ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ 14-7-2024
« Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των
ανθρώπων…»
Στο
σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, ακούσαμε αγαπητοί αδελφοί την προτροπή του
Χριστού προς τους μαθητές Του να φροντίσουν να φωτίζουν με τη ζωή τους, όλους
τους ανθρώπους. Να είναι τα ζωντανά παραδείγματα που θα τους μιμούνται οι
άνθρωποι που ζουν γύρω τους και να οδηγούνται έτσι όλοι στο να γνωρίσουν, να
δοξάζουν και να λατρεύουν τον αληθινό Θεό. Για να το καταλάβουν και να το
εμπεδώσουν αυτό καλύτερα, τους έφερε δύο παραδείγματα. Την πόλη που είναι
κτισμένη επάνω σε βουνό και το λυχνάρι που φέγγει στο σπίτι.
Η
ζωή των χριστιανών μοιάζει με μια πόλη που είναι κτισμένη ψηλά σε βουνό. Αυτή η
πόλη, όσο κι αν θέλει, δεν μπορεί να κρυφτεί. Όλοι την βλέπουν και όλοι την
κρίνουν. Όλοι σχολιάζουν το αν είναι όμορφα κτισμένη ή άσχημα. Όλοι παρατηρούν αν είναι καθαρή ή
όχι. Παρατηρούν ακόμη και τη ζωή των ανθρώπων που κατοικούν σ ’αυτήν, αν είναι ευτυχισμένοι
ή δυστυχισμένοι. Δεν μπορεί αυτή η πόλη να ξεφύγει την κριτική όλων, αφού από
όλους φαίνεται και όλοι την σχολιάζουν.
Έτσι ακριβώς είναι και η ζωή των
Χριστιανών. Από όλους φαίνεται και από όλους κρίνεται και σχολιάζεται. Πολλοί
τους ζηλεύουν και θέλουν να τους μιμηθούν. Άλλοι πάλι τους απορρίπτουν και τους
αποφεύγουν. Ο Χριστός θέλει από μας τους Χριστιανούς, να είμαστε πάντα το
παράδειγμα προς μίμηση. Να μη δώσουμε το δικαίωμα σε κανέναν να απομακρυνθεί
από την αληθινή πίστη του Χριστού, με το κακό παράδειγμά μας. Να μη
σκανδαλίσουμε κανέναν με τα λάθη μας και τα αμαρτήματά μας. Κι αυτό, γιατί σε
άλλη περίπτωση ο ίδιος ο Χριστός είπε ότι «είναι καλύτερα να δέσεις μια μεγάλη
πέτρα στο λαιμό σου και να πέσεις να πνιγείς στη θάλασσα, παρά να σκανδαλίσεις
έναν απλό και καλοκάγαθο άνθρωπο». Η Χριστιανική μας ιδιότητα γίνεται αφορμή να
μας προσέχουν και να μας παρατηρούν όλοι, γιατί μέσα τους έχουν τις καλύτερες
ιδέες για τους χριστιανούς, άσχετα αν δεν το ομολογούν. Μοιάζουμε επομένως με
την πόλη που είναι κτισμένη σε ψηλό μέρος και όλοι την παρατηρούν.
Γι’ αυτό πρέπει να προσέχουμε πολύ την
όλη μας συμπεριφορά. Τα λόγια μας, τις πράξεις μας και ιδιαιτέρως το ντύσιμο
και την εμφάνισή μας. Μια δική μας απροσεξία, μπορεί να γκρεμίσει την ψυχή του
αδύναμου αδελφού μας, αφού έχει συνδέσει τη δική μας συμπεριφορά, με την όλη
διδασκαλία του Χριστού. Είναι φρόνιμο και σοφό, να έχουμε πάντα στο μυαλό μας,
ότι οι άνθρωποι μάς θέλουν λαμπάδες αναμμένες, ακέραιους. Να φροντίζουμε όχι
μόνο για τη σωτηρία της δικής μας ψυχής, αλλά και τη σωτηρία της ψυχής του
διπλανού μας.
Προπάντων όταν είσαι γονιός. Όταν είσαι
δάσκαλος. Όταν είσαι ιερέας, ψάλτης, κατηχητής. Τότε σε έχουν ακόμη πιο ψηλά
στην υπόληψή τους και τραυματίζονται πιο επώδυνα, από τις δικές σου απροσεξίες.
