ΚΥΡΙΑΚΗ Θ’ ΛΟΥΚΑ 23/11/2025
Η παραβολή του Άφρονα Πλουσίου
Στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα
αγαπητοί αδελφοί ακούσαμε την παραβολή του άφρονα πλουσίου. Είπεν ο Κύριος:
«Κάποιου πλούσιου ανθρώπου τα
χωράφια έδωσαν άφθονη σοδειά. Τότε εκείνος σκεφτόταν κι έλεγε: «τί να κάνω; Δεν
έχω μέρος να συγκεντρώσω τα γεννήματά μου! Αλλά να τι θα κάνω, θα γκρεμίσω τις
αποθήκες μου και θα χτίσω μεγαλύτερες για να συγκεντρώσω εκεί όλη τη σοδειά μου
και τ’ αγαθά μου. Μετά θα πω στον εαυτό μου: τώρα έχεις πολλά αγαθά, που αρκούν
για χρόνια πολλά ˙ ξεκουράσου, τρώγε, πίνε, διασκέδαζε.» Τότε του είπε ο Θεός:
«Ανόητε. Αυτή τη νύχτα θα παραδώσεις τη ζωή σου. Αυτά, λοιπόν, που ετοίμασες σε
ποιόν θα ανήκουν;» Αυτά παθαίνει όποιος μαζεύει πρόσκαιρους θησαυρούς Κι δεν
πλουτίζει τον εαυτό του με ό,τι θέλει ο Θεός.
Την παραβολή αυτή ανέλυσε
διεξοδικά ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς. Εμείς επιλέξαμε μόνο τον επίλογο αυτής
της ομιλίας. Μας συμβουλεύει ο άγιος να παρακαλούμε το Θεό να μην πεθάνουμε
ξαφνικά, για να μας δοθεί ο χρόνος να κάνουμε την αυτοεξέτασή μας και να
μετανοήσουμε.
Λέγει ο άγιος της Σερβικής
Εκκλησίας:
«O αμαρτωλός δημιουργεί διπλή
απώλεια με τον ξαφνικό του θάνατο: πρώτα στον εαυτό του κι έπειτα στην
οικογένειά του. Στον εαυτό του επειδή πεθαίνει αμετανόητος. Στην οικογένειά του
επειδή αιφνιδιάζει τους συγγενείς του μ’ ένα αναπάντεχο χτύπημα κι αφήνει πίσω
του εκκρεμότητες. Μακάριος είναι εκείνος που προτού πεθάνει δοκιμάζεται από
κάποια αρρώστια, από τον πόνο. Σ’ αυτόν δίνεται η ευκαιρία να κάνει μία
ανασκόπηση της ζωής του, να εξετάσει τις αμαρτίες του, να μετανοήσει για όλα τα
κακά που έχει κάνει, για όλα τα καλά που δεν έκανε, να θρηνήσει με μετάνοια
ενώπιον του Θεού, να καθαρίσει την ψυχή του με δάκρυα και να ζητήσει συχώρεση
από το Θεό. Θα ‘χει την ευκαιρία να συγχωρέσει κι αυτός εκείνους που τον
πρόσβαλαν, που τον έβλαψαν στη ζωή του, να χαιρετήσει όλους τους φίλους ή
εχθρούς του, να θυμίσει στα παιδιά του το φόβο του Θεού, να ‘χουν στο νου την
ώρα του δικού τους θανάτου και να οπλίσουν την ψυχή τους με πίστη, προσευχή και
καλά έργα.
Ας δούμε στην Παλαιά Διαθήκη πως
πέθαναν οι άνθρωποι που ευαρέστησαν στο Θεό: ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ, ο
Ιωσήφ, ο Μωυσής κι ο Δαβίδ. Προτού πεθάνουν, όλοι τους είχαν αρρωστήσει. Όσο
κράτησε η αρρώστια τους, το όνομα του Θεού δεν έλειπε από τα χείλη τους. Άφησαν
όλοι καλή κληρονομιά στους απογόνους τους και τους ευλόγησαν. Αυτός είναι
θάνατος δίκαιου ανθρώπου.
Ίσως διερωτηθείς: Μα δεν πέθαναν
πολλοί από τους δίκαιους στη μάχη, απροετοίμαστοι; Όχι! Οι δίκαιοι ποτέ δεν
πεθαίνουν απροετοίμαστοι! Προετοιμάζονται πάντα για το θάνατό τους, περιμένουν
από μέρα σε μέρα την αναχώρησή τους απ’ αυτή τη ζωή. Η καρδιά τους βρίσκεται σε
διαρκή μετάνοια, εξομολογούνται στο Θεό και τον δοξολογούν. Οι δίκαιοι το
κάνουν αυτό σε καιρούς ειρήνης και ευμάρειας. Το κάνουν όμως πολύ περισσότερο
σε περιόδους πολέμου, βίας και ταραχών. Η ζωή τους ολόκληρη είναι μια διαρκής
προετοιμασία για το θάνατο κι έτσι δεν πεθαίνουν ποτέ απροετοίμαστοι.
Προετοιμασία για το θάνατο
σημαίνει επίσης το «να πλουτίζει κανείς εν Χριστώ». Μόνο εκείνοι που πιστεύουν
πραγματικά στο Θεό και στη μέλλουσα ζωή προετοιμάζονται για το θάνατο, για την
αιώνια ζωή. Οι άπιστοι δεν προετοιμάζονται ποτέ για το θάνατο. Το μόνο που
φροντίζουν, είναι να ζήσουν όσο γίνεται περισσότερο στη γη. Φοβούνται ακόμα και
να σκεφτούν το θάνατο και κάνουν ελάχιστη προσπάθεια για «να πλουτίσουν εν
Χριστώ». Όποιος προετοιμάζεται για το θάνατο, προετοιμάζεται και για την αιώνια
ζωή. Τη φύση της προετοιμασίας αυτής για την αιώνια ζωή, τη γνωρίζει κάθε
χριστιανός.
Ο συνετός άνθρωπος δοκιμάζει κάθε
μέρα την πίστη του στο Θεό, προφυλάσσει την καρδιά του από την απιστία, την
αμφιβολία και την κακία, όπως ο συνετός αγρότης προφυλάσσει το αμπέλι του από
τα έντομα και τις ακρίδες. Ο συνετός άνθρωπος δοκιμάζει καθημερινά τον εαυτό
του αν τηρεί τις εντολές του Θεού με πράξεις συγγνώμης, αγάπης και ελεημοσύνης.
Μ’ αυτόν τον τρόπο «πλουτίζει εν Χριστώ». Ο συνετός άνθρωπος δεν αποθηκεύει τα
αγαθά του σε αποθήκες, αλλά τα εμπιστεύεται στη φύλαξη του Θεού. Το πιο
πολύτιμο πράγμα γι’ αυτόν είναι η ψυχή του. Είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός του,
το μόνο που δε φθείρεται και δεν πεθαίνει. Ο συνετός άνθρωπος ρυθμίζει τα
θέματά του με τον κόσμο ισορροπημένα, καθημερινά. Είναι έτοιμος κάθε στιγμή να
πεθάνει με σταθερή την πίστη πως θα παρουσιαστεί ενώπιον του Θεού και κει τον
περιμένει ζωή αιώνια. Ο όσιος Αντώνιος έλεγε: «Να σκέφτεσαι μέσα σου
και να λες: “Σήμερα είναι η τελευταία μέρα της ζωής μου”. Έτσι δε θ’ αμαρτήσεις
ποτέ στο Θεό».
Δεν υπάρχει πιο ανόητο πράγμα από
το να πεις: «Καλύτερα να πεθάνω ξαφνικά, να μη νιώσω το θάνατό μου!». Έτσι
μιλάνε οι ελαφρόμυαλοι κι οι άθεοι. Ο συνετός κι αφοσιωμένος πιστός λέει:
«Γενηθήτω το θέλημα του Θεού!» Καλύτερα να μείνεις χρόνια στο κρεβάτι με
αρρώστιες και πόνους, παρά να πεθάνεις απροετοίμαστος κι αμετανόητος. Οι πόνοι
σ’ αυτόν τον κόσμο περνούν γρήγορα, όπως κι οι χαρές. Στον άλλο κόσμο όμως δεν
υπάρχει τίποτα εφήμερο και παροδικό. Όλα είναι αιώνια, είτε βάσανα είτε
χαρά. Γι’ αυτό είναι καλύτερα να υποφέρεις λίγο εδώ παρά εκεί, όπου το μέτρο τόσο
του πόνου όσο και της χαράς είναι ασύγκριτα μεγαλύτερο.
Γενηθήτω το θέλημα του Θεού!
Προσευχόμαστε στον παντεπόπτη Θεό μας να μη μας στείλει ξαφνικό θάνατο, ενώ
βρισκόμαστε μέσα στην αμαρτία, στις κακές μας πράξεις, αλλά να μας λυπηθεί,
όπως λυπήθηκε το βασιλιά Εζεκία (βλ. Ησ. λη’ 1-5) και να μας δώσει χρόνο
μετάνοιας. Να μας ελεήσει και να μας δώσει κάποια ένδειξη ότι ο θάνατος είναι
κοντά, ώστε να βιαστούμε να ζήσουμε κάπως καλύτερα και να γλιτώσουμε την ψυχή
μας από το «αιώνιο πυρ». Έτσι τα ονόματά μας θα γραφτούν στη Βίβλο της Ζωής
και τα πρόσωπά μας θα είναι ορατά στη βασιλεία του Χριστού, του Θεού
μας.»
Γι’ αυτό και ο ιερέας μάς καλεί
τακτικά να παρακαλέσουμε τον Χριστό λέγοντας: «Υπέρ του διαφυλαχθήναι ημάς… από
σεισμού, καταποντισμού, πυρός, μαχαίρας… και αιφνιδίου θανάτου…»
Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου