως και εμείς κατά τη Δευτέρα  Παρουσία. Ας θεωρήσουμε αυτό ως πρώτο σκαλοπάτι της αγάπης μας προς τον συνάνθρωπό μας. Τον σέβομαι και τον αγαπώ επειδή κι αυτός είναι σαν εμένα δημιούργημα και παιδί του Θεού.  Αυξάνω την αγάπη  μου αυτήν σημαίνει ότι δείχνω συμπάθεια στις αδυναμίες του συνανθρώπου μου. Αυξάνω το τάλαντο της αγάπης μου σημαίνει ότι τον αποδέχομαι όπως είναι και ανέχομαι τα λάθη του με αγάπη, όπως με συμβουλεύει ο Απόστολος Παύλος. Μεγεθύνω το τάλαντο της αγάπης, σημαίνει ότι συγχωρώ τα λάθη που μου κάνει ο συνάνθρωπός μου. Πολλαπλασιάζω το τάλαντο που μου έδωσε ο Θεός, σημαίνει ότι όχι μόνον δεν εκδικούμαι και δεν κρατάω κακία στον συνάνθρωπό μου, αλλά αντίθετα του κάνω προσευχή, παρακαλώ το Θεό να τον βοηθήσει στα προβλήματά του. Βελτιώνω το χάρισμα της αγάπης, σημαίνει δεν αδιαφορώ για τις ανάγκες και τα προβλήματα του συνανθρώπου μου, αλλά προσπαθώ να τον βοηθήσω να τα επιλύσει. Αγαπώ περισσότερο σημαίνει ότι διαθέτω λίγο από το χρόνο μου για να πω δυο λόγια παρηγορητικά στον δυσκολεμένο. Δείχνω υπομονή, κάθομαι λίγο να τον ακούσω .Όλοι έχουμε την ανάγκη να βρεθεί ένας άνθρωπος να του ανοίξουμε την καρδιά μας. Μην το αρνηθούμε σε κανέναν. Εάν δεν απορρίψουμε τον συνάνθρωπό μας, αλλά τον θεωρήσουμε ίσο με μας είναι ένας τρόπος να αυξήσουμε το χάρισμα της αγάπης .

Αγαπώ περισσότερο κάποιον όταν ενώ οι άλλοι τον αδικούν και τον καταδικάζουν, εγώ τον υπερασπίζομαι και λέω καλά γι’ αυτόν.

Ενεργοποιώ περισσότερο το τάλαντο της αγάπης εάν καλύπτω τα ελαττώματα και τα λάθη του συνανθρώπου μου. Είναι δείγμα έλλειψης παντελούς αγάπης, εάν κατακρίνω τον συνάνθρωπο μου, εάν βγάζω στην επιφάνεια και  συζητώ με τους άλλους τα λάθη και τις αδυναμίες του. Επαυξάνω το χάρισμα της αγάπης εάν βάζω τον εαυτό μου στη δύσκολη κατάσταση που βρίσκεται  κάποιος συνάνθρωπός μου, προκειμένου να τον ανακουφίσω και να τον ξεκουράσω. Τότε που υπήρχε δουλεία, στα παλιά χρόνια, κάποιος άγιος όταν μάθαινε ότι ένας οικογενειάρχης ή ένας άρρωστος δούλος υπέφερε, πήγαινε εκείνος γινόταν δούλος για να ελευθερωθεί ο δυσκολεμένος συνάνθρωπος. Πάμπολλοι πλούσιοι άγιοι μοίραζαν τα υπάρχοντα τους για να ανακουφίσουν φτωχούς ανθρώπους. Έτσι αύξαναν το τάλαντο της αγάπης που τους χάρισε ο Θεός. Η αγάπη όμως έχει και ένα δεύτερο σκοπό. Εκείνο που αναφέρεται προς τον Θεό, και αυτή η αγάπη πρέπει να αυξάνεται. Από ψυχρή να γίνεται θερμή και ολοένα θερμότερη. Ο  χριστιανός συγκινείται όταν στρέφει τον νου του προς τον Θεό. Σιγά – σιγά η φλόγα αυτής της αγάπης θερμαίνει την καρδιά του. Όσο πιο ζεστά μιλάει με τον Θεό τόσο νιώθει να τον αγαπάει περισσότερο. Από την τυπική προσευχή προχωράει στη καρδιακή. Αργότερα, η παρέα αυτή με τον Θεό γίνεται μαγνήτης που τραβάει τον χριστιανό προς τα πάνω. Όλο και ανεβαίνει. Δοξολογεί, ευχαριστεί, παρακαλεί τον Θεό και αυτή η ανοδική πορεία μέρα με τη μέρα τον αποκόπτει από τα κοσμικά πράγματα και τον κάνει να επιθυμεί τα πνευματικά. Απολαμβάνει την παρουσία του Θεού μέσα του. Ολοκληρώνεται η αγάπη του προς Αυτόν και λέει με τον Απόστολο: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός.» Καταγράψαμε με λίγα λόγια το πώς αυξάνεται το χάρισμα της αγάπης, για να κατανοήσουμε τί μας ζητάει ο Χριστός με την παραβολή των ταλάντων. Όπως η αγάπη, έτσι και όλα τα άλλα ταλέντα που έχει ο καθένας μας, δεν μας τα έδωσε ο Θεός για να τα καταχωνιάσουμε, ούτε να τα χρησιμοποιήσουμε μόνο για τον εαυτό μας και την ικανοποίηση του εγωισμού μας. Μας δόθηκαν για να τα επαυξήσουμε και να τα προσφέρουμε στους άλλους. Να τα χρησιμοποιήσουμε για να κάνουμε καλύτερη τη ζωή των συνανθρώπων μας. Θα μας ζητηθεί λόγος εάν τα χαρίσματά μας δεν ωφέλησαν τους συνανθρώπους μας. Ο Θεός τα έχει φτιάξει έτσι, ώστε τα υστερήματα κάποιων ανθρώπων να συμπληρώνονται από τα προτερήματα κάποιον άλλων.Κάνουμε λάθος να καμαρώνουμε για τα ταλέντα μας και να τα χρησιμοποιούμε πολλές φορές για να υποτιμούμε και να βλάπτουμε τους  συνανθρώπους μας.

Αγαπητοί αδελφοί, από την παραβολή των ταλάντων που ακούσαμε σήμερα φαίνεται ότι όλοι μας έχουμε πάρει από τον Θεό κάποιο  χάρισμα. Από όλους μας περιμένει να αυξήσουμε το ταλέντο που μας έδωσε. Η επανάληψη  αυτής της παραβολής κάθε χρόνο από την εκκλησία μας, είναι μια αφορμή να αναλογιζόμαστε και να ανακαλύπτουμε ποιο είναι το δικό μας το χάρισμα. Αφού το εντοπίσουμε, να θυμόμαστε ότι ο Θεός μάς το έδωσε για να το καλλιεργήσουμε, να το αυξήσουμε και να το διαθέσουμε για την ωφέλεια των συνανθρώπων μας. Αν το κρύψουμε ή το χρησιμοποιήσουμε για το δικό μας μόνο όφελος ή για να ικανοποιήσουμε την δική μας υπερηφάνεια, θα δώσουμε λόγο όταν θα λογαριαστούμε με τον Χριστό στο Τέλος, στη Δευτέρα Παρουσία. Είναι κρίμα να πάθουμε και εμείς αυτό που έπαθε ο τεμπέλης εκείνος δούλος της παραβολής. Όσο είμαστε σ’ αυτή τη ζωή και μπορούμε, ας πολλαπλασιάσουμε τα τάλαντά μας γιατί θα έλθει η ώρα που και να θέλουμε δεν θα μπορούμε να το κάνουμε. Τότε θα είναι αργά και θα ακουστούν και για μας τα αυστηρά λόγια του δικαιοκριτή Χριστού: «πονηρέ δούλε και οκνηρέ». Δεν είναι καλύτερα αδελφοί να ακούσουμε τον Χριστό να μας λέει αυτό που είπε στους δυο εργατικούς δούλους: «εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου» (Ματθαίον ΚΕ’ 23)

 

Αμήν.