Επίσης, ακούσαμε σήμερα τον Χριστό να
παρομοιάζει τους Αποστόλους και όλους τους χριστιανούς και με το λυχνάρι, που
έχει προορισμό να φωτίζει όλο το σπίτι. Αλλά για να φωτίζεται όλο το σπίτι,
πρέπει ο λίχνος, το φως, να τοποθετηθεί σε ψηλό μέρος. Στον λυχνοστάτη. Δεν
βάζουμε το λυχνάρι κάτω από κουβά. Τότε πως θα φέγγει; Έτσι και ο κάθε χριστιανός, είναι το φως που
τοποθετείται ψηλά. Ψηλά μέσα στις καρδιές των ανθρώπων που είναι γύρω του. Όλοι
τον παρατηρούν και τον συμβουλεύονται. Μέσα στην οικογένειά του. Στο χώρο της
δουλειάς του. Στη γειτονιά του. Παρατηρείστε ότι όλοι μας, όταν βρεθούμε σε
θέση που θέλουμε μια συμβουλή, ένα παρηγορητικό λόγο, μια σίγουρη και ζεστή
κουβέντα, που καταφεύγουμε; Στον άνθρωπο που εκκλησιάζεται. Στον χριστιανό που
εξομολογείται και κοινωνάει. Στον παππού ή στη γιαγιά που συνέχεια τους ακούμε
να λένε: «Δόξα τω Θεώ», «Πρώτα ο Θεός». Σ’ αυτούς τους ανθρώπους του Θεού
καταφεύγουμε, για να πάρουμε τη γνώμη τους και την συμβουλή τους. Να ανάψουμε
το κεράκι της πίστεως μας, από το φως του Χριστού που έχουν μέσα τους. Αλίμονο
αν λείψουν αυτοί οι άνθρωποι από την κοινωνία μας! Ο Χριστός λέει ότι αυτοί
είναι το αλάτι που κρατάει ζωντανή όλη την ανθρωπότητα. Αν αυτοί εκλείψουν, με
τί θα αλατίσουμε;
Εμείς λοιπόν οι χριστιανοί, αγαπητοί
αδελφοί, είμαστε η πόλη που είναι κτισμένη επάνω στο βουνό και φαίνεται από
παντού. Είμαστε το λυχνάρι, το φως, που φωτίζει γύρω του και το αλάτι που
συντηρεί την κοινωνία για να μη σαπίσει.
Έρχεται όμως το ερώτημα: Τι εννοεί ο
Χριστός όταν μας χαρακτηρίζει ως πόλη, ως φως, ως αλάτι; Μήπως θέλει να κάνουμε
καλά έργα, ελεημοσύνες, φιλανθρωπίες, κοινωνικές δραστηριότητες; Μήπως θέλει να
γίνουμε καλοί άνθρωποι, για να μας μιμηθούν και οι άλλοι και να γίνουν και
αυτοί καλοί άνθρωποι; Όχι. Ο Χριστός μάς θέλει καλούς χριστιανούς, όχι καλούς
ανθρώπους. Καλούς ανθρώπους μπορούν να φτιάξουν και άλλα σωματεία και οι
σύλλογοι. Ο Χριστός θέλει να καθοδηγούμε τους συνανθρώπους μας στο να γίνουν
πιστοί χριστιανοί.
Από
μας ζητάει ο Χριστός να έχουμε βαθιά πίστη σ’ Αυτόν, και κυρίως εμπιστοσύνη
στην πρόνοιά Του. Να βλέπουν οι άλλοι ότι είμαστε πρόθυμοι να αφεθούμε στη
προστασία του Χριστού. Να βιώνουμε εκείνο που ψάλλουμε στην εκκλησία: «Πάσαν
την ζωήν ημών Χριστώ των Θεώ παραθώμεθα». Να στηρίζουμε την ελπίδα μας μόνο σε Εκείνον.
Να λέμε και να το πιστεύουμε συνέχεια «Πρώτα ο Θεός», «ότι θέλει ο Θεός». Αυτήν
την σιγουριά στην προστασία του Θεού θέλει να δει ο συνάνθρωπός μας. Χρειάζεται
να μάθει από μας, ότι αγαπάμε τον Θεό, παραπάνω από όλους τους ανθρώπους και
απ’ όλα τα πράγματα. Έχει ανάγκη, προπάντων ο σημερινός άνθρωπος, να δει τους
χριστιανούς να προσεύχονται στους ναούς, μέσα από την καρδιά τους, να
συνομιλούν ουσιαστικά με τον Θεό. Θέλει να ακούει τους χριστιανούς να ομολογούν
την πίστη τους στο Χριστό, χωρίς φόβο και χωρίς δισταγμούς. Να ακούσουν: «Ναι,
είμαι χριστιανός» όποιο και αν είναι το τίμημα. Όχι με μισόλογα και
δικαιολογίες, να ντρεπόμαστε να κάνουμε τον σταυρό μας. Από μας τους
χριστιανούς, ζητάει ο κόσμος να πιστεύουμε και να το δείχνουμε ότι βάζουμε την
ψυχή μας πάνω από όλα τα γήινα πράγματα. Ότι πιστεύουμε στην μετά θάνατο ζωή
και ότι περιμένουμε με αγωνία την Δευτέρα Παρουσία, για να συναντήσουμε τους
συγγενείς και τα αγαπημένα μας πρόσωπα που ευρίσκονται στους ουρανούς και μας
περιμένουν. Να βιώσουμε την αλήθεια της αιώνιας βασιλείας του Θεού, παρέα με
τους Αγγέλους και όλους τους Αγίους.
Όταν
ζητάει λοιπόν ο Χριστός από μας να είμαστε το φως του κόσμου, αυτά εννοεί. Όχι
μόνο το παράδειγμα σε αγαθοεργίες και σε καλά έργα, αλλά την βίωση των
χριστιανικών αληθειών. Μόνο έτσι είμαστε βέβαιοι ότι γινόμαστε τα φωτεινά
παραδείγματα που οδηγούν τους ανθρώπους, στον Χριστό, στη Βασιλεία του Θεού.
Έτσι
βρίσκουν εφαρμογή και σε μας τα λόγια του Χριστού. «Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν
των ανθρώπων».
Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου