Ακούγοντας κανείς την παραβολή του ασώτου αγαπητοί αδελφοί,
το μυαλό του αμέσως πηγαίνει στο μικρότερο παιδί του πατέρα εκείνου, που
αναγκάστηκε να χωρίσει στα δύο την περιουσία του και να δώσει στον απαιτητικό
μικρό γιό του, το μερίδιο που του ανήκε. Παρακολουθούμε άλλοτε με συμπάθεια και
άλλοτε με διάθεση κατάκρισης την πορεία του άσωτου αυτού παιδιού. Του παιδιού
που όταν έφτασε στο πάτο του εξευτελισμού, αποφάσισε να γυρίσει πίσω στο
πατρικό του σπίτι, στον πατέρα του που ήταν βέβαιος ότι είχε τόση αγάπη που θα
τον δεχόταν, έστω κι αν σκόρπισε άσωτα την περιουσία του. Ας αφήσουμε τον
πεισματάρη και άσπλαχνο μεγάλο γιό που δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να χαρεί την
επιστροφή του χαμένου αδελφού του, κι ας ασχοληθούμε με τον μεγαλόκαρδο πατέρα
και με το παραστρατημένο παιδί που συνηθίσαμε να το ονομάζουμε άσωτο, λέξη που
σημαίνει εκείνον που δεν μπορεί μόνος του να σωθεί.
Ποια ήταν λοιπόν εκείνη η δύναμη που κρατούσε δεμένο το παιδί
με τον πατέρα; Μπορεί να είχε παραστρατήσει. Μπορεί να είχε σκορπίσει όλα τα χρήματα
που πήρε από τον πατέρα του. Μπορεί να κυλίστηκε και να βυθίστηκε στην αμαρτία
μέχρι τον πάτο. Μπορεί να εξευτελίστηκε βόσκοντας χοίρους και τρώγοντας
χαρούπια, όμως ποτέ δεν ξέχασε. Τί δεν ξέχασε; Την αγάπη του πατέρα του και
πόσο ωραία περνούν όσοι βρίσκονται κοντά του. Όλο το παραστράτημά του βρισκόταν
στο ότι βγήκε από τον εαυτό του. Όσο καιρό ασώτευε δεν βρισκόταν στα συγκαλά
του. Πότε φούντωσε η επιθυμία του να γυρίσει στον πατέρα του; Σημειώνει η
παραβολή: «ἐλθὼν εἰς ἑαυτὸν»· όταν ήλθε στα συγκαλά του. Όταν γύρισε μέσα στον εαυτό του.
Αυτό το «ἐλθὼν εἰς ἑαυτὸν» έχει να πει πολλά σε μας αγαπητοί αδελφοί.
Ο Θεός που είναι ο πατέρας της παραβολής, περιμένει από όλους μας να
μετανοήσουμε και να γυρίσουμε κοντά του. Για να γίνει όμως αυτό, χρειάζεται να
μπούμε κι εμείς μέσα στον εαυτό μας. Να κάνουμε την αυτοεξέτασή μας. Να ρίξουμε
τον εγωισμό μας και να αναγνωρίσουμε και να ομολογήσουμε, ότι η ζωή μακριά από
τον Θεό, μοιάζει με την ζωή του ασώτου όσο ήταν μακριά από τον πατέρα του. Η
ζωή μακριά από το Θεό, είναι ένα μαρτύριο, άσχετα με το αν θέλουμε οι πολλοί να
το ομολογήσουμε. Η ζωή της αμαρτίας, που μας κρατάει μακριά από την αγάπη του
Θεού, είναι γεμάτη απογοητεύσεις και εξευτελισμούς. Όταν ζούμε μακριά από τον
Θεό, καταπατάμε τις αξίες μας, βάζουμε τον εαυτό μας να ζήσει μια ζωή που δεν
την εγκρίνουμε ούτε εμείς οι ίδιοι, αλλά το κάνουμε για να αρέσουμε στους
ανθρώπους. Όποιος ζει για να αρέσει στους ανθρώπους και όχι στο Θεό, είναι
βέβαιο ότι από τους ανθρώπους θα εισπράξει αργά ή γρήγορα την απογοήτευση, την
απόρριψη και την περιφρόνηση.
Αυτό τον πληροφορούσε και η συνείδηση του παραστρατημένου παιδιού,
γι’ αυτό μόλις συνήλθε και συνειδητοποίησε την άθλια κατάστασή του, το μυαλό
του και η καρδιά του στράφηκε στον γεμάτο αγάπη πατέρα του. Και δεν έπεσε έξω.
Όταν γύρισε, βρήκε τον πατέρα του να τον περιμένει, όχι για να τον ελέγξει, όχι
για να τον τιμωρήσει για την κακή συμπεριφορά του, αλλά για να τον καταφιλήσει.
«Καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν».
Όλοι μας, αγαπητοί αδελφοί, λίγο ως πολύ γινόμαστε άσωτοι. Με
τις αμαρτίες μας και τις απροσεξίες μας, απομακρυνόμαστε από τον Θεό. Μοιάζουμε
λοιπόν με το παραστρατημένο παιδί της παραβολής. Όπως λοιπόν μιμούμαστε τον άσωτο όταν
απομακρυνόμαστε από τον Θεό, ας τον μιμηθούμε και όταν επιστρέφει στον γεμάτο
αγάπη πατέρα του. Και εμάς μας περιμένει με ανοιχτές αγκάλες. Ας έλθουμε στον
εαυτό μας. Ας μετανοήσουμε για τα λάθη και τις αμαρτίες μας. Ο καλός πατέρας
μας μάς περιμένει, όχι για να μας τιμωρήσει, όχι για να μας αποπέμψει, αλλά για
να μας συγχωρήσει και να μας έχει κοντά του πάντα, όπως τον άσωτο της
παραβολής.
Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου